Zullen we het eens niet hebben over gereformeerde dominees die tegen hun eigen Heer zondigen? Maar gewoon over onszelf, over de meerderheid der Nederlanders die (in zoverre die bestaat) vindt dat iedereen gewoon zichzelf moet kunnen zijn. Laten we het hebben over hoe wijzelf net zo onbarmhartig zijn voor lhbt+ mensen in onze nabijheid. Onze familie, onze vrienden en het belangrijkst: onze kinderen.
En nee, laten we het niet hebben over het fysieke geweld tegen homoseksuelen door moslim-jongens (overigens wordt het meeste homofobe geweld door ‘gewone’ Nederlandse mannen gepleegd) maar over hoe wij onze kinderen opvoeden tot monogame heteroseksuele mannen of vrouwen. In het beste geval tot homoseksuele mannen of lesbische vrouwen. Maar ze moeten wel uit de kast komen. Zeker niet te vroeg – want hoe kun je dat zo jong weten, tenzij je heel gewoon (hoe heteroseksueel) je liefde tot de andere sekse verklaart? En zeker niet te laat – want dan heb je ‘het’ verborgen gehouden. En twijfels en geheimen – dat mag niet! Verrassend genoeg zijn het niet de orthodoxe mannenbroeders of opgefokte moslim-jongens die de verklaring voor het gebrek aan emancipatie van de lhbt+ gemeenschap in Nederland vormen.
We hebben het over de vele, vele gewone Nederlanders die misschien iets over de L en de H uit het acroniem weten. En niet gehoord hebben van alles wat erna aan identiteiten en voorkeuren komt. Laat staan dat zij daar een plaats voor maken in het opvoeden van hun eigen kinderen die het misschien zijn. Hiermee doen zij net zo goed, alleen subtieler schade aan hun eigen lhbt+ kinderen en tieners die tot volwassenen opgroeien en zich geen raad met zichzelf weten. Omdat degenen die hen het meest nabij zouden moeten zijn hen niet kennen in hun seksualiteit en gender.
Het gaat hier-en-nu bijvoorbeeld om lhbt+ kinderen en -tieners die tot vier keer meer gepest worden dan hun leeftijdsgenoten om hun gender of seksuele oriëntatie. Seksuele oriëntatie doet er nog wel toe omdat de norm heteroseksualiteit is. Die heteroseksualiteit is de norm voor de gehele cultuur en kun je niet slechts verklaren uit toornige theologen en imams met ideeën uit een ver verleden. Het is de vraag of dat verre verleden ook niet hier en nu aanwezig bij ouders, broers en zussen, peers die uitdragen dat wat je bent en doet wel normaal moet zijn.
Er zal vast kritiek zijn dat met het benadrukken van het ongewone en het anders zijn van de lhbt+ gemeenschap zelf-stigmatisering en misschien zelfs zelf-victimisatie op de loer ligt. De wens is de vader der gedachte: dat seksuele oriëntatie er niet toe doet, seksualiteit fluïde is, niet langer een naam of label verdient en alles normaal is – daar zijn wij gewoon nog niet. Niet zij, de ander naar wie je kunt wijzen maar wijzelf als collectief hebben nog een lange weg van acceptatie te gaan naar een post gay samenleving.
Joshua Zandberg
Joshua Zandberg schrijft elke week een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
