Vorige week was het Paarse Vrijdag, een belangrijke maar ook spannende dag voor velen. Ik kan mij nog goed herinneren, toen ik als vijftienjarige jongen samen met mijn moeder op donderdagavond mijn enige paarse shirt zat te verknippen tot bandjes, om op vrijdag uit te delen op school. Iedereen die een coming-out heeft meegemaakt heeft zo bepaalde zaken waar hij of zij aan terugdenkt en die de coming-out typeerden. Voor mij was dat voor een groot deel muziek.
Nu het Advent is, de vier weken voor Kerst, duurt het niet lang meer tot het Kerst is. Als predikant in opleiding ben ik op dit moment veel bezig met muziek, met name de vrolijke en hoopvolle muziek die je echt in de stemming brengt. Als ik echter aan mijn coming-out denk en wat voor muziek mij toen bewogen heeft om uit de kast te komen, denk ik meteen aan één specifiek nummer: het nummer ‘real men’ van Joe Jackson. Het is een nummer dat al uitkwam in 1982, ver voor mijn eigen tijd, maar de tekst spreekt over zaken die veel jonge LHBT’ers zullen herkennen:
“Take your mind back, I don’t know when
Sometime when it always seemed
To be just us and them
Girls that wore pink
And boys that wore blue
Boys that always grew up better men
Than me and you.”
Toen ik de melodie en de tekst voor het eerste hoorde werd ik intens geraakt en het zorgde voor een diep gevoel van herkenning. Uitsluiting, ik en zij, maatschappelijke rollen waar je aan moet voldoen, het lied raakt veel thema’s waar je je mee bezig houdt bij het (proces van) uit de kast komen. Hoewel het volgens sommige bronnen niet per se is geschreven met dit doel, maar meer gaat over de algemene uitdagingen waar mannen voor staan, raakt het wel aan thema’s waar ook LHBT+’ers mee geconfronteerd worden.
Stem
Vele mensen die uit de kast zijn gekomen zullen namelijk beamen dat het een enorme opluchting is als je eerlijk voor jezelf kunt uitkomen, als je kunt toegeven dat bepaalde verwachtingen ingaan tegen hoe jij jezelf ziet. Als je leven een lied was zou het vóór je coming-out een stuk ingetogener en treuriger zijn dan daarna. Je durft je stem in de kast namelijk bijna niet te gebruiken, want stel je voor dat iemand je hoort? Als je eenmaal uit de kast bent gekomen kun je echter vaak ook niet meer zwijgen: iedereen mag het weten want je mag je stem eindelijk echt gebruiken! Je leven is een nieuw lied geworden, met vrije tonen en een frisse nieuwe melodie. Hoewel het lied zware thema’s aansneed, merkte ik wel dat het iets bij mij teweeg bracht, dat er iets veranderd was!
Geduld
Traditioneel wordt in de Adventsperiode de kleur paars veel gebruikt, een kleur die in de kerk symbool staat voor inkeer en reflectie. Er is echter één uitzondering: de derde zondag van Advent. Die zondag staat de kleur roze centraal, want het hoopvolle wit van Kerstmis is al bijna te zien en mengt zich die zondag met het paars van Advent. Het betekent zoiets als: we zien dat het al bijna zover is, maar zullen nog even geduld moeten hebben. De zondag heeft daarnaast ook een speciale naam: Gaudete zondag, de zondag van ‘wees blij’, want we hoeven niet lang meer te wachten. Misschien dat Paarse Vrijdag daarom ook wel een beetje Roze Vrijdag is: we geloven die dag dat de acceptatie beter wordt. Het is nog niet zover, we moeten nog blijven werken en hopen, maar we zien dat het een beetje lichter wordt.
Daarom, voor alle mensen die alleen nog paarse kaarsen zien, die een lied moeten zingen dat niet bij hen past, kijk uit naar die nieuwe tijd. Kijk of roze en wit al te zien is en blijf hopen en zingen: want het duurt niet lang meer!
Stijn Jephta van der Woude
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
