Normale mensen

In 1993 was ik fractievoorzitter van D66 in het stadsdeel Amsterdam-Zuid en was ik van plan me te kandideren voor de Tweede Kamerverkiezingen van 1994. Toen ik het mijn fractiegenoten vertelde, reageerde een enkeling terughoudend. ‘Nederland is niet rijp voor een homo in het parlement. De bevolking is veel conservatiever dan je denkt. Niet doen dus.’ Ik ergerde me aan dit ongevraagde advies. Expres ging ik interviews geven, o.a. aan de Gaykrant, waarin ik mijn seksuele oriëntatie als een normaal onderdeel van mezelf presenteerde. In een interview in de Alkmaarse Courant zei ik dat ik me in zou gaan zetten om het huwelijk open te stellen voor homo- en lesbo paren. Degenen die me adviseerden geen gooi naar een zetel in de Tweede Kamer te doen omdat ik homo ben, reageerden vol ongeloof. ‘Hiermee heb je je eigen glazen ingegooid. Nu weet iedereen dat je homo bent. Mensen willen dat niet. Ze willen alleen normale mensen met wie ze zich kunnen vereenzelvigen.’ Ik heb niet naar deze sombere raad geluisterd. We zijn 25 jaar verder en homoseksualiteit in de Nederlandse politiek is een non-issue.

Ik moest hieraan denken nu de Democratische presidentskandidaat Pete Buttigieg een komeetachtige opkomst maakt. Weliswaar worden de Amerikaanse presidentsverkiezingen pas in november 2020 gehouden, maar nu al begint de verkiezingskoorts toe te slaan. Bij de Democraten hebben zich inmiddels meer dan 20 kandidaten aangemeld. Een van hen is Pete Buttigieg (37 jaar), aan het begin van dit jaar nog volslagen onbekend. Hij is de rechtstreeks gekozen (mag nog steeds niet in Nederland) burgemeester van South Bend, Indiana, een plaatsje van zo’n 100.000 inwoners.

We zijn 25 jaar verder en homoseksualiteit in de Nederlandse politiek is een non-issue.

Schijnwerpers

Hij staat volop in de schijnwerpers. Niet omdat hij zwijggeld heeft betaald aan pornosterren, of omdat hij gemene zaak met de Russen wilde maken om een tegenkandidaat te vloeren of omdat hij zijn belastingpapieren weigert openbaar te maken, of omdat hij er door verschillende vrouwen van wordt beschuldigd handtastelijk te zijn geweest. Nee, Pete Buttigieg haalt de media omdat hij homo is, getrouwd met zijn man Chasten. En omdat hij zo rustig en overtuigend overkomt. Pete maakt er een punt van dat hij gelovig is. Hij is lid van de Episcopale Kerk (een soort katholieke kerk zonder erkenning van de Paus en met priesters die mogen trouwen). In zijn campagne om de Democratische presidentskandidaat te worden viel hij de vice-president van Amerika aan, Mike Pence die erom bekend staat dat hij een hekel aan homo’s heeft en hun rechten probeert af te nemen. Pete waagde het te stellen dat Pence geen echte Christen is omdat hij mensen veroordeelt om wie ze zijn en hen uitsluit, ‘iets wat Jezus nooit zou doen’. Deze aanval heeft veel stof doen opwaaien in Amerika. Pete en Chasten staan op de cover van Time Magazine en halen elke dag wel weer het nieuws. Het commentaar van de vorige burgemeester van Houston, Texas, Annise Parker, openlijk lesbisch: ‘Mensen houden van Pete, omdat hij zo normaal is, zo Amerikaans en zo makkelijk om je mee te identificeren. Het is moeilijk iemand af te wijzen, als je hem goed kent.’

“Mensen houden van Pete, omdat hij zo normaal is, zo Amerikaans en zo makkelijk om je mee te identificeren.”

Te veel ‘huisje, boompje, beestje’

Heerlijk toch, zou je denken. Een normaal mens in het Witte Huis, met wie velen zich kunnen vereenzelvigen, wat zou dat een verademing zijn na vier jaar Donald Trump. Maar zo eenvoudig liggen de zaken niet, helaas. Pete Buttigieg ligt onder vuur, niet alleen uit de gebruikelijke hoek van oer-conservatieven, die zijn toespraken geregeld verstoren. ‘Toon berouw,’, denk aan Sodom en Gomorra’, het Bijbelse huwelijk is tussen man en vrouw,’ roepen ze steevast voordat ze uit de zaal worden verwijderd. Maar ook vanuit de LHBT-gemeenschap komt kritiek. Waarom? Omdat hij zo normaal is, te veel ‘Huisje, boompje, beestje.’ ‘Zo zijn wij niet. Wij zijn outsiders, we werden van jongs af aan gediscrimineerd. Homo-zijn levert extra gevoeligheid op voor andere minderheden en daarom zou een homo zich kandidaat moeten stellen en niet omdat ie zo normaal is, net als de anderen,’ was een veelgehoord commentaar in Amerika. Toen ik een interview met Buttigieg op mijn Facebook-pagina zette met de tekst ‘Normale mensen’ was het allereerste commentaar vanuit de Nederandse LHBT-gemeenschap. ‘Normaal is een probleem.’

Kortzichtig

Hoe kortzichtig kun je zijn. Boos fulmineren tegen Trump, Pence en de conservatieve Republikeinen, maar als dan een talentvolle, jonge Democraat opstaat, een rolmodel voor veel jonge LHBT-ers, die wellicht hoge ogen gooit in de presidentiele race, dan wordt ie door sommigen uit onze eigen gemeenschap afgeserveerd. Geef mij maar een doodnormale, evenwichtige, rustige president met een solide moreel kompas die de vele crises in de wereld strategisch probeert aan te pakken, die niet elke ochtend tweets de wereld in stuurt waarin hij groepen mensen affakkelt of vrouwen respectloos behandelt. O ja, en die ook nog homo is.

Mijn advies aan Pete Buttigieg is: ‘Trek je niets aan van de negatievelingen, blijf jezelf en ga voor het presidentschap. De wereld heeft je nodig.’

Boris O. Dittrich


Boris Dittrich was advocaat in Amsterdam, rechter in Alkmaar, fractievoorzitter van D66 in de Tweede Kamer, werkte als advocacy director van het LHBT programma van Human Rights Watch in New York en Berlijn en wordt per 11 juni Eerste Kamerlid voor D66. Daarnaast is Dittrich schrijver van thrillers en romans. Hij is getrouwd met de beeldhouwer Jehoshua Rozenman en woont in Amsterdam en Berlijn.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.