Ik zat samen met mijn goede vriendin Esther en mijn dochters Saar en Roos aan tafel. We hadden het over trouwen. Saar wilde weten wanneer Esther zou gaan trouwen, Roos vroeg of Saar en zij dan bruidsmeisjes mochten zijn. Esther is vrijgezel dus ze kon nog niet precies vertellen met wie ze zou gaan trouwen.
Saar was benieuwd of het een man of een vrouw zou worden. Esther dacht dat ze liever met een man wilde trouwen. Saar vond dat raar: zij zou liever met een mevrouw trouwen. Roosje wilde niet trouwen omdat het haar vies leek om te zoenen en dat moet nu juist op een huwelijk. We moesten hard lachen toen Saar voorstelde dat je gewoon een boks kunt geven in plaats van een zoen. Roos was duidelijk opgelucht over dit idee en ze sprong enthousiast op: ‘Saartje zullen wij dan samen trouwen?’. Saar moest lachen en zei: ‘Dat wil ik wel hoor Roos, maar dat kan niet, dan kunnen we geen kinderen krijgen. Als je met familie kinderen maakt dan heb je heel veel kans dat ze mislukken’. Ik lachte, die lieve Saar is zo wijs en de realiteit soms nog zo ingewikkeld.
‘Lieverd’, legde ik uit, ‘Als jij en Roos kinderen zouden willen, dan maak je ze niet echt helemaal samen, je hebt dan een zaadje nodig weet je nog? ‘Oh ja’, zei Saar. Roosje sprong weer op en neer en van enthousiasme, met een giga-glimlach en stralende ogen vroeg ze ietwat ongeduldig: ‘Zullen wij dan nou samen trouwen Saar?’ ‘Uhm oké,’ zei Saar wat vertwijfeld alsof ze Roosje niet wilde teleurstellen. Ze zocht met haar blik mijn steun. Ik gaf haar een knipoog om te laten weten dat het goed zou komen. Ik besloot Roosje nog even in haar enthousiasme te laten springen. Roos gaf Saar een veel te dikke knuffel. Saartje knuffelde lachend terug. ‘Wat een geluk!’
Julia Vriends
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
