Vreemd

We mogen het wel zijn, maar we mogen het niet laten zien. Dat is zo’n beetje de strekking van het laatste onderzoek naar de acceptatie van LHBTI-ers in Nederland dat gisteren verscheen. 

Het verbaast me altijd een beetje. Ik vraag me altijd af wat wij anderen aandoen dat zij ons zo moeilijk kunnen zien zoenen of überhaupt kunnen accepteren.

Wij zijn geen hooligans die na een wedstrijdje gay-voetbal de binnenstad kort en klein slaan. Wij slaan geen heteroseksuelen in elkaar omdat wij ze bekrompen vinden. Wij gaan niet langs de deuren om op onchristelijke tijden zieltjes voor onze roze kerk te winnen. Wij slaan anderen niet met hopeloos verouderde boeken vol preken over zonde, hel en verdoemenis om de oren. Wie niet langer bij ons groepje wil horen, mag ons verlaten zonder dat daar doodstraf, uitsluiting of verkettering op staat. We vallen nooit hulpverleners lastig. Sterker nog, als we dan eens een keertje demonstreren, werpen we de politieagenten die langs de kant staan handkusjes toe en kunnen zij traangas en wapenstok met een gerust hart thuislaten.

Het enige waar men ons van kan betichten, is dat we graag feestjes bouwen als we samenkomen (waarbij mannen soms een jurk aantrekken en een pruik opzetten en waar we – oké – soms een pilletje nemen om in de stemming te komen), dat wij lokale economieën zoals Gran Canaria, Sitges, Berlijn en San Francisco kunnen laten floreren, dat wij trendsetters zijn, dat we uitmunten in kunst, cultuur, letteren en communicatieve vaardigheden, dat we tolerant, vooruitstrevend en liefdevol zijn, kortom, dat we vredelievend zijn en dat wij alleen maar het beste met iedereen en met heel de wereld voorhebben.

Alle ouders, alle opvoeders, alle docenten, alle weldenkende wezens zouden apetrots moeten zijn als een jongere haar of zijn coming-out heeft. De regenboogvlag zou uitgestoken moeten worden en iedere burgemeester zou de nieuwkomer even een handje moeten komen geven.

“Hoera,” zou de burgemeester moeten zeggen, “Weer geen opruier, geen hooligan, geen hangjongere, geen treitervlogger, geen mocromaffioso, geen draaideurcrimineel, geen aso in onze gemeente. Van harte gefeliciteerd, hier heb je een bosje roze rozen en een dikke zoen.”

We mogen er zijn maar we mogen het niet laten zien. Terwijl wij niets anders doen dan iedere niet-LHBTI-er – iedere heteroseksueel – laten zien hoe harmonieus samenleven wél kan.

Vreemd.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!