Hello darkness, my old friend
I’ve come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence…
Simon & Garfunkel, Sound of silence
“Hello darkness my old friend I’ve come to talk with you again. Ja, zo voelt dit wel een beetje. Mijn oude vriend de kast, waar het duister is en eenzaam, waar ik me kon verbergen en een beetje veilig voelde. Iedereen die bij de Zweedse meubelmaker ooit zo’n ding kocht, hoef ik niet te uit te leggen dat een kast allesbehalve zomaar staat.
Negen jaar was ik, toen ik voor het eerst gevoelens voor een andere jongen kreeg. Wat dat gevoel was? Het gevoel die jongen heel speciaal te vinden en graag bij hem te zijn en een verlangen dat hij mij ook zo speciaal zou vinden en graag bij mij was.
Een jaar later toen het voor de derde keer gebeurde, begon ik een patroon te zien en begon ik het als een soort verliefdheid te herkennen. Mijn broer is tweeëneenhalf jaar ouder en daarom werd er thuis wel over de pubertijd gesproken. Ik dacht: dit zal wel de eerste fase zijn, het gaat wel over, ik moet me gewoon wat meer op meisjes concentreren.
En wellicht doet dit je glimlachen, maar eigenlijk was het hier al goed mis: homoseksualiteit zou ‘over moeten gaan’.
Op mijn elfde bleek het toch weer een ander verhaal. Het zag er naar uit dat dit een behoorlijk hardnekkige ‘fase’ was. Heel langzaam begon ik me steeds meer zorgen te maken. De hormonen van de pubertijd begonnen hun werk te doen. Mijn gevoelens werden dieper, explicieter en frequenter.
In de laatste twee jaar van de basisschool had ik vaak dagdromen, mijn eerste crush was de jongen uit de clip ‘Open your Heart’ van Madonna: wat wilde ik graag met Madonna ruilen. Steeds vaker werd ik ruw waker uit deze dagdromen en ik werd boos op mezelf: je mag niet aan jongens denken, je moet aan meisjes gaan denken, anders gaat dit niet meer over. Het zorgen maken ging langzaam over in paniek, want als dit gevoel zo zou blijven en ik niet mijn best ging doen, zou dit betekenen dat ik homo was.
“Ik had geen probleem met LHBT mensen, maar waarom moest uitgerekend ik zélf het zijn?”
Ik had geen probleem met LHBT mensen, maar waarom moest uitgerekend ikzelf het zijn? Mijn beste vak op school was wereldverkenning: via het Jeugdjournaal, het ‘echte’ journaal en kranten verkende ik de wereld. En wat zei de wereld eind jaren 80 over homo’s? Ze werden in elkaar geslagen op parkeerplaatsen door potenrammers, ze kleden in het leer en droegen een snor en ze verzamelden zich in een schimmige kroeg. Ze werden gediscrimineerd en niet voor vol aangezien. Er werd vaak lacherig over gedaan en mensen reageerden heel heftig op homo’s. Ze werden door de toen veel machtigere kerken uitgekotst en als zondaars de deur gewezen. En ze waren de oorzaak van aids door hun vieze seks.
Homo zijn betekent: niet gelijk, niet normaal, vies, veroordeeld, uitgelachen, bedreigd, uitgescholden worden, steeds over je schouder moeten kijken, niet jezelf kunnen zijn, het is iets om medelijden mee te hebben, vrouwelijk, slap en zwak gevonden worden. Wat was ik dom, dat ik voor dit leven koos, gewoon omdat ik te slap was om aan meiden te denken.
Alle berichten in de media, de grappen, scheldwoorden, veroordelingen, stereotypen en vooroordelen gingen vanaf nu over mij. Ik schaamde me, ik walgde van mijn gevoelens, ik hoopte tegen beter weten in dat ik ‘gewoon’ en normaal’ zou zijn: mijn kast was af.”
Hilbrand Bonthuis
Dit is de eerste aflevering van een bewerking van de voorstelling Tegelwijsheden van Hilbrand Bonthuis. De voorstelling is opgedeeld in vijf afleveringen. Elke dag verschijnt een nieuw deel. Morgen aflevering 2: ‘Buigen of barsten’
De voorstelling Tegelwijsheden heb ik gemaakt, om het verborgen leed van jongeren met LHBT+ gevoelens zichtbaar te maken. Dit doe ik door iedereen mee te nemen in mijn eigen kast.
De voorstelling heb ik om 3 redenen de naam ‘Tegelwijsheden’ gegeven:
- Mijn jonge ik, die een stoeptegel tussen elke stap liet, om mijn ‘vrouwelijke’ lopen te verbergen.
- Stoeptegels staan symbool voor de enorme last die LHBT jongeren met zich meedragen.
- De ervaringen die ik heb opgedaan op deze duistere reis hebben me veel wijsheden gegeven, die stuk voor stuk op een tegeltje kunnen.
Hilbrand Bonthuis (41, Bolsward) zet zich in voor diversiteit door o.a. LHBT-voorlichting te geven op scholen. Hij spreekt zich uit voor een meer inclusieve samenleving. “In the end we will remember not the words of our enemies but the silence of our friends.” (Martin Luther King)
Volg Hilbrand op: Twitter, Instagram of Facebook
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
