Ondanks dat het me moeite kostte, heb ik geschreven over mijn verliefdheid terwijl ik in een vaste relatie ben. Toen het contact met de man in kwestie ten einde liep, keek ik naar Call me by your name in de bioscoop. Het liefdesverhaal van Elio en Oliver. Ik lees nu het boek en denk steeds: ik ben Elio. Ik ben vast niet de enige die zich dat heeft gerealiseerd.
De manier waarop ik dacht, me voelde, niet in staat was om er vat op te krijgen – André Aciman heeft het allemaal over me opgeschreven. Het is alsof hij mij kent, in mijn hoofd kan kijken en mijn naam heeft veranderd in Elio. Mijn vrouw las het als eerst en zei me: dit is verplichte kost voor je zodat jij snapt wat je voelde. Zij kent me misschien beter dan ik mezelf begrijp. Ik ben nu halverwege en leg het af en toe weg zodat ik het moment dat ik het uitlees, kan uitstellen.
Het zou overdreven zijn om te zeggen dat ik mijn leven lang heb gewacht op mijn laatste verliefdheid. Ik had het liever in bedwang gehad of gemist en had tegelijk ons contact niet willen opgeven. Ik durfde hem niks te zeggen en toen ik het eindelijk deed, was ik op van de zenuwen. Ik realiseer me nu weer dat ik aan de oppervlakte een impulsieve prater ben maar wanneer iemand me echt, echt raakt: ik word verlegen, terughoudend, nadenkend en neem alle details van iedere ontmoeting in overweging. Als het gaat om hetgeen ik ten diepste wil, durf ik het amper aan te gaan: “zo niet later, wanneer dan?” spookt door mijn hoofd. Het was voor mij de kunst om me open te stellen voor hem die ik toen het allermeest begeerde. Met daarbij het risico om afgewezen te worden.
Dat gebeurde. Ik ben nog niet zo ver met lezen dat ik bij het gesprek tussen Elio en zijn vader ben. Ik heb het wel in de film gezien. Zijn vader geeft me troost: “als je pijn voelt, koester die dan, en als er een vlam is, doof hem niet, ga er niet harteloos mee om. We rukken zoveel uit onszelf om ergens sneller van te genezen dan goed voor ons is; dat we op ons dertigste bankroet zijn en telkens als we met een nieuw iemand beginnen, minder te bieden hebben. Ontwenning kan vreselijk zijn als je er ’s nachts wakker van ligt en zien dat anderen ons sneller vergeten dan we zelf vergeten zouden willen worden, is ook al niet prettig. Maar niets voelen om maar niet te hoeven voelen – wat een verspilling!”
Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.
Lees hier zijn column van vorige week.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Troost”