‘Dood kind’ voorpublicatie #2

Op 6 november verschijnt bij Uitgeverij U2pi te Den Haag Norbert Splint’s eerste verhalenbundel Dood kind. De Gaykrant publiceert twee fragmenten uit het verhaal Nina’s moeder. Vandaag aflevering 2.

In Nina’s moeder probeert Nina Portier van Party Planning Ibiza (pay off: ‘Fun, fun, fun!’) haar belangrijkste dj en minnaar zover te krijgen naar zijn optreden te gaan. Zijn naam is Nick Nguyen, alias dj Nick Nack. De problemen ontstaan als blijkt dat Nick zijn roes ligt uit te slapen, terwijl ze bij de Amsterdamse Club Air op hem wachten. Nina krijgt telefonisch geen gehoor en als ze aanbelt bij zijn huis wordt er niet gereageerd. Met haar eigen sleutel opent ze de voordeur van het appartementencomplex aan de Amstel, waar Nick woont.

Nina’s moeder

Aflevering 2

Vanmiddag had ze hem eerst ge-sms’t en daarna gebeld. Natuurlijk zonder reactie. Maar dat betekende niets, want nog geen week geleden had ze ook geprobeerd hem telefonisch te bereiken en ook toen was ze op haar scooter gesprongen omdat het niet lukte. Eenmaal in Nicks appartement aangekomen, had hij gezegd dat hij zijn telefoon tegen de muur had gegooid, maar het ding lag gewoon in de vensterbank. Toen Nina hem daarop had gewezen, was hij stom gaan grinniken. ‘Foutje, sorry…,’ had ze nog net verstaan, voordat hij naar buiten was gerend om zich in Bar Lempicka te gaan bezatten.

In het voordeurslot zat dit keer geen afgebroken sleutel, zodat ze snel naar binnen kon. Dat scheelde weer, want ze moest ook plassen. Ze stapte de drempel over, sloot de deur en ging de gemeenschappelijke binnenruimte in. De naambordjes kwamen haar bekend voor: buren die hadden geklaagd over zijn gedrag.

*

Met die afgebroken sleutel in de deur van het pand was het begonnen. De eerste keer hadden de buren er nog wel om kunnen lachen: ach ja, kan gebeuren, die jongen kent zijn kracht niet. Maar het was niet bij één keer gebleven: het leek wel of er elke week een sleutel afbrak. Daarna kwam het extreem laat of juist idioot vroeg thuiskomen, afhankelijk van wat de buren onder vroeg of laat verstonden.

Ook geluidsoverlast was telkens terugkerende gespreksstof. Bij de dj aanbellen of aankloppen had nooit iets opgeleverd: de muziek stond daarvoor te hard. Googelen kon iedereen, dus de volgende stap was contact opnemen met manager Nina Portier van Party Planning Ibiza. Die bood allereerst haar excuses aan. De klager, net als bij haar moeder de klant, had  altijd gelijk. Vervolgens hing ze een verhaal op waarin ze de van Wikipedia overgenomen termen primordiaal, bipolair en bi-cultureel gebruikte. Tot slot beloofde ze beterschap: ‘Ondanks dat we in Amsterdam-Centrum allemáál een beetje last van elkaar hebben. Daarmee bedoel ik: dus wij ook van u, als bijvoorbeeld uw baby huilt. Maar zoals ik al zei: het zal niet meer voorkomen.’

*

Via het trappenhuis liep ze naar boven, de hydraulische lift van het appartementencomplex ging haar niet snel genoeg. Ze moest zich inhouden niet te gaan rennen. Ondertussen keek ze op haar smartphone om te zien hoe laat het was. O shit, hoe kreeg ze haar ventje zover om naar zijn optreden te gaan. Er was nog wel wat tijd, maar niet zo veel.

Voor de deur van Nicks appartement telde ze hijgend tot tien: dé methode om rustig te blijven. En daarna telde ze terug. Dat werkte nóg beter, aldus haar moeder. Toen ze bij nul was, had ze haar ademhaling onder controle. Aanbellen werkte niet, dus had op de deur bonzen ook geen zin. Daarom gebruikte ze maar weer haar eigen sleutel.

*

In de hal zag ze niets bijzonders. Geen uitgetrapte schoenen of afgerukte kledingstukken. Geen bloed, geen braaksel en geen kapotgesmeten Nokia. Maar ook geen Nick. Waar zat die gast? Ze liep naar de woonkamer. De zon was nog net niet achter de huizen aan de overkant verdwenen. Het licht viel op de meubels. Alles was heel.

Nicks dj-installatie paste totaal niet bij zijn kast van Chinese lak. Hij had er zelfs eentje thuis – zo’n installatie dan – want de echte Nick Nack zat tenslotte ook altijd en overal aan de knoppen. Een fors model computer stond ernaast en daarbovenop had hij een nog groter beeldscherm gezet. Een keyboard completeerde het geheel. Ze wist dat kleine mannetjes zich graag voortbewogen in enorme auto’s, de relaties van haar moeder deden dat ook, maar bij de rijbewijsloze dj Nick Nack zat dat er niet in. Gelukkig was er ter compensatie een compleet assortiment aan Apple-spullen op de markt.

Norbert Splint: Dood kind
Uitgeverij U2pi, Den Haag
ISBN 978 90 8759 808 2 – NUR 303
€ 17,50

Bestellen kan nu al. Bij je eigen (online) boekwinkel of bij Bol.com.

Foto auteur: Kjell Leknes

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.