Helen en Nadine onthullen waarom ze zijn gaan bloggen…

Vorig jaar was Helen helemaal klaar met Facebook en kieperde honderden zogenaamde vrienden weg. Haar beoordeling was: als ik deze “vriend” nu spontaan tegen het lijf zou lopen, zou ik er dan meteen een terrasje mee pakken? Zo ja, tof! Zo nee, bye bye. Nadine was nog rigoureuzer en gooide heel Facebook weg. Opgeruimd stond netjes. Zo hadden we meer tijd voor de belangrijke zaken in het leven en voor alle onzinnige dingen die we nu eenmaal leuk vinden. Ervaringen opdoen, dingen meemaken, maar niet vastleggen. Onze camera’s bleven veelal ongebruikt in de kast liggen.

Hoe kan het dat twee dames, die zelden stilzitten, met een aversie tegen selfies, die spontaan misselijk worden bij duck faces en die hun aftocht van social media hadden geblazen, een blog opzetten?

Hiervoor moeten we teruggaan naar de eerste maanden dat Helen en Nadine elkaar kenden. Verliefd tot over je oren, met een vriendin die voor haar beroep vaart. Soms zag Helen het schip vlak voor de kust voorbij varen, maar we verzekeren je: het is dan nog een heel eind zwemmen om elkaar te kunnen zien! Bellen was ook geen optie en internetbereik was heel beperkt. Dus Helen ging over tot het schrijven van mails. Die Nadine dan weer liet uitprinten, zodat ze deze op elk moment kon lezen.

Na één van haar reizen, viel het Helen op dat Nadines borsten er ongelijk bij hingen. Vreemd! Bij nadere inspectie bleek dat alle mails, uitgeprint en netjes opgevouwen in haar borstzak zaten. Haar linkerborstzak om precies te zijn, bij haar hart. Zo droeg ze al Helens berichten elke dag zo dicht mogelijk bij zich. *smelt*.

Wanneer Nadine niet aan het varen was, bleef het schrijven routine. Ditmaal op Post-its, die strategisch in huis werden opgehangen. Niets voelt toch beter dan wanneer je net met het verkeerde been uit bed bent gestapt, je naar de badkamer hebt gesleept en je een enthousiast positief berichtje op de spiegel aantreft, waardoor je spontaan je eigen spiegelbeeld stralend aankijkt? De spiegels, het toilet, de keuken, onder je kussen, alles was een potentiële plaats voor het aantreffen van een verrassend en lief briefje.

Afgelopen periode hoefde Nadine door studie weinig te varen. Fijn dat we extra veel tijd samen konden doorbrengen, maar ze miste Helens mails! Nu ga je natuurlijk geen uitgebreide mails schrijven wanneer je elkaar een uur later in persoon ziet. Dus in plaats hiervan verzonnen we de blog. Geen zoetsappige mails van Helen aan Nadine in de vorm van “lief dagboek”, maar daarvoor in de plaats blogs over onze avonturen. Je weet wel, husky tochten, DIY sauna’s, undercoveracties, menselijke knopen, ontplofte tenten, kwalleninvasies enzovoorts..

Na bijna een half jaar, is het bloggen een gewoonte geworden. We vergeten al minder vaak onze camera, en zelfs selfies maken we met enige regelmatig (zij het dat Helen altijd nog wel even tegenstribbelt). Afgelopen week spotte Helen weer eens een post-it in huis. Een feel good bericht van Nadine, met een oldschool manier van leveren. Komende periode zal Nadine vaker gaan varen. De vraag is natuurlijk of ze dan mails van Helen gaat krijgen. Wie weet zal ze voor de grootste avonturen zich moeten abonneren op onze eigen website!

Liefs,

Helen en Nadine