Als ik mijn verhaal straks teruglees verklaar ik mezelf voor knettergek, zoveel is zeker. Dat ik het opschrijf, om te beginnen, maar ook dat ik dit ooit heb laten gebeuren.
Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen
Ik was destijds nogal een dater, daar wil ik eerlijk over zijn. Ik liep tegen de vijftig en wilde vooral horen dat er nog een markt voor me was, dat ik dankzij mijn sportschoolbezoek en gunstige genen nog best voor (late) dertiger kon doorgaan, dat ik nog een lustobject was voor zowel jeugdig spul als wat oudere daddy’s, want voor beide had ik een zwak. Ik trof Bill, ongeveer van mijn leeftijd, in een periode dat ik aan mijn eigen succes ten onder dreigde te gaan. Ik had zoveel afspraakjes via Grindr en PlanetRomeo, onder meer met mannen die ik daarna nog wel eens terugzag omdat ik de date voor herhaling vatbaar vond, dat ik ze door elkaar ging halen. Ik verwisselde namen, stelde vragen waarop ik het antwoord allang had horen te weten, kon me ‘belangrijke gesprekken’ niet meer herinneren en vertelde van alles wat de ander allang wist – kortom: ik maakte mezelf steeds vaker volkomen belachelijk.
Bill, met wie ik niet eens zo’n verschrikkelijk interessante eerste date had, wekte vooral tijdens de afterchat mijn belangstelling. Hij was op een zondagmiddag een dik uur in zijn blootje bij me geweest en berichtte me bij thuiskomst dat hij me ‘aangenaam, schattig gezelschap’ vond (niet het gebruikelijke geil, mooi of lekker gespierd), dat hij zichzelf uitnodigde voor een volgende ontmoeting in mijn ‘knusse kleine huisje’ en dat hij graag zou willen ontdekken wat er toch in dat ‘eenzame, mooie doosje’ op mijn televisiemeubel zat. Mijn ego speelde direct op, ik vond dat ik ander commentaar verdiende. En dat hij niets met mijn bezittingen te maken had. Ik werd zelfs een beetje boos. De volgende dag echter herinnerde ik me zijn bericht, herlas het en merkte dat mijn hart een sprongetje maakte. Deze man moest iemand zijn die werkelijk belangstelling voor me had. Ik berichtte hem dat hij welkom was. En of hij die avond al plannen had. Ik kreeg na een uur een reactie: ‘Nee. Ik sta om 20.00u aan je deur X’ .
“Het leek driehonderd jaar geleden dat ik dit had gevoeld”
Verwijderde profielen
Het leek driehonderd jaar geleden dat ik had gevoeld wat ik de daarop volgende weken tot op het bot voelde. Het ging razendsnel. De derde dag die we samen in intimiteit doorbrachten stond ik hem toe het ‘eenzame doosje’ te openen. De aanblik van de daarin aanwezige sieraden en andere spulletjes van mijn moeder (die ik zelf al jaren niet meer in mijn handen had gehad) bracht me onverwacht aan het janken. Bill troostte me zoals – op mijn moeder na – nog nooit iemand me had weten te troosten. Ik was verkocht, de hechting had definitief plaatsgevonden. Volledig bereid was ik om mijn leven aan hem te geven, alles wat niet goed aan me was rigoureus te verbeteren, hem de gelukkigste man ter wereld te maken. Ik verwijderde op gaysites al mijn profielen en dat voelde weldadig. Mijn focus lag immers voortaan op Bill, niets en niemand anders leek nog werkelijk belangrijk. Ik keek niet meer met noemenswaardige belangstelling naar andere kerels, al kon ik best zien dat er vele mannen objectief gezien mooier waren dan Bill, maar er was niemand met ook maar een fractie van zijn aantrekkingskracht. Een buikje, weelderig rughaar, platte kinderlijke tepels en grote platvoeten had ik nooit van mijn leven als appetijtelijk beschouwd, in tegendeel, maar nu maakte dit alles me wild van verlangen, en dat zag ik als een bewijs van mijn liefde voor deze man – mijn eindelijke ware, de man die mij werkelijk leek lief te hebben.
“Ik werd benaderd door een jonge god met torens van tepels”
Gelige pus
Dat ik op een vrije middag opnieuw een summier PlanetRomeo-profiel aanmaakte was uit onschuldige nieuwsgierigheid, dat wist ik zeker: ik wilde zien of ik nog ‘oude bekenden’ zag van wie ik benieuwd was hoe het met ze ging. Maar toen ik benaderd werd door een jonge onbehaarde god met torens van tepels die zich keihard door me wilde laten nemen, kon ik het niet opbrengen om nee te zeggen. En toen ik het deed, hem snoeihard nemen, werd ik vervuld van zoveel bevestiging en nieuwe levenskracht dat ik met deze knul opnieuw een uurtje inplande en drie dagen erna met een nog jonger Pools bouwvakkertje dat de tweede keer niet alleen kwam, maar een wild betatoeëerde en nóg strakkere collega meebracht. Er was duidelijk een hek van de dam, zie ik nu, maar toen had ik telkens een excuus, ik had dit even nodig, hield ik me voor, telkens weer. Ik hoefde Bill niets te vertellen, hij voelde het haarfijn aan en trok zich na verloop van tijd terug, zonder verwijten, zonder openlijk verdriet. Ik was ervan overtuigd dat ik bij hem terug zou mogen komen als ik dat zou willen. Toen hij me adviseerde me te laten testen (aangezien ik de enige was die hem gonorroe gegeven kon hebben, begreep ik), kon ik de gelige pus in mijn slip thuisbrengen en schaamde ik me zo diep dat ik besloot geen enkel contact meer met hem te zoeken.
Maar ik had gelijk, absurd gewoon: hij wil me terug, hij houdt van me, laat hij zo nu en dan weten. Ik ben echter bang. Ik ben als de dood dat ik opnieuw mijn respect voor hem verlies. En als iemand het niet verdient gekwetst te worden, is het Bill.
Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via: info@degaykrant.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “M’n ex: “Ik was mijn respect voor Bill volledig verloren” | Rudi uit Landgraaf”