Vorige keer stonden we voor de keuze om onze zoon voorlopig als meisje door het leven te laten gaan. Nu wil ik vertellen hoe het ging toen het moment kwam dat we dat daadwerkelijk gingen doen.
Genderrivier
Als je besluit om je genderkind in sociale transitie te laten gaan, dus door het leven te gaan als het andere geslacht, dan sta je met een klein bootje aan het begin van een snelstromend riviertje. Er blijken nogal wat stenen in die rivier namelijk, waar jij voorzichtig omheen wilt navigeren, terwijl de stroom (je kind) het liefst in vijf seconden aan het einde is, daar waar iedereen gewoon ze en zij tegen haar zegt en niemand nog ergens moeilijk over doet. Op sommige vlakken liep alles kabbelend en vredig. We begonnen aan een nieuw schaatsseizoen, en vertelden de trainer dat onze Sky voortaan als meisje door het leven ging en dat was dan dat. We zouden gewoon de naam Skylar aanhouden en … “Nee mama! Ik heet Skylanne!!”
Oh.
Okay.. Erm…
“Dit is Skylanne, ze gaat nu als meisje
door het leven”
Nieuwe naam
Goed, na enig vergaderen, het doorspreken dat het verschil toch eigenlijk zo groot niet was en dat we ons best konden voorstellen dat Sky zelf die oude naam toch wel mannelijk vond konden we dan verder met dat rustige vaartochtje. De trainers deden het super. Ook op turnen bleek “Dit is Skylanne, ze gaat nu als meisje door het leven” eigenlijk niet meer dan nodig was om alles in goed vaarwater te houden. Maar uiteraard ging niet alles zo makkelijk.
Rotsen in de stroom
Met stip op de eerste plaats in de categorie druk vaarwater stond de school. Maar ook vriendjes zorgden soms voor moeilijke situaties. We zaten momenteel in de situatie dat wij thuis ‘ze’ en ‘zij’ zeiden en haar nieuwe naam gebruikten, maar verder behalve turnen en schaatsen, niemand anders dat nog deed. Wat voor wat boeiende gesprekken leidde met één van haar vriendinnetjes, als Sky zorgvuldig S-K-Y-L-A-N-N-E aan het intypen is in een nieuw computerspelletje. “Skylanne? Maar je heet toch Skylar?” Van te voren had ik me bedacht hoe we dit met vriendjes zouden aanpakken. Duidelijk en met een boekje bijvoorbeeld. Met tijd voor hen en al hun vragen. Natuurlijk zit ik nu in de auto, onderweg van de spelotheek naar huis. “Nou”, begin ik, “Sky wil eigenlijk graag Skylanne heten. Omdat Sky zich eigenlijk fijner voelt als meisje.”
Binnen no time zitten de kids weer aan hun spelletje, en blijken er eigenlijk veel minder woorden voor nodig geweest dan ik dacht.
School is een uitdaging
Binnen no time zitten de kids weer aan hun spelletje, en blijken er eigenlijk veel minder woorden voor nodig geweest dan ik dacht. Bij school ging dat een beetje anders. Zeker met de gymlessen voor de boeg in groep 4. Want dan moet er gedoucht worden, en dat is een Ding met hoofdletter D. Er kwam een vrijwilliger van GO samen met ons op gesprek bij de directie. De ervaring van Go was dat kinderen, zeker die van deze leeftijd, vaak heel makkelijk met dit soort zaken omgaan. Dat de problemen vaak in de hoofden van ons ouders zitten. Maar je kunt die problemen niet zomaar uitvlakken, zei de directrice. Wat doe je bijvoorbeeld met kindjes van andere geloven, die douchen an sich al lastig vinden, omdat naaktheid in de nabijheid van anderen een taboe is. Bloot zijn in het bijzijn van een meisje met een piemeltje zou wel eens een probleem kunnen zijn. Maar dat konden we vast oplossen. Er zou bijvoorbeeld met een onderbroek aan kunnen worden gedoucht, of helemaal niet worden gedoucht.
