Kollum, zondagmiddag 9 augustus 2009.
Ik, 18 jaar oud, ben stiekem verliefd. Op een jongen. Een jongen die dertien kilometer verderop woont in Dokkum. Ik heb hem leren kennen via Gay.nl en we hadden als eens afgesproken. Een paar keer zelfs. Aangezien we toch een stap verder willen dan alleen, voor mij stiekem, afspreken besluit ik de stap te nemen.
In de woonkamer zit ik een beetje te MSN’en op de computer. Gedachten schieten door mijn hoofd. Doe ik het of doe ik het niet? Wat gaan mijn ouders ervan vinden? Durf ik dit? Wil ik dit? Moet ik dit?
“Pap, mam; ik moet jullie wat vertellen”
Plots schiet het uit mijn mond, alsof ik op een klif sta en spring. : “Pap, mam; ik moet jullie wat vertellen.” Een bungeejump. Ik kan niet meer terug.
Mijn ouders, zusje en ik gaan naar de keuken. Mijn ouders aan de keukentafel, mijn zusje vlak naast me, leunend tegen het aanrecht en mijn billen op datzelfde aanrechtblad.
“Ik ben verliefd.” zeg ik. Mijn ouders reageren verrast en opgewekt. “Maar niet op een meisje.” vervolg ik mijn zin. Mijn ouders reageren wederom opgewekt, maar iets minder verrast.
“Eindelijk.” zegt m’n moeder. “Wij wisten het natuurlijk allang, wij waren alleen op het moment aan het wachten dat jij het ons zou vertellen.” Mijn vader knikt bevestigend.
Mijn zusje jubelt: “Val je op jongens? Wat leuk!”
Coming-out: het kan helaas ook anders
En daar zit ik dan. Opgelucht, maar verbijsterd. Ergens balend dat ik dit al die tijd voor me heb gehouden, want wat was ik gelukkiger geweest als ik dit in mijn elfde levensjaar (toen ik er achter kwam) al verteld had en geen schone schijn had opgehouden (tot zover dat mogelijk was). Maar zo blij dat dit in goede aarde valt.
Er werd over gesproken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En laten we eerlijk zijn: dat is het eigenlijk ook. Zelf ben ik er dankbaar voor dat mijn omgeving er ook zo over denkt, want laten we eerlijk zijn: jammer genoeg is dit niet overal in ons land even vanzelfsprekend.
Voor mij is mijn coming-out uiteindelijk de beste keuze geweest die ik ooit kon maken: ik zie die dag als een soort geboorte. Vanaf dat moment kon ik zijn wie ik echt ben, zonder geheim voor mezelf en mijn omgeving.
Leve de liefde!
En om af te sluiten: als je LHBTI (lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender of intersekse) bent, jong, oud, dik, dun en waar je ook vandaan komt, en je zit nog in de kast; schaam je absoluut niet om er wat mee te doen. Zoek steun bij vrienden, familie, anoniem op internet of bij het COC en doe dat op een moment dat jij kiest.
Het is tenslotte jouw leven. Je mag trots zijn op wie je bent en wat je bent. Je maakt deel uit van misschien wel de meest kleurrijke minderheid ter wereld; een minderheid die sterk is, die trots is en die liefheeft. Je bent niet alleen. Wees welkom en leve de liefde voor jezelf! ❤
Ricardo Brouwer
Ricardo Brouwer (28) is tien jaar geleden voor zijn homoseksualiteit uitgekomen en sindsdien gelukkiger met zichzelf dan ooit. In zijn dagelijks werk voor een school en een politieke partij probeert hij zich waar mogelijk hard te maken voor de LHBTI-gemeenschap. Op persoonlijke titel doet hij dit ook bij onder meer de Landelijke Werkgroep Politiek van COC Nederland.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
