Bij iedere Pride of Pride Walk valt me de tijdelijkheid op. Die ene dag of die paar dagen staat een plaats ‘gecodeerd’ stil bij diversiteit. De regenboog wordt gevierd. Een kleine groep beweegt zich langs een meerderheid.
Door: Christian Curré
Wij dansen, lachen, dragen teksten en een vlag met ons mee. Zij kijken – of juist niet – en staan met een zak friet of zitten met een glas bier voor hun neus. “Even doorbijten”, zie je ze af en toe denken. “Moet kunnen”. Sommigen lachen vriendelijk en tonen zich (een soort van) allie, anderen kijken ongemakkelijk als je te dichtbij komt of zelfs rechtstreeks het woord tot ze richt. Na de rondgang trekt het feest zich terug op een plein, in een te ontwijken afzondering.
En als je dan terug door zo’n plaats naar het station loopt, langs diezelfde route, is iedereen weer overgegaan tot de orde van de dag. Lopen wij daar, twee transvrouwen (die zichzelf ook ‘graag’ zo noemen indien gevraagd of nodig) en een gay met dabbing rainbow unicorn shirt. “O ja, die horen daar nog bij natuurlijk”, zie je mensen denken. Kijken, elkaar aanstoten en benoemen. En dan vraag ik me steeds af: als wij mórgen hier nou zouden lopen, wat zouden dan de reacties en blikken en opmerkingen zijn? En een week later, en een maand?
Zo ben ik tot de vraag gekomen die ik vanuit Tilburg mee heb genomen naar Amersfoort: hoeveel Pride-kilometers hebben we voor de boeg? Waar lopen we naartoe? Wanneer hebben we ons doel bereikt…?
Ik vind het heel belangrijk dat we het doen, dat we een (positief-kritisch) statement maken, dat we laten zien wat diversiteit is. Maar als de lichten uit zijn, hoe tolerant laten we zo’n plaats dan achter? Heeft het een duurzaam effect voor al die andere dagen in het jaar of zijn we slechts een jaarlijkse traditie? Terugwandelend naar het station zie ik de eenheidsworst van het conformisme, en de opluchting in de ogen van de meerderheid. “Gelukkig, alles is bijna weer normaal”.
Amsterdam komend weekend. Een deel van de community gaat op pad voor nog meer Pride-kilometers. Een paar kilometer verderop staat half gay-Nederland op Milkshake. Afgezonderd. En ook de Pride Walk is om 14:00 alleen nog te merken in het Vondelpark. Amsterdam is anders. Maar ook daar: back to normal. “O nee, wacht: volgende week die boten!” Nou ja, daarna back to normal dan.
Zitten we met een catch-22, zitten we in een status quo, of bouwen we aan een brug? Ik weet het eigenlijk niet.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
