Ben Manuputty: ‘De hetero LGBT defender’

Ben Manuputty, geboren uit één van de eerste gemixte huwelijken in Nederland (Molukse vader, Nederlandse moeder) is behalve (militair) veteraan ook portier geweest bij diverse horecazaken in Den Haag. Tegenwoordig maakt Manuputty zich vooral sterk voor homorechten. Zo noemt hij zichzelf dan ook een ‘LGBT Defender’. Naast dat feit organiseert hij diverse LHBT+-evenementen, zoals het The Hague Rainbow Festival, dat  op vrijdag 8 juni van start gaat. Wij spraken met Ben Manuputty om hem onder meer de vraag voor te leggen: ‘Waarom ben en voel jij je -als heteroseksueel- een pro-LHBT commando?’

Tekst: Kenneth Steffers

Hoe ben jij in de gaywereld terechtgekomen?

“Dat is toevallig zo gegaan. Als 19-jarige jongen begon ik te werken als portier. Wilde tijden dat het waren, geloof me. Totdat ik in onze hoofdstad kennis maakte met de opkomende gayscene. De beroemde club iT in de Amstelstraat in Amsterdam bijvoorbeeld. Als portier met een Moluks-Nederlandse achtergrond was ik altijd die stoer uitziende donkere jongen, ook wel ‘Bruine Ben’ genoemd. Mijn ervaringen met vooruitstrevende clubs zoals de iT hebben mij geleerd om mezelf ook te kunnen ontspannen. Uitgaan moest leuk zijn, anders kon je net zo goed thuisblijven. In de jaren ’80 en ‘90 maakte het überhaupt allemaal weinig uit. Het leven was destijds een stuk vrijer in vergelijking met nu. Men dacht bijna nergens over na. Alles was mogelijk, zolang het maar gezellig was.”

“In de jaren ’80 en ‘90 was het leven een stuk vrijer in vergelijking met nu.”

Vond je het LHBT-publiek leuker dan het reguliere uitgaanspubliek?

“Ja, daarom werk ik na al die jaren nog steeds voornamelijk samen met de LHBT-gemeenschap. Er heerst daarbinnen gewoon minder agressie en minder haat. Veel minder van dat haantjesgedrag ook. Zogeheten ‘bitchfights’ tussen homoseksuelen onderling heb ik eigenlijk nooit echt meegemaakt. Hooguit dat iemand tegen mij zei: ‘O jee, mijn ex is hier ook en ik had gehoopt dat hij vanavond niet zou komen.’ In dat soort gevallen zeg ik gewoon: ‘Okay, ga jij lekker hier staan, en je ex aan de andere kant van de zaak, dan hebben we allemaal een gezellige avond.’ Nou, en dan is het hele probleem alweer opgelost.”

Je bent heteroseksueel, maar je noemt jezelf wel een ‘LGBT Defender’.

“Daar heb ik niet specifiek voor gekozen, dat is in de loop der jaren gewoon zo gegroeid. Ik ben een man van de straat, heb ook in militaire dienst gezeten en ben zodoende uitgezonden voor verschillende missies. Ik kom graag op voor de rechten van de mens en ik heb natuurlijk ook zo mijn contacten. Zodoende kan ik iets gemakkelijker het achterdeurtje vinden naar de juiste personen binnen bijvoorbeeld het politiekorps en ook de lokale politiek. Ik zou dus gek zijn als ik daar niets mee zou doen.”

“Vanuit al mijn ervaringen binnen de gayscene ben ik van mening dat ik een persoon ben die voor deze gemeenschap een veilige(re) haven kan creëren. Dat doe ik ook in samenwerking met de politie, het netwerk ‘Roze in Blauw’ (afdeling van de Landelijke Politie welke zich specifiek bezighoud met de veiligheid van LHBT’ers – KS) bijvoorbeeld. Dat netwerk is er mede dankzij mijn initiatief gekomen in Den Haag.”

Hoe kwam je op het idee om de politie te motiveren om een afdeling ‘Roze in Blauw’ op te richten in Den Haag?

“Omdat ik dingen zag gebeuren en mensen mij ook de verhalen vertelden. De politie deed eerst vrijwel niets met aangiftes die (in)direct te maken hadden met geweld tegenover LHBT’ers. De bereidheid om aangifte te doen van anti-homogeweld nam dan ook drastisch af, omdat men er –terecht- van uitging dat er toch niets mee zou gebeuren.”

“Ongeveer anderhalf tot twee jaar geleden ben ik naar de politie Haaglanden gestapt met een heel lijstje problemen als het gaat over anti-homogeweld. Ik merk dat de politie dit maatschappelijke probleem tegenwoordig een stuk serieuzer neemt. Het aantal aangiftes m.b.t. intimidatie en anti-homogeweld is de laatste tijd aanzienlijk omhoog gegaan. Daar waar de politie dergelijke zaken eerst vaak nog afwimpelde, zo van: ‘denk er nog maar een paar dagen over na of het echt allemaal zo erg was’, komen gelukkig steeds minder voor.”

“De politie deed eerst vrijwel niets met aangiftes die te maken hadden met geweld tegenover LHBT’ers.”

Dat klinkt positief!

“De samenwerking tussen mij en de politie Haaglanden is, zeker sinds de introductie van het netwerk ‘Roze in Blauw’, erg goed. Daar ben ik dan ook heel blij mee. Ik moet wel zeggen dat de komst van zo’n team ook echt hard nodig was. Nederland in z’n algemeenheid, maar ook ‘mijn’ stad Den Haag bijvoorbeeld, is er voor andersgeaarden niet veiliger op geworden de afgelopen jaren.”

Is het dan echt zo erg gesteld met de veiligheid van LHBT’ers?