We zijn voorbereid
Dan zat je met de registratie van de nieuwe naam, die vooral NIET zo in het systeem schijnt te kunnen (iets met geld en gemeentelijke registratie), de toiletten (die bij ons op school heerlijk gendervrij op klas zijn ingedeeld) en natuurlijk wat we aan de kinderen en hun ouders zouden gaan vertellen. Na lang debat kozen we voor het voorlezen van ‘het lammetje dat een varken is’ in de onderbouwgroepen, waarna de leerkrachten zouden vertellen dat Sky zich een meisje voelt en nu ook zo door het leven gaat. Ik zou een wat uitgebreidere brief maken voor ouders en die zouden we dan meegeven.
Finnley zou worden voorbereid op mogelijke vragen over zijn zusje en hoe dat toch allemaal zit, en de juf zou hem daarbij ondersteunen. Voor zover ik kon bekijken hadden we alles afgedekt. Nu hoefden we dus alleen maar te wachten op de dag dat er daadwerkelijk zou worden voorgelezen.
Wat extra power nodig
Weet u wat het gekke is? Ik had van te voren helemaal niet het idee dat dit als een ‘coming out’ zou tellen. Wat mij betreft was die naam eraan geven al te groot, te onwerkelijk. Ons kind was al roze en glitterig tenslotte, en het enige wat er echt zou veranderen was zijn naam. Maar des te meer het uit de kast komen dichterbij komt, des te meer het als een moment ging aanvoelen. Als iets groot en belangrijks en speciaals. (Overigens ook als iets waar ik dan berezenuwachtig voor kon worden..) Maak ik dat er van? Voelt Sky dat ook zo? Ik weet het eigenlijk niet. Wat ik wel weet, is dat dit is wat goed is voor mijn kind. We hebben een motor op ons bootje gezet, zodat we niet meer willoos over de genderrivier dobberen, maar het snelstromende water gewoon kunnen blijven bevaren en van richting kunnen veranderen als wij daar behoefte aan hebben.
“Voelt Sky dat ook zo? Ik weet het eigenlijk niet. Wat ik wel weet, is dat dit is wat goed is voor mijn kind.”
Alles ging goed
Het ging uiteindelijk prima op school. We kregen lieve reacties van andere ouders, wiens kinderen het de normaalste zaak van de wereld vonden dat Skylar nu Skylanne ging heten. (‘Daar hadden ze toch geen briéf over moeten sturen, mama, dat wisten wij alláng!’) Onze dochter maakte een kaart met foto’s van haarzelf en haar nieuwe naam en ik knutselde er een filmpje van voor facebook. De meeste mensen om ons heen reageerden positief. Sterker nog, we kregen zelfs appjes van ouders die ik helemaal niet kende, die ons een hart onder de riem wilden steken.
Is er wat veranderd?
Want wat is er nu eigenlijk veranderd? Eigenlijk nog heel weinig. De kinderen zeggen nog steeds te pas en te onpas Skylar, al gebruiken ze meestal het afgekorte Sky. Ze kijken alleen nu niet meer raar op als ze worden verbeterd. Op de schriften mag met grote letters Skylanne worden gekalkt, naast het met ferme halen doorgestreepte Skylar. Mijn kind speelt nog steeds op de rekstok, vind tekenen nog altijd het leukste vak, samen met de huishoek, holt nog steeds als een kip zonder kop rond in de speeltuin, en wil nog steeds graag als eerste klaar zijn met rekenen (want zorgvuldigheid is zó 2017).
Het belangrijkste moment van de dag blijft de ochtend, wanneer de kinderen slaapdronken ons bed in kruipen om hun koude voetjes te verwarmen aan ons warme lijf, en we even knuffelen voor we aan de dag beginnen en de rest van de wereld ons nog gestolen kan worden.
Lees hier de vorige editie van Rainbow in my Sky: ‘Toch een meisje’
Wil je uitgebreider lezen hoe het allemaal begon? Kijk hier: www.rainbowinmysky.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
