‘Hoe dit te vertellen?’ vraag ik mij af. ‘Ik moet je wat vertellen’ klinkt alsof ik iets heel ergs heb gedaan en ben vreemdgegaan maar dat ben ik niet. Het zit zo. Ik heb binnenkort een date met een man. Wij gaan iets leuks doen en ik heb er zin in. Want hij is in onze (app-)gesprekken aardig en geïnteresseerd. Ik zie het zitten. Aan mijn eigen partner vertellen dat ik een date heb – ik moet nog altijd een hap lucht nemen en mij ergens overheen zetten.
Zij is meteen blij voor mij als ik vertel dat ik iemand heb ontmoet. Zij vraagt hoe hij heet en hoe ons contact tot nu is verlopen. Ergens zegt zachtjes een stem in mij: ‘met iemand anders daten, buiten je vaste relatie om, moet in het geheim gebeuren.’ Ik weet dat eerlijk zijn voor mij, voor ons het beste werkt. We staan elkaar zo’n beetje alles toe, zolang het maar besproken kan worden.
Ik ben opgevoed met het ideaal van seriële monogamie. Ik heb op latere leeftijd andere keuzen in mijn relatie gemaakt en ben ermee begonnen om meer en meer mijn verlangen te volgen. Alleen heb ik mij dat monogame ideaal zo eigen gemaakt dat het moeite kost om dat los te laten. Of beter gezegd: het schuldgevoel of schaamte (weet ik veel wat het precies is) dat opkomt sinds ik die grens van monogamie over ben gegaan.
Ik heb vaker geschreven dat gender er voor mij niet al te zeer toe doet. Over mijn wens dat deze cultuur ‘genderblind’ wordt. Hetzelfde geldt voor relaties. Laat conventionele opvattingen over relaties zo snel mogelijk los zodat iedereen diep van binnen de vrijheid ervaart om diens relatie(s) zo vorm te geven zoals diegene dat wenst.
Joshua Zandberg schrijft elke week een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Voorbij monogamie”