“Vooral op straat ontdekte ik wat de problemen waren. Als mijn gasten de club wilde verlaten, dan waren er helaas ook weleens van die hangjongeren op straat. Dan moest ik mijn bezoekers naar de taxi begeleiden, zodat ze zonder kleerscheuren hun ritje terug naar huis konden maken. Ja, toen ben ik ook weleens bespuugd door van die zogenaamde ‘scooterboys’. Maar ik heb liever spuug in mijn nek dan dat ik mijn gasten de duisternis instuur.”

“Wanneer ik de gemiddelde homoseksueel vraag: ‘Je loopt op straat en je komt een groepje tegen, wat doe je dan? Pas je dan je wandelgedrag aan? Probeer je dan wat stoerder te doen om minder snel het mikpunt te zijn van intolerantie?’ Dat zijn helaas wel praktijken die ik heb zien gebeuren. Dat feit alleen al is verschrikkelijk.”

Hoe zie jij onze samenleving dan, anno 2018?“

We hadden ooit bepaalde normen en waarden in dit land. Dat zie ik, helaas, steeds minder terug in onze huidige samenleving. Weet je, iedereen mag mij uitschelden. Het doet mij persoonlijk toch geen pijn. Maar tegelijkertijd heeft iedereen ook het recht om veilig over straat te lopen.”

“Weet je, iedereen mag mij uitschelden. Het doet mij persoonlijk toch geen pijn.”

Volgens de cijfers van het CBS gaat het best goed met de acceptatie van LHBT’ers…

“De cijfers die beweren dat de acceptatie van homo’s vooruit is gegaan zouden we eigenlijk eens realistisch moeten analyseren. Als ik het vanuit persoonlijke ervaring mag zeggen, dan is de acceptatie van LHBT’ers juist flink achteruit gegaan. Dat komt mede door de komst van bepaalde ‘nieuwe Nederlanders’. Bij velen van hen is het met de paplepel ingegoten dat homo zijn niet okay is. Daar kunnen wij van alles van vinden, maar dat gedachtengoed van hun verander je niet met een moralistisch cursusje. Als je constateert dat de intolerantie tegenover LHBT’ers vanuit bepaalde groeperingen komt, dan wordt je al snel uitgemaakt voor een nazi of racist, terwijl je eigenlijk alleen maar de realiteit benoemd.”

Maar binnen de multiculturele gemeenschap heb je ook genoeg jongeren die zichzelf nog moeten ontdekken, toch?

“Absoluut. Ik organiseer al sinds jaren feesten en partijen (veelal middels de stichting Manjefiek – KS). Er zijn bijvoorbeeld heel wat Marokkaanse-Nederlanders die specifiek naar mijn evenementen in Den Haag komen om daar ‘lotgenoten’ te ontmoeten, om het zo maar eens uit te drukken. Deze jongeren willen graag anoniem blijven vanwege de schaamtecultuur van waar ze vandaan komen. Ik spreek dan bijvoorbeeld met ze af dat deze jongens nooit met een foto van ze op de sociale media zullen belanden. Dat is een stukje veiligheid dat ik ze kan bieden en waar ik me ook graag sterk voor maak.”

Zelf heb je Molukse roots. Denk jij dat Molukkers liberaler staan tegenover LHBT’ers dan sommige andere groeperingen met een multiculturele achtergrond?

“Wij zijn tweede, derde generatie Molukkers. Onze ouders en grootouders hadden veelal een militaire achtergrond. Onze opvoeding was vaak streng maar wel rechtvaardig. Het rechtvaardigheidsgevoel onder Molukkers is dan ook heel groot. Recht is recht. Daar staan we voor en daar strijden we ook voor. Het rechtvaardigheidsgevoel is de basis van tolerantie. Ik heb zelf ook bijvoorbeeld Surinaamse portiers en ook een Marokkaanse jongen in dienst. Die werken juist graag tijdens LHBT-evenementen. Daarmee bedoel ik maar te zeggen: het ligt maar net aan de persoonlijke instelling die je hebt. Maar laten we niet vergeten dat het voor diverse Nederlanders met een migratieafkomst vaak lastig is om seksuele diversiteit te accepteren.”

Je bent onder andere de organisator van het The Hague Rainbow Festival. De ‘Pride Walk’ maakt daar deel vanuit. Maakt zoiets nog wel indruk tegenwoordig?

“Zeker weten. Mensen, of ze nu homo of hetero zijn, moeten zichzelf altijd kunnen uiten in een open samenleving. De ‘Pride Walk’ in Den Haag, dit jaar voor de tweede keer, moet een feestje zijn voor de LHBT-gemeenschap met een duidelijke en open boodschap aan de rest van Nederland. We zijn de derde stad van Nederland, maar we staan op plek 30 als het gaat om gay-evenementen en de zichtbaarheid van de LHBT-community. Daar moet verandering in komen en daar hoop ik, mede met het The Hague Rainbow Festival, verandering in te brengen. En geloof me: volgend jaar zullen we nóg zichtbaarder zijn.”

Grootse plannen dus?

“Wij zijn een stuk kleinschaliger en minder commercieel dan bijvoorbeeld de Gay Pride in Amsterdam. Maar natuurlijk ben ik ook ondernemer, dus er is altijd ruimte voor groei. Maar laat ik over een ding wel duidelijk zijn: het ‘The Hague Rainbow Festival’ is een feestje voor de gemeenschap en pas op de tweede plaats komen alle debatten en demonstraties, dat doen we op een andere dag. Dat wil ik ook graag zo houden. Laat ons daar maar lekker onderscheidend in zijn.”

 

Lees hier meer over ‘The Hague Rainbow Festival’