Onlangs bracht Julia Vriends haar eerste – in eigen beheer – geschreven boek uit. Het werd een autobiografisch verhaal over het dagelijkse leven van een ‘ander’ gezin. Want samen met haar partner Dagmar heeft het lesbische stel twee kids. De taakverdeling was vanaf dag één duidelijk: Julia schreef de teksten en Dagmar maakte de tekeningen samen met hun kids Saar en Roos. De Gaykrant heeft een gesprek met de twee moeders. “De meeste kindjes spelen vadertje en moedertje, onze kindjes speelden ‘mami, mama en de donor’.
Tekst: Paul Hofman
Doodeng
Julia en Dagmar ontmoetten elkaar op een niet alledaagse wijze. Via een datingsite klikte het vanaf de eerste berichtjes die ze elkaar zonden. Julia: “Nadat ik op mijn 27e plotseling werd overvallen door de gedachte dat ik misschien wel op vrouwen zou vallen, heb ik heel stiekem mijn profiel op die datingsite aangepast van ‘vrouw zoekt man’ naar ‘vrouw zoekt vrouw’. Dat was doodeng. Tot die tijd was ik alleen met mannen geweest en in mijn hoofd had ik nooit ruimte gehad voor iets anders.” Ze valt even stil: “Toen ik de foto van Dagmar zag, wist ik het meteen. Deze raakte me, ik kon de foto onmogelijk loslaten.” Ze durfde bijna niet te reageren. “Met volle angst heb ik een berichtje gestuurd, heel kort met daarin het woord klik.”
“Vanaf de eerste date was er een klik”
Klik
Vanaf de eerste ontmoeting was die klik wederzijds. Een week later gingen de twee verliefden samenwonen. Als ik hen vraag hoe die kinderwens ontstond, antwoordt Julia meteen: “Ik wilde altijd al moeder worden. Een heel natuurlijke behoefte. Ik wilde zorgen, delen, mezelf verbazen en me in een wandelend wezentje herkennen. Met Dagmar voelde alles zo geborgen, veilig en thuis dat dit gevoel alleen maar groeide. Voor haar was die kinderwens minder vanzelfsprekend. In eerdere relaties heeft ze die behoefte nooit zo gehad.” Dan lachend: “Maar nu gelukkig wel!”
Perfectly imperfect
Wat maakt het ouderschap van twee vrouwen en een donor zo bijzonder? “Kinderen krijgen op deze manier levert vragen op. Want wie draagt het kind en als je allebei wilt dragen wie gaat er dan als eerste? Ook de zoektocht naar een donor is natuurlijk anders. Het meest ongewone is de dankbaarheid. Je bent je extra bewust van het feit dat een kind het prachtigste geschenk ter wereld is. Meteen ervaar je het geluk dat het ons gegeven is. We zijn blij dat we in Nederland zijn geboren en ons in de kinderwens gesteund en gedragen weten. Op zo’n moment ben je je ook weer bewust van de verschillen in de wereld.” Vervolgt: “Zwanger zijn en samen moeder zijn is geweldig….net als in elke relatie.”
Waren er ook hobbels die jullie moesten nemen? Julia fronst haar wenkbrauwen: “Pffff … we moesten een donor vinden en ik moest loslaten dat ik niet al mijn kinderen zou dragen. Dat vond ik best heftig.” Ook zakelijke dingen als het opstellen van een donorcontract en het adoptieproces om gelijke rechten te krijgen, noemt ze. Maar het versterkte haar in het idee dat alles ‘perfectly imperfect’ is. “Iedereen is gewoon bijzonder. Je hoeft je niet ‘mooier’ te maken.”
