Eerder Eric, eeuwig Erica

Paars haar, stoppels en een lage stem. Erica Bliek, 39 jaar, begon twee jaar geleden met de transitie van haar leven. Haar vrouw Sanne vermoedde dat Erica transgender was en trok haar uit de kast. Daarna begon ze, na 37 jaar, met de zoektocht naar haar ware zelf. Ze stopte als vrachtwagenchauffeur en woont nu achter de duinen met Sanne en haar drie jonge kinderen. Nu Erica eindelijk haar ware leven leeft, kan ze eeuwig Erica blijven.

Tekst en fotografie: Stijn de Vries

Eindelijk jezelf durven zijn na een jarenlange worsteling gaat echter niet zonder slag of stoot. Hormonen slikken, ingrepen ondergaan en uit de kast komen bij haar familie waren nog maar enkele obstakels die Erica moest ondergaan. “Mijn familie heeft al het contact verbroken. Mijn moeder heeft letterlijk ‘mijn zoon is dood en ik accepteer jou niet’ gezegd”. Hoe later je met een transitie begint, hoe moeilijker het is om je aangeboren geslacht te verbergen. Men lijkt altijd nog je vorige geslacht te herkennen en je daarop af te rekenen. “Mensen staren, fluisteren of stappen op me af om te vertellen wat hun mening is. Maar ik ben nu meer tevreden met mijn leven dan voorheen.”

“Mijn familie heeft al het contact verbroken. Mijn moeder heeft letterlijk ‘mijn zoon is dood en ik accepteer jou niet’ gezegd”

Maar even terug naar het begin. Hoe kwam Erica achter haar ware zelf? “Twee jaar geleden ben ik uit de kast gekomen als transgender. Dat was raar. Het was ongeloof, ik dacht: hoe kan dit? Mijn vrouw heeft me uit de kast getrokken. Ze vroeg me toen ik thuis kwam of ik transgender was. Dan gaan de radars werken en denk je even goed bij jezelf na. In mijn geval was ik het daarmee eens. Toen stond mijn wereld op z’n kop. We hebben het als eerst aan de dichtstbijzijnde mensen verteld. Dat waren onze kinderen en ouders; de ouders die er toen nog voor ons waren. Langzamerhand hebben we het mensen buiten die kring verteld. De school, onze vrienden en mijn werkgever. Als laatste hebben we het op Facebook gegooid. Mensen reageerden wisselend. Een paar hebben gezegd: ‘Eindelijk! Fijn dat je er nu achter bent.’ Maar er waren ook mensen die het belachelijk vonden, ze vonden het niet kunnen tegenover onze kinderen en tegenover mijn vrouw. Ze had toch gekozen voor een man? Wij willen laten zien dat je jezelf mag zijn, en dat je je niet hoeft te verstoppen omdat de maatschappij iets anders van je verwacht. De familie deed alsof er niets gebeurd was en bleven me Eric noemen. Daarna zijn ze weggegaan. Mijn werkgever vond het ook lastig. Ik ‘moest maar man zijn’. Je maakt mensen mee die er geen moeite mee hebben, maar er zijn ook mensen die naar me kijken alsof ze water zien branden.

Direct nadat ik uit de kast kwam begon ik me helemaal als vrouw te kleden. Ik droeg vrouwenkleding en make-up. Tuurlijk zie je iemand in de spiegel die dan zwaar behaard is. Dan lijk je half man, half vrouw, dat weet je. Toch ben ik vanaf dag één steeds meer vrouwelijke kleding gaan dragen, alleen ging ik nog niet direct helemaal als vrouw de straat op.” Erica is even stil en kijkt naar Sanne. Zij knikt bemoedigend, waarna Erica haar verhaal vervolgd. “Ik moest het opbouwen. Waar voelde ik me goed bij? Dat was de vraag die ik dagelijks moest beantwoorden. Ik heb zelfs eens meegemaakt dat iemand me wilde slaan om wie ik ben; zulke dingen gebeuren nog steeds. Mijn kind is daar ook eens mee geconfronteerd. Hem werd verteld door iemand van mijn leeftijd dat zijn ‘ouder gestoord is’. Dat had diegene beter niet kunnen vertellen, laat ik het zo zeggen. Ik werkte voorheen als vrachtwagenchauffeur, maar ik was altijd al anders geweest. Ik had bijvoorbeeld een handtas voor mijn TomTom. Verder waren er weinig opmerkelijke punten. Ik hoorde gewoon niet tussen die jongens thuis; ik was geen echte vrachtwagenchauffeur. Wat er achter die motorkap zat boeide me totaal niet.”

