De Nashvilleverklaring

In uiterst nette taal worden homoseksuelen en transgenders door een groep zure mannen opgeroepen terug de kast in te gaan.

Ik snap dat trans- en homoseksualiteit in orthodox-protestante kring lastig ligt. Wat ik nooit zo goed begrijp is waarom deze kring – net als zoveel andere orthodoxe kringen – de behoefte voelt om steeds expliciet te moeten benoemen dat de lhbt-gemeenschap hen zo tegen de borst stuit.

De Nashvilleverklaring is een nette, typisch christelijke achter-de -ellebogenmanier om duidelijk te maken dat ze ons in die kringen niet moeten.

Oké, de Nashvilleverklaring mag dan een toontje beschaafder zijn dan de woorden van diverse haatimams die gewoon zeggen dat ze ons het liefst van een hoog gebouw willen werpen, de afkeer die de de orthodox-protestante kring voor onze gemeenschap voelt is niet minder dan die van de eerste de beste haatimam uit de Schilderswijk.

Het maakt niet zoveel uit of we nu door de uitheemse kat of door de goed gedresseerde (maar stiekem o zo valse) hond gebeten worden.

Gelukkig is het het hese geblaf van een kleine groep honden die – buiten de bijbelgordel – eigenlijk nog maar bitter weinig in de pap te brokkelen heeft en waartegen ook vanuit de Protestantse Kerk Nederland zelf verzet geboden wordt.

Ik vraag mijzelf af of ik mij door dit geblaf zo moet laten ringeloren. Moet ik mij door dit archaïsch gewauwel in gijzeling laten nemen? Waarom vind ik deze zure mannentaal eigenlijk nog zo belangrijk? Ik ga nooit meer terug het hok in. De enige die terug het hok in geschopt dient te worden, is volgens mij de keurig gedresseerde maar stiekem o zo valse hond.

Ik denk dat ik door dit manifest geraakt ben omdat ik, zoals zo vaak, weer genoemd word als iemand die niet mag bestaan. Die niets is. Die er niet toe doet.

En dan denk ik aan alle lhbt+ jongeren – nu en in de toekomst – die binnen dit klimaat van ontkenning en van nette haat zonder kleerscheuren hun identiteit moeten zien te ontwikkelen.

Ons landje kennende, zullen ook deze jongeren hun plekje wel vinden. Ik besta. Jij bestaat. Wij bestaan. En wij zullen blijven bestaan. Luctor Et Emergo. Je Maintiendrai et cetera.

In tegenstelling tot dit kringetje van zure mannen.

Ach, wie weet hoef ik met dit manifest geen hond terug het hok in te schoppen. Met dit hese geblaf zet deze kring van orthodox-protestanten zichzelf meer en meer buiten de echte wereld, meer en meer buiten ons eigen kikkerlandje dat zich – als het de lhbt+ gemeenschap betreft – echt wel ten goede zal blijven ontwikkelen en daarmee zet deze kring zichzelf meer en meer buiten spel.

De tijd van zure protestantse mannen die het hier voor het zeggen hadden, ligt achter ons.

En met al die zure mannen die hier nog wel rondlopen is het niet zo vreemd dat de kerken zo snel leeglopen.

En dat we over een tijdje deze kerken, als een leeggelopen ballon, bij de achterbakse ellebogen kunnen pakken en – netjes verpakt en geruisloos – bij het grof vuil kunnen zetten.

***

Nashville Statement

Het Nashville Statement werd in de zomer van 2017 opgesteld door zo’n 150 Amerikaanse conservatieve evangelische voormannen en werd sindsdien door zo’n 22.000 anderen ondertekend. De verklaring komt voort uit The Council on Biblical Manhood and Womanhood, een organisatie die zich inzet voor ‘de verspreiding van wat de Bijbel leert over de verschillen tussen man en vrouw’. De verspreiding van dat denken is volgens de CBMW ‘essentieel voor het gehoorzamen van de Schrift en voor de gezondheid van gezin en kerk’. Onder de 150 opstellers van het Nashville Statement zijn prominente theologen als John Piper en James Packer.

De initiatiefnemers voor de Nederlandse vertaling van het Nashville Statement zijn Arjan Baan en Piet de Vries. Baan is evangelist en directeur van de stichting Heart Cry. Die stichting, aldus haar website, wil ‘dat de naam van Jezus in Nederland in al zijn rijkdom verheerlijkt wordt’. En: ‘We verlangen naar voortdurende persoonlijke en nationale herleving van gelovigen en onderscheidingsvermogen om niet meegevoerd te worden door de geest van de tijd’. De Vries is docent aan de predikantenopleiding van de Hersteld Hervormde Kerk.