Ahmet en Ans, of: IUAS en de leerschool van de Katholieke Pedagogiek. 

Het was een kort bericht op de app van het NOS-journaal: “Islamitische opleiding kan accreditatie kwijtraken door uitspraken rector”. Rector Ahmet Akgündüz van de Rotterdamse ‘Islamic University of Applied Sciences’ (IUAS) had het nodig gevonden om in Turkije zijn ware aard weer eens te laten zien: tegenstanders van Erdogan moeten afgeslacht worden en hij gruwt van een ‘Europese islam’ waarbinnen ruimte gemaakt wordt voor bijvoorbeeld vrouwelijke imams en homoseksualiteit. Niet dat zijn uitspraken mij verbaasde: Akgündüz heeft al vaker verwerpelijke uitspraken gedaan over Joden, Koerden en homoseksuelen waarna er in 2016 een wet in Den Haag aangenomen werd die deze ‘universiteit’ verbood nog langer de naam ‘Islamitische Universiteit Rotterdam’ te dragen. 

Ik heb thuis nog de studieboeken van mijn moeder toen zij in de jaren vijftig het klooster intrad en besloot de opleiding tot onderwijzeres te gaan volgen. Zij kreeg in die jaren les uit ‘De Katholieke Pedagogiek’, geschreven door frater Rombouts. De studieboeken zijn geschiedkundige juweeltjes: frater Rombouts wist als geen ander te beschrijven hoe kinderen het beste opgevoed konden worden om op kuise, zonde-vermijdende en godvrezende wijze onderdeel te worden van het Rijke Roomsche Leven.

Mijn moeder haalde haar diploma, trad uit het klooster, trouwde in 1963 met mijn vader en kreeg vier kinderen waarvan er drie homoseksueel bleken te zijn. De enige hetero-dochter kwam thuis met een gevluchte Koerdische intellectueel. Mijn zus en mijn Koerdische zwager kregen vier kinderen.

Mijn moeder trad uit het klooster, trouwde in 1963 met mijn vader en kreeg vier kinderen waarvan er drie homoseksueel bleken te zijn.

Alhoewel mijn moeder tot haar dood gelovig is gebleven, brokkelde haar rotsvaste vertrouwen in de alwetende Kerk van Rome toch beetje bij beetje af en heeft zij zich binnen de kerk hard gemaakt voor verandering. Samen met welwillende pastors van onze parochie zette ze de kerkramen open voor wat meer frisse, oecumenische lucht en zetten ze de kerkdeur open om aansluiting te zoeken bij de moderne tijd. Toen ik in 2010 besloot te trouwen met mijn toenmalige vriend, heeft een van die pastors (inmiddels was hij begin tachtig en waren mijn ouders allang overleden) mij en mijn man getrouwd, net zoals hij enkele jaren daarvoor het huwelijk van mijn broer en diens man ingezegend had. Niet omdat we nu zo gelovig waren, maar omdat hij het mijn moeder en haar kinderen beloofd had.

Het is jammer dat een ‘nieuwkomer’ als Akgündüz mijn moeder nooit gekend heeft. Hij had veel van haar kunnen leren. Immers, hervormingsgezinden hebben met de geloven die voor de komst van de islam reeds in dit land aanwezig waren al een aardig robbertje gevochten en hebben laten zien dat een kerk, een geloof, best met zijn tijd mee kan gaan. En daarbij: een land als het onze kan best omgaan met ‘onverzettelijke gelovigen’, zolang deze maar een onschadelijke minderheid blijven en hun maatschappelijke rol en invloed gemarginaliseerd blijven.

Natuurlijk, ook de islam is in dit land aan veranderingen onderhevig.

Natuurlijk, ook de islam is in dit land aan veranderingen onderhevig. En, ja, we moeten ervoor zorgen dat ook binnen deze religie de onverzettelijke gelovigen niet teveel ruimte en invloed krijgen.

Natuurlijk, ooit zal ook iemand als Akgündüz afgeschilderd worden als een ‘geschiedkundig juweeltje’: dan zullen zijn uitspraken net zo grappig en wereldvreemd gevonden worden als sommige zinnen uit mijn moeders ‘Katholieke Pedagogiek’.

Maar tot het zover is, moeten we als samenleving wel alert blijven. Daarom stel ik voor om de naam van Akgündüz’ ‘universiteit’ weer te veranderen.

IUAS.

Islamic University of Archaic Stupidity.

Soms heb ik een verloren dag
Een dag dat niets gebeurt
Een dag waarop ik mij verveel
En sleur nog veel meer sleurt

Een dag met onweer in mijn hoofd
Een dag die niet goed geurt
Een dag waarop de zon niet schijnt
En grijs de uren kleurt

Een dag dat ik mijn moeder mis
Die op zo’n dag dan zei:
“Geef mij je donderwolken maar
Ik keer het onheilstij

Niet elke dag brengt zonneschijn
Niet elke dag brengt lied
Verloren dagen zijn niet erg
Want moois ligt in ‘t verschiet

Ga slapen kind, en zoek niet meer
Je rust begraaft de strijd
Wie dag verliest, die vindt hem weer
Niets is voor altijd kwijt”

Soms heb ik een verloren dag
Een dag dat niets gebeurt
Een dag waarop mijn moeders raad
Mijn diepste wezen kleurt

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!