De Amerikaanse predikant Steven Anderson mag Nederland niet in. Progressieve politici die ‘onze’ homo’s verdedigen en beschermen steken de loftrompet over die beslissing van de staatssecretaris. Liefde zou het van haat overwonnen hebben. Aldus kamerlid Vera Bergkamp die eens COC-voorzitter is geweest. Ik heb moeite met deze beslissing en de aannames die erachter zitten. Niet omdat de boodschap van meneer Anderson of zijn persoon me zo prettig lijken. Evenmin laat ik me graag wegzetten als pedoseksueel of als iemand die gestenigd moet worden. Maar er wordt voorbijgegaan aan de ander argument dat niet eens zozeer te maken heeft met de toepassing van het recht: ieder mens mag diens mening, hoe verwerpelijk die ook is, uiten en die moet juist ter tafel voor gesprek komen.
Het schijnt dat deze predikant op uitnodiging naar Nederland zou komen. Of dat waar is, kon ik niet achterhalen. En als het waar is dat er een groep mensen in Nederland hem graag zou horen preken dan maken zij zich niet bekend. Nogal logisch, want zij voelen zich met hun religieus gelegitimeerde opvatting in de verdrukking geduwd. Er zijn veel orthodoxe gelovigen (christenen en moslims) die het gevoel hebben dat zij hun religieuze overtuigingen niet meer openlijk kunnen delen. Het maatschappelijk debat zit hun niet mee. Ook ik ken die overtuigingen, vanuit mijn opvoeding en de kerk waarin ik ben opgegroeid. Ze staan inmiddels mijlenver van mij af. Maar wat ik me ervan herinner, is dat die overtuigingen zich niet laten bedwingen met verboden van overheidswege of bijvoorbeeld met aangiften tegen degenen die de Nashville-verklaring uitbrachten.
Ik zou slechts willen weten wie zijn toehoorders zijn.
Misschien staan de staatssecretaris en andere politici die om een inreisverbod vroegen in hun recht. Vast. Ik heb er niet voor geleerd en ook ben ik geen expert. Ik zou slechts willen weten wie zijn toehoorders zijn. Na de verklaring van Nashville weet iedereen dat openlijke anti-LHBTI overtuigingen springlevend zijn in de Nederlandse orthodoxie. Ook weet ik en velen met mij dat je er openlijk tegen uitspreken of verbieden nauwelijks effect heeft. Het is slechts inbeuken op poorten die verder gebarricadeerd worden. De verleiding van de ondergrondse route wordt er alleen maar groter van.
Emancipatie van onze gemeenschap is geen emancipatie zolang we niet kunnen verdragen dat er andere mensen in onze eigen maatschappij zijn met een fundamenteel andere en verwerpelijke mening. Mensen naar wie we moeten luisteren en aan wie wij het gevoel moeten geven dat zij serieus genomen worden. Zodat wij uiteindelijk serieus genomen worden. Dat is naar mijn inzicht hoe een open maatschappij moet functioneren. Prima dat meneer Anderson met zijn treurige straight pride t-shirt er niet in komt. Maar het is slechts symboolpolitiek die de orthodoxie die underground gaat overslaat.
Joshua Zandberg schrijft elke week een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
