Mijn lieve, onbegrijpelijke angst

De afgelopen 4 jaar heb ik elk jaar in een andere klas gezeten. Ik heb 4 keer stage gelopen, bij 3 verschillende bedrijven. Ik heb op verschillende plekken gewerkt. Ik heb vele mensen leren kennen en vrienden gemaakt. Veel klasgenoten, collega’s, bejaarden, bekenden en vrienden. Er zijn dus heel veel verschillende mensen voorbij gekomen.

Het is juni – Pride maand –  en deze keer vier ik dit niet alleen, maar met de liefste vriendin. Nu denk je waarschijnlijk, wat heeft bovenstaande met Pride maand te maken? Dit heeft te maken met kleine nadelen, die samen soms toch even heel groot voelen.

Kleine nadelen,

die samen

soms toch even

heel groot voelen

Ik wil graag mijzelf kunnen zijn, zonder om onderwerpen heen te hoeven praten. Zonder over een ‘partner’ te hoeven praten, in plaats van gewoon ‘mijn vriendin.’ Ik wil graag vertellen over die leuke dingen die ik samen met ‘mijn partner’, nee mijn vriendin, doe.  Ik wil graag een foto (of meerdere) van haar laten zien, om te pronken en te showen hoe trots ik ben om haar te hebben.

Maar bij alle mensen die ik in de afgelopen jaren heb ontmoet, durf ik niet (direct) open te zijn hierover. Ik ben afwachtend om te zien en te horen of er mensen zijn met een sterke mening over het onderwerp ‘seksualiteit.’ Ik zeg niks, door de angst om lager of slechter beoordeeld te worden in mijn schoolwerk. Ik zeg niks, door de angst om toch afgezien te worden door dat lieve oudje, waar zo leuk mee te praten valt. Op de vraag of ik al een vriend heb, reageer ik ongemakkelijk lachend ‘nee’ en hoop ik dat er snel op een ander onderwerp in wordt gegaan. Zo kan ik nog heel lang door gaan met voorbeelden van gevoelens om mijn Pride toch even niet zo trots te laten zien.

De acceptatie blijft nog altijd vlak

– al dan niet schijn –

en de angst blijft bestaan

Het is een lastig gevoel om hebben en nog lastiger om uit te leggen. Het zijn elke keer maar een paar mensen, maar bij elkaar opgeteld voelt het ineens anders. De acceptatie blijft nog altijd vlak – al dan niet schijn – en de angst blijft bestaan. Ik heb nooit echte haat naar mijn hoofd gehad om het feit dat ik gay ben en een vriendin heb. Ik wil de angst niet voelen, omdat ik nog nooit ‘echte’ haat of afkeer heb meegemaakt. Maar zo comfortabel en ‘gewoon’ als een man en een vrouw samen, zal het nooit voelen.

Lieve angst, morgen voel ik je weer.

Dominique Verkade

 

 

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

One thought on “Mijn lieve, onbegrijpelijke angst

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.