Gevoel en emotie

Vorig jaar heb ik een tijd gedatet. Uiteindelijk was ik een half jaar samen met deze jongen en tijdens die periode heb ik het erg leuk gehad. Maar ons samenzijn kreeg op een gegeven moment een plotse twist: hij vertelde me dat hij niet meer wilde afspreken. Toen ik dit hoorde en besefte dat er een einde kwam aan ons, was ik verdrietig.

Na enkele dagen van verdriet, Netflixen en cliché ijs eten, kwam de gebruikelijke reflectie om de hoek kijken. Hoe ik normaal een foto van mezelf onder de loep neem voordat ik ‘m op Instagram plaats, bestudeerde ik deze keer hoe ik mij voelde. Ik deed een verrassende ontdekking: ik voelde opluchting. Wat ik namelijk verzwegen had voor mezelf, was dat ik al een tijd wist dat het niet goed zat. Stress, onrust en een lichte ongezonde fixatie waren een deel van mijn realiteit met hem.

Gebroken hart

Alsof dit niet duidelijk genoeg was, voelde ik me in de week voorafgaand mijn gebroken hart ook niet goed. Ik sliep slecht, ik voelde me onrustig en ik was zo gespannen dat ik het hele westelijk halfrond kon voorzien van elektriciteit. Maar ik stak mijn kop in het zand zoals een echte struisvogel en ik vertelde mezelf dat ik me weer druk maakte om niks. Ik luisterde dus compleet niet naar mijn gevoel. Maar als ik er zo op terugkijk, blijf ik me afvragen: in hoeverre heeft de ontkenning van mijn gevoel mij gedreven tot ongelukkigheid?

Emoties zijn mij niet onbekend als ik zo kijk naar de afgelopen 27 jaar. Ik ervaar emoties sterker dan de meesten en ik ben best gevoelig. Daarnaast ben ik ook goed in me druk maken om zaken, wat weer leidt tot over-analyseren. Het is soms echt een feestje in mijn hoofd en hart, en daarom ben ik dat gaan ontkennen. Maar ik ben niet de enige met deze complexe relatie met emoties. Laatst vroeg ik onder een aantal mijn Twitter-volgers wat zij vonden van emoties aan de hand van een poll.

Emotioneel en overgevoelig

Hier kwamen verschillende resultaten uit. Een groot deel van hen ziet zichzelf als emotioneel en is weleens overgevoelig genoemd. Ongeveer de helft van deze groep voelt zich ook beledigd als ze zo genoemd worden. Maar het meest fascinerende is dat meer dan de helft een ander weleens overgevoelig heeft genoemd. De helft hiervan bedoelde dit als belediging. Deze laatste constatering brengt iets lelijks aan het licht: emoties zouden een negatief iets zijn.

Slecht licht

In onze Road Runner samenleving is er steeds minder ruimte voor emotie en gevoel. We staan in constante verbinding, we hebben meerdere tabbladen open staan in ons hoofd en denken steeds aan de toekomst. Wanneer er wel over emoties en gevoel gesproken wordt, staat het in slechter licht dan als ik een broek pas in het pashokje van de Zara. Als vrouwen een gedachte uiten, worden ze bestempeld als emotioneel. Als mannen een emotie uiten, zijn ze niks anders dan zwak.

“Hoe je het wendt of keert, emoties vinden altijd hun weg weer naar de oppervlakte.”

Emoties als monsters

Onze rationele wereld ziet emoties als monsters. Maar ligt het probleem niet bij gewoonweg niet weten hoe we met emoties moeten omgaan? Is er niet een vertekend beeld over emoties waardoor we niet leren hoe we ermee moeten omgaan? Leidt dit dan weer niet tot datzelfde vertekende beeld? Ik weet dat ik nooit goed heb geleerd hoe ik met emoties moet omgaan.

Sinds de confronterende realisatie dat ik mijn gevoel negeerde, let ik meer op wat ik voel. Ik dacht dat ik wel in contact stond met mijn emoties en gevoel, maar het is duidelijk hoe dat is geëindigd. Ik zou niet veranderen hoe het verliep, want het was wel een les die ik moest leren. Hoe je het wendt of keert, emoties vinden altijd hun weg weer naar de oppervlakte. Mijn gevoel gaat gewoon harder en harder schreeuwen als ik het negeer. Ondertussen heb ik me ook gerealiseerd dat mijn emoties en gevoeligheid m’n superkrachten zijn. Voor elke droevige emotie die ik sterk voel, voel ik blije emoties net zo sterk. Ik mag echt meer vertrouwen hebben in mezelf, want mijn emotionele (afweer)systeem weet namelijk heus wel wat goed voor me is. En delen van mezelf ontkennen, dat is alleen maar ongezond.

Rocher Koendjbiharie


Rocher is afgestudeerd in International Public Management & Policy aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam. Daarnaast heeft Rocher een jaar lang columns geschreven voor Erasmus Magazine en schrijft hij zijn eigen columns via zijn Medium-account

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.