Ik ben een emotioneel mens maar uit dat bijna niet met tranen. De keren dat ik gehuild heb afgelopen jaar kan ik mij precies herinneren. Ik wilde Call me by your name per se in de bioscoop bekijken. Bij sommige boeken of films weet ik van tevoren al dat het mij zal raken omdat deze niet alleen goed gemaakt of geschreven zijn maar ook omdat ik vermoed dat het over mijzelf gaat. Zo ook bij deze film. Anderen die de film al gezien hadden, waarschuwden mij: jij gaat sowieso huilen. Ik heb gehuild; bij de scène waarin de vader met zijn zoon met liefdesverdriet spreekt. Het was alsof de vader niet met Elio sprak maar naar mij keek en mij aansprak. Toen liepen tranen over mijn gezicht.
Na de film was ik stil. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn eigen leven en ook naar een opiniestuk van Marli Huijer, Denker des Vaderlands. Zij beschrijft aan de hand van de filosoof Foucault hoe wij westerse mensen geneigd zijn om ieders seksuele voorkeur te identificeren. Het moet zelfs. Niks mis mee zou je denken? Wel dus. Want die identificatie brengt ongewild en onuitgesproken de plicht met zich mee om je te gedragen naar de regels die bij deze specifieke seksuele identiteit horen. Dat maakt onvrij en het is niet mogelijk om eraan te ontsnappen. Het is niet nodig om je uit te spreken voor een bepaald hoekje in het spectrum van de seksuele identiteiten ook al wordt onze cultuur er door beheerst. Het is beter om de vrijheid tot het doen van liefde te ervaren.
Elio wordt verliefd op Oliver. Elio doet het met een mooie dorpsgenote. Oliver met een andere vrouw. Elio raakt in verwarring door zijn heftige romance met Oliver. Gaat deze film over homoseksualiteit of misschien wel biseksualiteit? Ik weet het niet. Het gaat over twee personen die de liefde aan elkaar doen. Hun relatie wordt niet geduid wordt als homoseksueel of biseksueel, het woord homo of bi valt niet. Ik denk: ze zijn zichzelf en zijn seksueel met elkaar. Ze worstelen om zich te onttrekken aan de maatschappelijke plicht tot identificatie. Het lukt Oliver niet. Hoe het precies met Elio afloopt, zien we ook niet.
En ik zelf? Ik heb geen idee of het mij lukt, of ik mij slechts toeleg op het doen van liefde. Dat identiteitsharnas van biseksualiteit wil ik niet. Ik heb onlangs nog meegemaakt dat ik ongewild in dit harnas van biseksualiteit ben gehesen, tot mijn verdriet. Gewoon aanvaarden en verdragen dat ik ook van vrouwen hou, van mijn vrouw hou, gaat blijkbaar nog niet bij (sommige) mannen die zich als homo willen identificeren. De film maakte dat ik erom kon huilen en mij ook weer gelukkig kon voelen om wie ik ben: iemand die leefheeft in vrijheid en zonder labels. Met dank aan Elio’s vader.
Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
