“Van Boekel! Lul!” Ik schrik even op uit een zoveelste knikkebolmoment. Mijn linkerbuurvrouw is op dreef en vervolgt haar tirade met een dreigend “Hij komt Den Haag niet uit!” De wedstrijd is totaal ingesukkeld, maar niet voor Renate. We zitten naast Vak Midden-Noord, de beruchte en gevreesde harde kern van ADO Den Haag. Vurig volgt de transgender de bewegingen van haar club. Ze verbaast zich over de in haar ogen zoveelste arbitraire dwaling van scheidsrechter Van Boekel.
Tekst: Peter Schouten
Zij kan het weten. Renate is zelf lang scheidsrechter geweest bij haar voetbalvereniging. In de tijd voordat ze Renate heette. De wedstrijd zelf geeft weinig stof tot praten, dus vraag ik haar sinds wanneer ze Renate is. Dat doet er niet toe. Ze is haar hele leven al Renate geweest. Het gaat vandaag toch om voetbal? Ach, misschien heeft ze ook wel gelijk.
Ruim een uur voor de wedstrijd tegen NAC Breda ontmoet ik Renate en Martin op de Haagse Grote Markt. Al nippend aan hun warme chocolademelk met slagroom – afgetopt met piepkleine roze marshmallows – introduceren ze mij in hun wereld van de Roze Règâhs. Ofwel de eerste en enige roze voetbalfanclub in ons land. Waar de meeste betaald voetbalclubs in bijvoorbeeld Duitsland en Engeland al jaren deze traditie kennen, is het in Nederland een unicum. Wel eentje met succes. Vorige maand vierden de Roze Règâhs hun vijfjarig jubileum en inmiddels telt de club zestig leden.
Die hard fans
Trots overhandigen ze mij als initiatiefnemers hun eigen clubsjaal: 100% tegen homofobie! 100% voor ADO Den Haag staat op de groengele sjaal mét roze franjes. De ontstaansgeschiedenis blijkt er een van activisme en plezier. Gewoon met gelijkgestemden naar het voetbal gaan en aan de buitenwereld laten zien dat voetbal wel degelijk leeft binnen de LHBT+ wereld. De massale mediabelangstelling destijds verbaast hen nog steeds. ADO Den Haag heeft wel acht verschillende supportersverenigingen en alleen de Roze Règâhs krijgen steeds die waaromvraag.
Gewoon met gelijkgestemden naar voetbal gaan en laten zien dat voetbal wel degelijk leeft binnen de LHBT+ wereld.
“Ik ben gewoon Maron Pots. Ik houd van mijn potje bier. Ik houd van FC Den Haag en een vechtpartijtje op zich hoef je niet te ontlopen. Er zit altijd wel een reden achter waarom er klappen kunnen vallen.” Ok, helder. In een interview met Groen Geel Hart TV vertelt Maron ronduit over de ‘geintjes die niet door iedereen werden gewaardeerd’, zoals het slopen van treinen en het achterna zitten van scheidsrechters. Boevenstreken die pasten bij iemand met een stevige reputatie binnen de Haagse harde supporterskern. Een homoseksuele hooligan. Die combinatie was overigens helemaal geen issue. Maron nam zijn vriend in de jaren ’70 en ‘80 zelfs mee naar wedstrijden en ze juichten samen.
Verstand van voetbal
Ik heb ergens wel een zwak voor Maron. Niet voor zijn sloopkunsten, maar wel voor zijn openheid en liefde voor de club. Hij vertelt dat hij acht jaar geleden gescheiden is, maar nog steeds van zijn ex houdt. Een hond vulde tot twee jaar geleden de eenzaamheid in zijn huis. Thuis is ook de plek waar hij elke wedstrijd he-le-maal terugkijkt. Om te analyseren of ‘de media’ en de supporters met een biertje in de hand wel gelijk hadden met al hun meningen. Een gezonde bewijsdrang om te laten zien dat homo’s wel verstand van voetbal hebben, lijkt hij zelf te vinden.
