Vorige maand was de Nationale Zwelgavond op televisie. Ik hoorde over deze avond door Tim van Besten die te gast was bij Eva Jinek. Tim vertelde daar over het concept: een avond gewijd aan zwelgen over alles wat er tegen zit in het leven omdat het niet altijd even goed hoeft te gaan. Ik vond het wel een grappig idee en de interesse om te kijken, was gewekt. Zo gezegd, zo gedaan: ik keek naar de uitzending van de Nationale Zwelgavond. Eén van de organisatoren was psychiater Damiaan Denys. Damiaan vertelde over het belang van zwelgen, maar ook dat mensen zich eenzamer voelen dan ooit. Eenzaamheid zou binnenkort zelfs geclassificeerd worden als stoornis. Dit idee zit mij echter niet heel lekker. Eenzaamheid is een naar gevoel, maar in hoeverre is eenzaamheid zelf het echte probleem?
Het digitale tijdperk is fantastisch: als we willen, kunnen we binnen enkele seconden weten wat iemand aan de andere kant van de wereld aan het doen is. Met één druk op de figuurlijke knop kan ik zien wat voor onzin Donald Trump tweet, hoeveel likes het ei op Instagram al heeft, wat voor plaatjes mijn tantes delen op Facebook en welk ‘inspirerend’ onzinverhaal er nu weer staat op LinkedIn. Het is bizar hoe snel dit mogelijk is gemaakt in de afgelopen decennia. Als ik wil, kan ik de hele dag door in contact staan met andere mensen – ik kan de hele dag door in verbinding staan met anderen, toch?
Social media
Lang geleden heb ik gelezen dat het gebruik van social media dezelfde gebieden in het brein activeert als de gebieden die verantwoordelijk zijn voor sociale interacties. Dit klinkt best logisch: we staan de hele dag door in verbinding dus waarom zouden die gebieden dan niet activeren? Tegelijkertijd vraag ik me af of die constante verbinding met anderen betekenisvol is. Kunnen we stellen dat we die warmte ervaren die bij real life interacties naar boven komt? En als we daadwerkelijk met mensen zijn, hoe vaak grijpen we niet terug naar onze telefoon? We zijn er dus nooit écht bij. Is eenzaamheid echt zo vreemd in dit tijdperk?
Of de medicalisering van eenzaamheid een goed idee is, weet ik niet. Ik ben van mening dat het vooral symptoombestrijding is van het onderliggende probleem: de oppervlakkige constante verbinding. Er zou zelfs gesteld kunnen worden dat dit leidt tot een bepaalde disconnectie. Elk mens heeft wel eens eenzaamheid ervaren, maar ik denk dat het aangaan van betekenisvolle interacties en het zoeken naar de warmte juist ervoor zorgt dat we ons minder eenzaam gaan voelen. Ik wil in ieder geval proberen om meer betekenisvolle verbinding te zoeken met anderen, en ik ga meteen beginnen nadat ik heb gekeken hoeveel likes het ei nu heeft.
Rocher Koendjbiharie
Rocher is afgestudeerd in International Public Management & Policy aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam. Daarnaast heeft Rocher een jaar lang columns geschreven voor Erasmus Magazine en schrijft hij zijn eigen columns via zijn Medium-account.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
