In de week dat Stan Lee, de bedenker van de superhelden Spider-man en de Hulk overleed, was ik samen met mijn band druk aan het repeteren voor onze theatervoorstelling Helden. Toen ik ’s avonds thuiskwam, zag ik op het journaal een stoet rouwende mensen een laatste eerbetoon brengen aan de schepper van hun superhelden. Ik vond het moeilijk voorstelbaar dat je zoveel affiniteit kunt hebben met een fictief karakter, maar zag dat de getekende figuren wel degelijk echte helden waren geworden voor duizenden mensen.
Tekst: Jari Esbeukman
Volksheld
Ik kan me nog goed herinneren dat André Hazes overleed in 2004. Ik was pas tien en kende zijn muziek niet goed, maar besefte maar al te goed dat ons een icoon was ontvallen. De beelden van een uitverkochte Arena met mensen gekleed in het zwart maakte diepe indruk op me. Overduidelijk was hier een volksheld overleden, maar als ‘kleine jongen’ vond ik het ook toen lastig te begrijpen dat mensen zoveel verdriet konden hebben door het overlijden van, in dit geval, een muzikale held.
Wijsheid komt met de jaren zou ik bijna zeggen, want veertien jaar later stond afgelopen weken mijn theatervoorstelling Helden volledig in het teken van mijn (muzikale) helden. Naast de vele muzikale voorbeelden als: Aretha Franklin, Frank Sinatra en Robert Long stonden ook ‘andere’ helden centraal. Helden zijn voor mij ‘grootse mensen’: personen die je bewondert om wie ze zijn of om wat ze doen. Een familielid, een politicus, een docent, een vriend of een artiest: iedereen kan deze rol vervullen. Ik vind het heerlijk om mensen te hebben waar je een voorbeeld aan kunt nemen, waar je tegenop kijkt, of waar je heel trots op bent.
Van het balkon gesprongen
Al jaren ben ik liefhebber van het Britse zanggroepje The Overtones. Vijf knappe, goedgeklede, perfect meerstemmig zingende jongemannen. Nou, dan heb je (naast duizenden vrouwen) ook mij. Een paar weken voordat ik deze zomer naar Londen zou afreizen om weer een concert van ze te bezoeken, kreeg ik het bericht dat de 36-jarige leadzanger Tim Matley was overleden. Hij was in Londen van het balkon van een hotel gesprongen. Ik las het bericht terwijl ik voor de klas stond en ben direct de les uit gelopen; overvallen door emotie. Ik kwam thuis en merkte dat het me enorm had aangegrepen. Je kunt dus echt verdriet hebben door het ontvallen van iemand die je helemaal niet kent, maar die je wel enorm hebt bewonderd. Ineens begreep ik al die mensen die elkaars steun zochten in die volgepakte ArenA.
Het repertoire van Gordon
Na deze ervaring ontstond het idee een voorstelling te maken waarin ik mijn helden kon eren. Theater is voor mij de perfect manier om het publiek iets meer van jezelf te laten zien. Het is heerlijk om het in het felle licht, onder begeleiding van een live-band het repertoire van muzikale voorbeelden te zingen en het publiek te vertellen waarom deze nummers zo belangrijk voor je zijn. Nooit eerder heb ik het gevoel gehad dat ik zo puur en eerlijk op het podium heb gestaan. Met een klein lied van Paul de Leeuw mijn lieve opa’s en oma’s kunnen eren en later je zoveelste mislukte date toezingen met het repertoire van Gordon: Helden maakte het mogelijk.
Toen ik maandag weer voor de klas stond, vroeg ik mijn leerlingen naar hun persoonlijke helden. Naast grootspraak over Lil’Kleine en Famke Louise, kwamen er mooie verhalen los over familie, vrienden of hun eigen levens. Alle vijfentwintig leerlingen in een klas zouden een voorstelling kunnen maken waarin ze hun favoriete liedjes en koppelen aan persoonlijke verhalen en (muzikale) helden. Mijn verhaal is slechts een van de miljoenen heldenverhalen die Nederland rijk is. Een mooie uitgangspositie voor Helden 2.0 komend voorjaar.
Jari Esbeukman is docent Nederlands in het voortgezet onderwijs, werkt als zanger en presentator en is politicus.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