Twee jaar geleden vroegen de Roze Règâhs hem om hen te helpen met hun naamsbekendheid. Maron was een mooie spil tussen hen en de harde kern van ADO Den Haag. Want vak Midden-Noord had nog wel zijn bedenkingen bij het roze initiatief. Moest hun club nou per se hierin vooroplopen? Niet echt een lekker stoer verhaal als je middenin een robbertje vechten zit met een rivaliserende hooligangroep.
Met de nodige horten en stoten is het langzaam van tolereren naar meer accepteren gegaan.
Maar toch, het is langzaam van tolereren naar meer accepteren gegaan met de Roze Règâhs, hetzij met de nodige horten en stoten. Zoals een paar jaar geleden met de fans van de Poolse voetbalclub Legia Warschau, waarmee de Haagse supporters erg bevriend zijn. Toen er een spandoek van de Roze Règâhs in het ADO-stadion hing, verschenen er op Poolse websites dat die ziekte in Nederland moest worden uitgebannen en dat een voetbalstadion niet bedoeld was om politiek te bedrijven. Overigens hangt er nu wel steevast een groot spandoek van Legia Warschau in het stadion, maar kom ik geen roze uiting tegen.
Spreekkoor
Wel hangt de Roze Règâhs-sjaal in het supportershome, vertelt Maron trots. Bij de club zelf staan de Roze Règâhs er goed op. Ze schuiven aan bij de georganiseerde supportersoverleggen en worden als serieuze gesprekspartner gezien. En ook de trainer van middenmoter ADO Den Haag, Fons Groenendijk, juicht het initiatief toe. De dag voor de wedstrijd krijg ik hem nog even telefonisch te spreken. Hij noemt het een goede zaak, maar geeft ook aan dat het woord homo wel eens valt als scheldwoord binnen zijn team. Maar meer in de grappensfeer voegt Groenendijk eraan toe, al begrijpt hij ook dat het kwetsend kan zijn. Kunnen spreekkoren met het woord homo erin door de beugel in zijn stadion? Uitbannen is een utopie, is het antwoord.
“Uitbannen van spreekoren met het woord homo erin is een utopie.”
Oh ja, de wedstrijd. Na het Haagse volkslied (‘Oh, Oh Den Haag’ door ruim twaalfduizend mensen uit volle borst is best mooi) rolt de bal nog geen 55 seconden of de harde kern van ADO Den Haag richt zich massaal tot de meegereisde supporters van NAC Breda. “Het zijn de homo’s, ja ja. Het zijn de homo’s, ja ja. Het zijn de homo’s ja ja. Het zijn de homo’s uit Breda” klinkt het eenstemmig vanuit vak M-Noord. Tja, wat nu?
Maron, Martin en Renate kijken elkaar even aan. Ik zie een mix van waar-is-dit-voor-nodig en het-doet-ons-niet-zoveel-meer-want-we-hebben-dit-al-vaker-meegemaakt. Het spreekkoor herhaalt zich nog een paar keer tijdens de verder oersaaie pot voetbal. Na negentig minuten staat er een gelijkspel op het scorebord. Het is in ieder geval beter dan vorige week toen ADO Den Haag nog verloor. En misschien is dat wel de beste afspiegeling van de huidige emancipatie van de Roze Règâhs. Op de goede weg, maar de strijd nog niet gewonnen.
www.rozeregahs.nl
Sinds oktober 2018 beschikt De Gaykrant over een eigen voetbalverslaggever. Peter Schouten laathier maandelijks zijn licht schijnen over het thema Voetbal en LHBT+. Onder de naam ‘Hand in Hand’ wil hij beide werelden dichterbij elkaar brengen. Dat doet hij door op een eigen originele en creatieve manier aandacht te besteden aan voetbal en het dagelijkse leven van LHBT+ers.
Vragen, opmerkingen, suggesties? Mail naar voetbal@degaykrant.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Roze Règâhs: 100% voor ADO Den Haag. 100% tegen homofobie”