Therapie
Over haar werk: “Ik heb jarenlang therapie gegeven aan verschillende doelgroepen binnen de geestelijke gezondheidszorg. Ik geloof dat één van de meest ziekmakende dingen in deze maatschappij is dat we niet met elkaar kunnen delen wat er werkelijk in ons speelt. Dit maakt dat mensen elkaar vaak niet zien of verkeerd begrijpen. Het maakt afstanden tussen mensen groter. Ik herkende me in veel onzekerheden en emoties van cliënten. Door niet te delen zou ik bijdragen aan het gevoel van uitzonderlijkheid, hopeloosheid en eenzaamheid in plaats van herkenning, hoop en verbondenheid.” Hoe is het idee voor het schrijven van het boek eigenlijk ontstaan? Julia: “Ik wilde in alle openheid schrijven over iets wat dichtbij vanuit mijn hart komt. Zo is het begonnen. Dat Dagmar zou tekenen sprak voor zich want zij is ‘verslaafd’ aan tekenen.”
Familieproduct
Hun kinderen waren jaloers op mama Dagmar en wilden perse mee doen met tekenen. “Een superleuke bijkomstigheid want het boek is zo echt een familieproduct geworden.” zegt ze stralend. Of het niet lastig was alles uit jullie dagelijkse leven te delen? Want voor voor een groot deel lever je je privacy in. “Tja, inderdaad. Het is ja een nee. Aan de ene kant is er die urge om te delen maar anderzijds is het ook spannend. Ik vertrouw erop dat, waar ik over anderen heb geschreven, de liefde sterker naar voren komt dan al het andere als angst, teleurstelling, afwijzing, verdriet, boosheid, frustratie en wanhoop. Ik heb alleen geschreven over mensen van wie ik zielsveel houd.”
“Ik dacht dat ik een open boek kon zijn”
Als voorbeeld noemt ze haar onlangs overleden vader waarover ze in dit boek ook wel haar boosheid uit. “Ik deel zeker niet alleen mooie en positieve dingen. We hebben bewust gekozen om sommige zaken niet te delen. Toen ik begon te schrijven dacht ik dat ik helemaal geen geheimen had en ik letterlijk een open boek kon zijn. Gaandeweg veranderde dit. “Tijdens het schrijfproces zijn er dingen gebeurd die ontzettend beladen zijn en een grote impact op ons hebben gehad.” Ze valt stil. “Wel belangrijk en waardevol om te delen, maar tegelijkertijd iets om de meisjes tegen te beschermen. Daarom kunnen we dit nog niet delen. Als ze oud genoeg zijn om bewust te kunnen kiezen, mogen ze zelf zelf beslissen hoever ze willen gaan in openheid over dit soort zaken.”
Beretrots
Hun dochters zijn beretrots op hun moeders én op het boek. “Terecht natuurlijk, want ze hebben een echt boek uitgebracht. Sara en Roos hebben super goed geholpen, niet alleen met tekenen, maar ook iedere keer met het meedenken over de verhaaltjes.”
In het boek komt Saar soms nog heel gevoelig en kwetsbaar over. “Maar ze heeft het afgelopen jaar een sterke en fijne ontwikkeling doorgemaakt.” Trots: “Nog steeds supergevoelig maar minder kwetsbaar. Ze kan hier steeds beter mee omgaan waardoor ze ook flexibeler wordt. Ze heeft nu veel vriendjes en vriendinnetjes.” Over Roos: “Ze is en blijft extreem lief, zorgzaam en knuffelig. Ze is behoorlijk verbaal en op een leuke manier bijdehand. Prachtig om hun zo in hun stralende kracht te zien, maar tegelijkertijd houd ik mijn hart vast, moet ik haar leren mijn angst te voelen of moet ik haar leren om te blijven vertrouwen?”
Vadertje en moedertje
De meeste kinderen spelen vadertje en moedertje, zegt ze. “Maar onze kindjes speelden op jonge leeftijd ‘mami, mama en de donor.” Wat de reacties op hun moederschap zijn? Julia kijkt Dagmar even aan en antwoordt: “De mooiste reactie kregen we van twee zeer christelijke mensen. Eén van hen zei dat zij door het lezen van ons boek, haar hart heeft kunnen openen voor een voor haar nieuwe groep mensen. Daar krijg ik kippenvel van. Het is toch ontroerend dat je jezelf zo kwetsbaar durft op te stellen en te zeggen dat je eerst een negatiever beeld van ons had?”
Meer informatie: www.saarroosendemamas.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
