In Australië wilden we graag de hoogste berg beklimmen. Nu is de Mnt Kosciuszko niet heel indrukwekkend met zijn 2228m en volstaat een simpele dagtocht. Tijd om de lat iets hoger te leggen: op naar de 11 hoogste pieken van Australië en dat in 3 dagen tijd. Gelukkig liggen de pieken allemaal bij elkaar, dus zetten wij koers naar Nationaal park Kosciuszko! We bezoeken het infocentrum, huren een nood beacon, slaan (veel) eten in en gaan voor een stevige maaltijd in een Irish pub: vleesch!
De wekker gaat om 4.10 uur. Jemig wat vroeg. We willen namelijk vroeg op pad: het is 19 km hiken en Helens huid is niet bestand tegen zonkracht 13/14. Nadine schiet de keuken in en maakt een geweldig ontbijt: bacon, eieren en groente. Helen heeft inpakdienst: twee rugzakken vol met tent, slaapzakken, matjes, een regenjas, kookspullen, water en vooral veel eten. Rond 6 uur rijden we het park in, we moeten goed ons best doen de kangoeroes te ontwijken: ze vliegen zo de weg op! Twee noodstoppen later parkeren we de auto en stappen het pad op. Brrr.. het is amper 10 graden en de wind is koud. Ook hangt er mist, voorlopig is hoeven we niet bang te zijn te verbranden. Na 1 km komen we een rivier tegen, die we over moeten: snelle stroming, diep en je moet soms springen naar de volgende steen. De komkommer kan er niet meer tegen en duikt het water in. Gelukkig komen wij wel droog aan de overkant, we hebben namelijk geen reservesokken bij ons. De eerste 4 km gaan omhoog, we wandelen lekker door. Na 4 km komt er een uitzichtpunt: we gooien onze tassen neer en lopen het laatste deel zonder bepakking: lekker licht! Op de terugweg pikken we de tassen weer op en lopen door. We komen nu regelmatig gletsjers tegen die we moeten passeren. Nadine kijkt op de kaart en ziet dat er een lus van 7 km aan zit te komen. We verpakken onze tassen en zetten ze naast de kant van het pas: lekker licht lopen we het pad op. Hier zouden we onze eerste top bereiken (van de 11). Niet dat we er veel van zien want het is erg mistig. De tweede top is niet anders: veel uitzicht genieten is er niet bij vandaag. Beetje afzien wel, de wind is genadeloos koud. Wanneer de lus afgerond is zien we mensen lopen op de weg. Een deel van onze route is ook in diverse dagtochtjes te doen, maar toch vinden we het vreemd mensen te zien. De mist trekt nu definitief op en we zien nog meeeeer mensen. Oh en zon, veel zon. We lopen een uur door zon en wind en bereiken onze “kampeerplaats” a la, zoek maar gewoon ergens een plekje, als het maar niet onder een gletsjer is. Nope, precies tussen twee gletsjers in!
We zetten de tent op die en passant ook meteen droog waait: handig! Daarna bikken we wat ijs van de gletsjer en drinken onze eerste gletsjer thee. De zon is inmiddels flink fel, zodat Helen de tent in vlucht.
In de avond kookt Nadine een koningsmaal: 90% van de tijd is ze kwijt aan ijs smelten. Vlak daarna gaan we de tent in: het wordt donker en we zien steeds meer beesten: vooral kleine friemelaars zoals duizendpoten en spinnen. In de tent kijken we een show van Derren Brown op Netflix: tof! En apart midden in de bergen (het was natuurlijk een offline versie want het bereik in de bergen is 0,0).
Om 6 uur komt de zon op: tijd om onze eerste kilometers weg te trappen. Zonder bepakking want opnieuw maakt de route een lus. Waar gister 19 km relatief makkelijk was, blijken deze 7 km een ware uitdaging. We moeten direct omhoog en klauteren dan over de rotsen verder. Het pad is totaal niet gemarkeerd, of überhaupt zichtbaar. Een paar keer glijden we naar beneden omdat het nog glad is en heel erg stijl. We zijn blij geen bepakking te hebben want zelfs zonder tassen is dit een grote uitdaging. En dat voor twee ervaren klimmers! We hebben alleen een fles water, appels en zonnebrand bij ons en na een uur hebben we pas 1 km afgelegd. Het tweede uur is niet veel beter: de zon begint te branden en de klim wordt steeds uitdagender. Dit gaat niet goed. Na 2 uur en 45 minuten hebben we 3 km gehad van de 7 en het ziet er steeds minder goed uit. We zijn nog niet op de helft maar de appels zijn op, we hebben geen water zuiveraar bij ons en we moeten er niet aan denken dat er iets gebeurt! Hoe makkelijk is het om hier verkeerd te stappen op een steen en hoe moeilijk is het vervolgens om hulp te krijgen: de EHBO set en de nood beacon liggen namelijk in de tent, 2 uur en 45 minuten verderop. En dan te bedenken dat we nog 4 km moeten, met een klein beetje water en een zon die steeds feller wordt. Als we de volgende berg op zijn geklauterd, luiden we de bel: we zullen de laatste piek overslaan. In plaats hiervan duiken we het dal in en beginnen we aan de terug weg. Makkelijker gezegd dan gedaan want in het dal komen is nog een hoop klauterwerk en door het dal lopen is nou ook niet bepaald een walk in the park. Wat hebben we dit onderschat en wat zijn we sacho! De laatste 20 minuten blijken toch weer een uur te duren en uitgeput komen we aan bij de tent. Drinken!! Uit de zon! Chips! Liggen! Phoe.. het is te warm om uit te rusten en we smelten weg in de tent. Onderwijl staat onze verbranding op standje 10 en weten we even niet hoe we nu verder moeten. Pfff, dit hadden we onderschat. De zwaarste 7km ooit, en we hebben het niet eens uitgelopen!
We liggen voor pampus, volledig uitgeblust. Geven we op, of pakken we toch alle moed bij elkaar om door te lopen? Lees het volgende week in het tweede deel van deze bizarre hike.
Liefs,
Helen en Nadine
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
