Bilko deed zijn naam eer aan. Het eerste wat ik van hem zag was zijn blote kont. Hij draaide zijn beeldschone zitvlak zo voor de camera rond dat ik de bijna bovennatuurlijke ervaring kreeg het aan te kunnen raken, door mijn scherm heen. Ik kon niet bevroeden dat de rest van hem minstens zo mooi was. Of misschien ook niet.
Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen
Ik kreeg het al vrij snel te zien allemaal, zijn knappe koppie, zijn magere, brede schouders en zijn geslachtsdeel met extreem lange voorhuid. Geroutineerd toonde Bilko zijn schoonheid voor de camera, liet me rustig kijken naar alles waar ik om vroeg en leek niet onder de indruk van mijn versnelde ademhaling. Op de achtergrond zag ik een sombere ruimte met een eenpersoonsbed en wat kleding op een versleten stoel. De redder in mij ontwaakte. Ik maakte er een gewoonte van dagelijks met hem te skypen. Wat een vreemde bezigheid was: deze jonge jongen woonde in Tsjechië, Olomouc, op inderdaad een piepklein kamertje zonder vaste wastafel en studeerde daar aan de faculteit Nederlands. Zijn beheersing van de taal was echter dermate beperkt – en het aantal te bespreken onderwerpen niet minder – dat we regelmatig zwijgend naar elkaar zaten te kijken, maar voor mij was dat meer dan voldoende, het bestuderen van zijn fraaie hoofd, zijn ogen als diamanten, zijn volle, altijd gesprongen lippen en merkwaardige kapsel.
Naar Nederland
Hij wilde naar Nederland komen. Om te wonen en te werken. Nadat ik hem impliciet had medegedeeld dat hem huisvesten en onderhouden voor mij geen optie was, veranderde, tot mijn grote opluchting, niets. Daar was het hem kennelijk niet om te doen. Dat vleide me. Verder leek hij wars van vleierij; éénmaal had hij me handsome genoemd, maar dat hij me aantrekkelijk vond – of anderszins de moeite waard – bleek uit niets; toen ik me een keer in een geile bui van mijn kleding ontdeed tijdens ons videogesprek sloeg hij dat met een glazige blik gade. Uitdrukkingsloos zei hij dat hij mijn pik slap wilde zien, maar dat dat me niet lukte leek hem ook weer niet uit te maken. Of hij me soms te oud vond, vroeg ik onzeker, maar nee, zei hij. Ik raakte geobsedeerd. Met Hemelvaart boekte ik enkele nachten een hotel in Praag. Ik kon het niet langer verdragen hem niet aan te kunnen raken.
“Ik boekte een hotel in Praag om hem écht aan te kunnen raken”
Ik wilde hem ruiken, verorberen. Hij zou daarheen komen, met de trein uit Olomouc, ik zou de reis vergoeden. Drie dagen voor mijn vlucht hoorde ik niets meer. Ik skypete hem om de haverklap maar kreeg geen gehoor. Pas de volgende ochtend heel vroeg appte hij vanuit de trein. Ik voelde mijn hart tekeergaan. Uren later stond hij aan mijn kamerdeur, veel langer dan ik had gedacht, en puisteriger. De lucht die de kamer direct vulde, een friszoete jongensgeur, maakte me wild. Hij liet alles gebeuren, ik mocht hem uitkleden, zoenen, overal beminnen, maar wat hij terugdeed was lauw en gelaten. Dat maakte me juist gretiger. Ik wilde hem de mijne maken, gelukkig zien. Na twee woeste orgasmes sliep ik een uurtje, hij ook, waarna we de stad introkken.
Viltje
Daar leek hij steevast in zijn element. Hij nam het voortouw en gaf me – deels in gebroken Nederlands, deels in dito Engels – haast professionele rondleidingen door de historische stad. De Karelsbrug, de Joodse wijk, hij kon me er van alles over vertellen. Mijn volstrekt irreële verlangen bij hem te horen groeide met de minuut. Ik wilde hem in mijn leven, elke dag meer. Ik was dan ook door het dolle heen toen hij op de laatste ochtend voor hem en mij verse jus haalde aan het ontbijtbuffet. Op het viltje onder mijn glas las ik, gekrabbeld in kinderlijke, maar leesbare hanenpoten: ‘Goedenmorgen myn boyfriend’.
“Na twee woeste orgasmes sliepen we een uurtje”
Achteraf gezien had zich deze dagen natuurlijk niets ontwikkeld, de seks had Bilko slechts toegestaan, maar ik had het idiote idee dat we vertrouwd met elkaar waren geraakt. Dat hij me nu zijn boyfriend noemde zonder het hardop te kunnen zeggen, vond ik mooi, extra mooi. Met betraande ogen zette ik hem op de trein terug naar Olomouc. We zouden elkaar ‘s zomers weerzien.
Aussiebum
Dat ik dag 1 na Praag niets van hem hoorde, vond ik lastig maar verklaarbaar. Zo was hij. Toen ik, met mijn rugzak voor de wasmachine, ontdekte dat mijn favoriete Aussiebum-onderbroeken (die hij zo ‘cool’ vond) niet mee terug naar Nederland gekomen waren, zag ik voor me hoe ze onder het Praagse bed waren vergeten en achtergebleven, maar stiekem wist ik beter. Wat zullen zijn billen er fraai in uitkomen, dacht ik verliefd. Maar die verliefdheid moest over zijn. Zodra Bilko standaard niet meer reageerde op mijn apps en niet meer skypebaar bleek, voelde ik dat ik diepongelukkig zou worden als ik nu niet keihard zou kunnen loslaten. Het moest.
Ik heb nog wat foto’s waarop hij glimlacht. En het viltje heb ik nog, met een krabbel die langzaam vervaagt. De herinnering koester ik, als levenslesmateriaal, maar ook als een bijzonder verhaal over mij en een mysterieuze jongen.
Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via: info@degaykrant.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