“Ik had een handtas voor mijn TomTom”

Tegenwoordig zit Erica alweer een jaar aan de hormonen en dat gaat prima. Maar wat wil ze nog meer proberen om haar ware zelf het beste te tonen? “Logopedie is absoluut iets wat ik wil proberen, mijn stem is behoorlijk laag. Soms word ik tijdens een telefoongesprek aangesproken als meneer Bliek, dat doet weleens pijn. Een geslachtsoperatie wil ik ook nog ondergaan, omdat het spiegelbeeld dan klopt zoals ik mezelf voel. Verder ga ik geen andere operaties doen. Ik zal nooit mijn gelaat breken om het er vrouwelijker uit te laten zien. Ik ben wie ik ben.”

Sanne, de vrouw van Erica, heeft haar uit de kast “getrokken”. Ze blijkt twee jaar later een geweldige steun te zijn geweest in het proces. “Sanne heeft de verklaring dat ik naar het VU mag geregeld. Daarna hebben we de brieven naar het VU gestuurd en toen begon het spel. Ik moest negen maanden wachten. Toen kreeg ik het eerste gesprek waar ze naar mijn lichaam keken en kreeg ik een psycholoog aangewezen. Er waren ook opdrachten die ik moest uitvoeren. Me gedragen als een vrouw, mijn verleden opschrijven en 24 uur lang écht als vrouw leven waren een paar opdrachten die voltooid moesten worden. Binnen zes maanden zat ik aan de hormonen. Elke dag zit ik aan die tabletten. In de ochtend en avond neem ik vrouwelijke hormonen in. Ik ben 1.70 meter, heb schoenmaat 39 en had al borstvorming, dus ik heb geluk gehad. Godzijdank ben ik niet twee meter lang. Ik had vroeger al teveel vrouwelijke hormonen in mijn lichaam, ook toen ik nog Eric was. Nu is mijn penis heel klein, wat ook een gevolg is van het aantal vrouwelijke hormonen. Ik zit na een jaar hormonen al op cupmaat E.”

Sanne, de vrouw van Erica, heeft haar uit de kast “getrokken”.

Toch is Erica niet helemaal tevreden met haar uiterlijk. “Ik heb wel mannelijke schouders en een mannelijk gelaat. Maar ach, er zijn zoveel verschillende soorten vrouwen. Iedere dag make-up moeten dragen om aan dat vrouwelijke beeld te voldoen vind ik onzin. Ik krijg te horen dat ik een kopje mannelijk vasthoud en dat ik geen boer mag laten, want ‘dat doen vrouwen niet’. Als Sanne dat doet, wordt er niets tegen haar gezegd. Zij draagt ook echt niet iedere dag make-up en ze loopt nooit op hakken. Ik lette altijd wel op mijn kleding en make-up om er vrouwelijk uit te zien, maar nu denk ik: krijg de hik. Eerder had ik nog een soort minderwaardigheidscomplex ontwikkelt na al die opmerkingen op mijn mannelijke gedrag. Ik heb soms nog wel mannelijke trekken, maar 37 jaar een schijnleven ophouden is niet iets wat je er even uitramt. Ik sta nog steeds mannelijk, want dat heb ik 37 jaar gedaan. Dat zit er zo ingeslagen. Langzaamaan neem je zulke trekken terug om meer te voldoen aan het uiterlijk en gedrag van een vrouw. Het boeit me tegenwoordig alleen een stuk minder, ik ben wie ik ben.”

Gelukkig leeft Erica eindelijk haar ware leven. Na een aantal extreem moeilijke jaren heeft haar gezin zich overal doorheen geslagen. Eerder heette ze Eric, maar stiekem was ze altijd Erica geweest.