Ik ontmoet Ludwig Volbeda in zijn nieuwe woning in Amsterdam. Hier woont hij samen met zijn vriend. Het huishouden moet nog bijkomen van de drukke weken, hier en daar staan nog onuitgepakte dozen en de meubelen staan nog niet allemaal op hun plek. Buiten is het heerlijk weer dus we nemen plaats op het balkon.
Tekst: Dennis van den Berg
Vanaf het balkon kijken we uit op een binnentuin, onderverdeeld in de kleine achtertuintjes van de bewoners op de begane grond. Hier en daar lopen katten, ze verstoppen zich in de schuurtjes of jagen op een beweging in het hoge onkruid. Aan de waslijnen hangt kleding.
Zodra de thee is gezet kunnen we beginnen met het interview. Ludwig Volbeda is nog zichtbaar onder de indruk van het winnen van het Gouden Penseel. Die prijs, uitgereikt door het CPNB, wordt jaarlijks toegekend aan het beste geïllustreerde kinderboek van het afgelopen jaar. Dit jaar viel die eer te beurt aan De Fabeldieren van Floortje Zwigtman en Ludwig Volbeda. Zijn sierlijke tekeningen zijn een lust voor het oog. Zijn tekeningen ademen de sfeer van lang vergeten tijden, tijden en beesten die allang niet meer bestaan.
“Ik kan me nog herinneren dat ik op ballet zat. Daar was ik echt heel erg slecht in en ik mocht er weer vanaf. Vanaf dat moment zat ik op tekenles.”
Hoe ben je ooit begonnen met tekenen?
“Ik was heel erg jong. Elk kind tekent, dus ik ook. Ik kan me geen tijd herinneren waarin ik niet tekende. Ik kan me nog herinneren dat ik op ballet zat. Daar was ik echt heel erg slecht in, dat zagen mijn ouders ook dus mocht ik er weer vanaf. Vanaf dat moment heb ik op tekenles gezeten. En aan die tekenlessen heb ik jarenlang meegedaan, zeker tot aan mijn middelbare school. Tijdens die lessen heb ik ontzettend veel geleerd.”
En daarna?
“Na de middelbare school wilde ik eigenlijk literatuurwetenschap of theologie studeren, alleen waren dit universitaire studies waar ik niet heen mocht met mijn Havo-diploma. Daarom wilde ik eerst mijn propedeuse op de kunstacademie halen en dan doorstromen naar de universiteit. Ik vond de kunstacademie echter zo leuk dat ik er ben blijven plakken.”
Sindsdien gaat het Volbeda voor de wind. Hij bekent: “Ik ben echt een beetje verwend. Het is heel snel gegaan. Twee jaar na mijn studie heb ik mijn werk opgestuurd naar de Fiep Westendorp-foundation, zij hebben een beurs voor beginnende illustratoren en organiseren ook exposities (de Fiep Westendorp Biënnale). Daar mocht ik ook hangen. Dat was voor mij het eerste opstapje.”
Hoe kom je aan je opdrachten?
“Meestal word ik gevraagd door uitgeverijen, zij koppelen mij aan schrijvers. Zo is het met Floortje Zwigtman gegaan, en ook met Benny Lindelauf.” (Voor hem illustreerde Volbeda het kinderboek Hoe Tortot Zijn Vissenhart Verloor.) “In het begin heb ik heel veel werk opgestuurd naar online tijdschriften, op die manier is het balletje gaan rollen.” Hij voegt eraan toe: “Nog steeds moet ik er aan wennen mijn tekenactiviteiten als mijn werk te zien. Af en toe voelt het nog als een hobby waar ik toevallig geld mee kan verdienen.” Nogmaals benadrukt hij: “Ik ben echt een beetje verwend.”
“Ik ben echt een beetje verwend.”
Wat vindt je tot nu toe je meest geslaagde werk?
Zonder aarzelen: “De drie kinderboeken die ik heb gemaakt: Hoe Tortot Zijn Vissenhart Verloor van Benny Lindelauf, De Vogels van Ted van Lieshout en De Fabeldieren van Floortje Zwigtman. Dit zijn echte boeken, fysieke objecten die je in de kast kunt zetten. Dat vind ik het leukst om aan te werken. Redactioneel werk is veel vlugger en gehaaster. Het werk voor die kinderboeken was juist heel vrij, en tegelijkertijd heb je een deadline van de uitgeverij gekregen, maar die deadline ligt ergens ver in de toekomst. Ik kan wekenlang met een tekening bezig zijn. Die stijl heb ik wel, ik kan moeiteloos door rotzooien. Dan is het prettig om een deadline te hebben.”
Hoe was de samenwerking met Floortje Zwigtman?
“Heel vrij. We zaten elkaar niet op de lip. Zij leverde de teksten aan, ik maakte daar de tekeningen bij. Het leukste vond ik dat dit thema (fabeldieren) me een goede smoes gaf om veel onderzoek te doen. Floortjes teksten gingen niet zozeer over het uiterlijk van de dieren, dat onderdeel moest ik vooral met mijn tekeningen belichten. Dus daar kon ik lekker veel onderzoek naar doen.”
Hoe was het om de Gouden Penseel te winnen?
“Onwerkelijk. Dat is het enige goede woord. Ik had de Zilveren Penseel al gewonnen, daar was ik net een beetje aan gewend. Nu heb ik ook de Gouden Penseel gewonnen. Het is onwerkelijk. Ik ben er nog steeds niet aan gewend. Ik wordt ook voortdurend gebeld door allerlei mensen die me willen feliciteren, ook door leraren van de basisschool. Dat is echt heel erg leuk.”
Na het interview gaat Ludwig verder met zijn werk. Dit interview was een welkome onderbreking maar het werk wacht. Hij verruilt het warme balkon weer voor het koele bureau waarop zijn tekenspullen liggen. Ik verlaat het huis, mijn hoofd nog vol van de antwoorden van deze interessante kunstenaar.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
