In Marokko leeft iedereen een dubbelleven: één “voor de buitenwacht” waartoe ook de strenge familie behoort, en één leven “onder ons”. Laverend tussen dit machtsblok en zijn veilige haven vocht Charafe Ennaji om zijn dromen te bereiken. “Ik werd de eerste mannelijke buikdanser van Marokko,” vertelt hij in zijn solovoorstelling The man who danced alone. De spannende monoloog begint en eindigt met een buikdans.
Van onze kunstredactrice
Knipogend, zwaaiend met zijn wilde zwarte krullen, uitnodigende kushandjes werpend en wiegend met zijn heupen wervelt Charafe Ennaji het podium op in het Amsterdamse theater Podium Mozaïek. Zijn ondeugende ogen schitteren in de schijnwerpers. Nu wiegt hij een kindje in zijn armen. Charafe danst de supervrouwelijke buikdans voor een zeer gemêleerd publiek, jong en oud, Westers en Oosters, hip en doordeweeks. De 80-jarige Nederlander Jos en zijn vriendin zijn benieuwd hoe Ennaji het heeft aangedurfd om te gaan buikdansen in de machocultuur van Marokko. Zij kijken vol verwachting naar de danser, zij houden van de dans, vooral van vrij dansen, lekker los. Vrij dansen, in vrijheid dansen, was er voor Charafe vaak niet bij. In Marokko is hij dan ook de enige mannelijke buikdanser.
“Romeo en Romeo is niet mogelijk in Marokko. Ik wil dat de Arabische wereld verandert”
Vechtersmentaliteit
“Een boodschap heb ik niet met deze voorstelling. Het gaat over vechten om je droom waar te maken en dat is universeel. Ik wil de boosheid en frustratie laten zien die ik heb doorleefd. En mijn inzichten: als je de basis van een probleem kent, dan kun je het veranderen. Romeo en Romeo is niet mogelijk in Marokko. Ik wil dat de Arabische wereld verandert. Daarom ben ik altijd in Marokko gebleven, ik wil niet weglopen, maar vechten voor mijn dromen.”
Aanbidders
“Raad eens hoe vaak ik ben gearresteerd in Marokko?,” vraagt Charafe zijn publiek. Cijfers vliegen uit de tribune. “Tien keer.” Niet om het buikdansen maar omdat hij openlijk homo is. “Ik hou van uitbundige kleding, mooie kleuren – hij gebaart met sierlijke bewegingen en zet verleidelijke ogen op – en ja, ik val op. Als je gearresteerd wordt, probeert een agent je soms te zoenen, maar dat is een val. Als je terugzoent, word je opgesloten.” Bij een van de arrestaties vroeg een agent zijn telefoonnummer. Nadat Charafe weer was vrijgelaten, belde deze agent hem op om een afspraakje te maken. Zo zit de voorstelling vol romantische verhalen, afspraakjes en ‘eerste keren’ voor de soupirants. Alle keren dat hij werd gearresteerd is hij ook weer vrijgelaten na een of twee dagen, tot vervolging is het nooit gekomen. “Dat oppakken is voor de buitenwacht.”
“Als je gearresteerd wordt, probeert een agent je soms te zoenen, maar dat is een val. Als je terugzoent, word je opgesloten.”
Dubbelleven
“In Marokko leidt iedereen twee levens,” legt Charafe uit. Een voor de familie en de buitenwacht en een “onder ons”. Charafe was pas zeven jaar toen hij voor het eerst vocht om een droom waar te maken. Zijn ouders hadden hem verboden om naar een bruiloftsfeest te gaan. “Mooie mensen, mooie kleren, lekker eten, alles wat Marokko mooi maakt was daar.” De kleine jongen wachtte totdat zijn ouders sliepen en ging toch naar de bruiloft. Toen hij thuiskwam kreeg hij slaag met de Marokkaanse slipper. Als hij Marokkaanse woorden door zijn Engelse tekst vlecht, moet een deel van de zaal heel hard lachen. Ze herkennen de imitaties van zijn vader en moeder. “Ik voelde de klappen niet omdat ik voor het eerst van mijn leven voor een droom had gevochten.”
Erkenning
De druk van de buitenwereld is groot. “Mijn moeder heeft me nooit zien dansen. Zij is het liefste wat ik heb. Voor haar ben ik altijd in Marokko gebleven. Ik had ook geen zin om pizza’s te gaan bezorgen in Europa, of af te gaan wassen in een restaurant.” Charafe vertelt hoe een van zijn vroegere partners nu een hetero huwelijksleven leidt. Een streng religieuze man stuurde hem expliciete sms’jes. De dubbele identiteit. Halal en haram. Tegen alle verdrukking in werd Charafe Ennaji twintig jaar geleden de eerste Marokkaanse drag Queen. Hij danste in clubs en in 2006 koos de Franse componist Jean Michel Jarre hem uit een rij vrouwelijke buikdansers om te dansen op zijn elektronische muziek. Dan valt er niets meer te verbergen, heel de wereld kan hem nu zien als buikdanser, op tv. “Het was een bubble van succes, al mijn werk van de voorafgaande jaren was voor dát moment! Mijn vader vertelde dat hij me op tv had gezien en dat was de grootste erkenning van mijn leven.”
The man who danced alone
A Moroccan tale (voertaal Engels)
spel en dans: Charafe Ennaji
regie: Arjen Barel
muziek: Othman Lamrani
advies: Soufiane Moussouli
promotie: Lenneke Beunk en Kaoutar El Faddali
Story Telling Centre
Prins Bernhard Cultuurfonds
Later dit jaar (2018) opnieuw te zien in Nederland
Het NTR programma Nieuwe Maan had een interview met Charafe Ennaji en regisseur Arjan Barel van Storytelling Centre.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
