Gendergedachten

Ik wil het eens met u hebben over gedachten. Niet die van uw kind, maar die van u óver uw kind. Mijn zoon ging voor het eerst naar school in een jurk. Hij had dat de avond ervoor besloten, na een gesprek waarin we het hadden gehad over meningen van anderen en zijn gevoel erover. We bespraken dat je niet kan controleren wat anderen doen, maar wel kunt veranderen wat jij daar mee doet. Hij besloot dat hij een eenhoorn wilde zijn, different but beautiful, en legde de jurk alvast klaar.

Toen Finn sleep had ik een onderonsje met Jurre. We waren trots op onze zoon, dat hij het aandurfde om zichzelf te zijn. We zagen dat dit was wat hij leuk vond en gunden hem de mogelijkheid om dat ook te mogen hebben op school. Mijn oudste zoon is niet transgender, zelfs niet eens in dubio over zijn genderidentiteit*), wat het praatje in de klas iets anders maakte dan anders. Maar we hadden ons goed voorbereid. What could go wrong?

De eerste gedachte

Een hele boel, zo bedacht mijn brein, en het sloeg op hol. “Is dit wel de juiste weg?” bedacht ik me. “Moeten we dit hem toch niet liever uit het hoofd praten?” Hmm.. Waarom heb ik die gedachte eigenlijk? Ben ik bang dat hij gepest wordt? Of projecteer ik mijn eigen ongemak over een man in een jurk op hem? Misschien wil ik hem behoeden voor de reacties van anderen, die er mogelijk niet van overtuigd zijn dat een roze rok aanhebben de beste keuze in de categorie kledingopties. Omdat kinderen dat soort ideeën niet altijd onder stoelen of banken steken zou het zomaar kunnen dat mijn zoon door het dragen van zijn jurk het mikpunt wordt van pesterijen. Maar is dat echt zo dat dat gaat gebeuren? Of vul ik dat in?

Afwijkend van de massa

Mensen zijn kuddedieren, en horen graag bij de massa. Helaas zijn er kinderen die alles wat afwijkt van die massa bespotten en uitlachen. De vraag is echter, moet je daarom bij de massa willen horen? Hoe zit dat als je niet bij de massa kúnt horen? Stel nou dat ik een kind heb met een huidaandoening, die er daardoor anders uit ziet dan de rest. Als alles wat afwijkt mogelijk wordt gepest, moeten we die kinderen dan vertellen dat ze maar niet naar een gewone school zouden moeten? Behalve over potentiële pesters, heb ik nog meer gedachten om te analyseren. Mijn eigen ongemak bijvoorbeeld. Ik vind met heel mijn hart dat mijn kinderen mogen dragen wat ze willen, maar dat wil niet zeggen dat ik me daar nooit ongemakkelijk bij voel.

Opvallen voelt vervelend

Ik heb namelijk, ondanks mijn roze haar, nogal een hekel aan opvallen. Dan heb ik nog wel eens de neiging om voor mensen te gaan invullen. Zo kan ik van te voren bedenken wat de hypothetische reacties zouden kunnen zijn op mijn mooie stuiterkinderen in hun zwierige jurken. Maar eigenlijk zegt dat vooral iets over mij, en niet iets over mijn kinderen. Ik bedenk me wat anderen zouden kunnen denken of doen, zonder ooit gecheckt te hebben of dat wel klopt. Sterker nog, ik heb eigenlijk niet perse een hekel aan opvallen, maar aan het gévoel hebben dat ik opval. Als ik alleen door de stad loop heb ik helemaal niet het gevoel dat ik opval. Ik ben aan mijn stijl gewend, en omdat ik er aan gewend ben loop ik fluitend door de stad en zie ik eigenlijk nooit mensen kijken. Of ze kijken of niet vind ik niet interessant, en omdat me dat niet boeit zie ik ze ook nooit kijken. Hmm.. Zou dat niet ook voor de kinderen kunnen gelden?

Wordt hij daar niet homo van?

Heb ik nog meer gendergedachten? Ik las laatst ergens dat je genderkinderen niet moet stimuleren. Dit zou mogelijk slecht voor ze zijn, wij als ouders zouden crossgender gedrag onterecht kunnen versterken. Ik vraag me af of dat wel kan. Wat zouden daar de gevolgen van het dragen van een jurk kunnen zijn? Zou het daar écht transgender van kunnen worden? Of homoseksueel? Er zijn nogal wat therapieën op de markt geweest van instellingen die vonden dat ze mensen trans-af en on-homo konden praten. Geen van die heeft echt gewerkt, sterker nog, in de meeste landen zijn ze inmiddels verboden. Als je een persoon niet hetero kan praten, waarom zou ik hem dan wel homo of trans kunnen maken **) door hem toe te staan een jurk aan te trekken?

Bang voor de kinderen

Het valt me overigens op dat ik anders denk over Finnley zijn jurk dan ik destijds dacht over Skylar’s jurk. Toen heb ik hem gewoon gekocht. Waarom is dat anders nu het om mijn zoon in groep 5 gaat? Ik blijk banger voor de reacties van kinderen van negen dan voor die uit de kleuterklas. Mijn zoon wilde in een jurk naar school. Ik wilde dat heel eventjes uit zijn hoofd praten, omdat ik bang was wat de rest ervan zou zeggen, en wat dat met hem zou doen. Maar ik heb het niet gedaan. Wat ik wel heb gedaan? Zenuwachtig thee gedronken en een eind gaan fietsen om mijn gedachten te verzetten. Niet geheel toevallig reed ik op de terugweg langs school, waar hij wel heel toevallig net aan het buitenspelen was. Vanaf een afstandje heb ik staan kijken naar mijn zoon, die vol overgave iets aan het spelen was met een vriendje. Iets met verstoppen en springen en gluren en wild en heel erg stereotype jongensachtig. In zijn mooie jurk, met een grote glimlach.

Taya Aranka van Delft

Je hebt heel veel tijd over of wilt uitgebreider lezen hoe het allemaal begon? Kijk hier: www.rainbowinmysky.nl

Taya Aranka van Delft

*) Nog niet? Misschien. Ik denk persoonlijk nooit niet. Hij voelt zich helemaal blij en vrij als jongen en heeft nog nooit gezegd dat anders te zien. Roze is gewoon een leuke kleur en rokken zwieren prachtig. Er moeten volgens hem meer roze minecraft shirts en pokémon jurken komen.
**) Daarbij: is homo zijn erg dan?

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

2 thoughts on “Gendergedachten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.