Afgelopen donderdag was het coming-out dag. Ik speelde even met de gedachte om op die dag dwars te liggen. Het feestje dat ik in Utrecht meevierde met een heerlijk ontbijt met lhbt+ bobo’s en allies heb ik maar niet verstoord. Stel je voor dat er iemand op het punt stond om op juist die ene dag zo moedig te zijn uit de kast te komen en er vanaf zag om mijn overwegingen en protest…nee, dat zou teveel eer voor mij zijn. Ik heb me een weekje ingehouden.
Laat het gezegd zijn: je hoeft niet uit de kast te komen want de kast bestaat niet. Die hebben wijzelf gemaakt. Het is een talig spel dat door de meerderheid van diegenen die hetero zijn en zeker weten dat zij ‘accepterend’ zijn aan een minderheid van lhbt+ mensen is opgelegd. En zo komt iedereen de zin ‘pap, mam, ik MOET je wat vertellen: ik ben…’ wel heel bekend voor, of je nu lhbt+ bent of niet.
“Je hoeft niet uit de kast te komen want de kast bestaat niet. Die hebben wijzelf gemaakt.”
Iedereen doet alsof wij in essentie iets zijn, zeker als seksueel wezen. Maar in seksueel opzicht zijn wij in essentie niets, wij zijn niet eens perse ons gedrag. Zo zijn er mensen die wij qua gedrag op zijn minst biseksueel of homoseksueel zouden noemen. Maar er bestaat in hun hoofd en gevoel geen enkel verband tussen hun gedrag en zo’n sterke en duidelijke identiteit. Zij doen gewoon hun liefde en lust en trekken zich niet zoveel aan van wat er van hen verwacht wordt. Het gaat niet om enkelingen.
Uit de kast komen lijkt informatie op te leveren over iemand die zichzelf oplegt of aan wie opgelegd wordt dat dat ‘het’ voor de rest van diens leven is. Als we het over heteronormativiteit hebben dan is dat statische denken over seksualiteit het zo bezien wel. Je moet er eerst zeker van zijn en dan pas ben je ‘iets’, zogenaamd seksueel volwassen. Maar wij zijn allemaal niet ‘iets’. Ten minste, niet in de zin van een identiteit vanaf je geboorte. Daar raken we elkaar allemaal en zijn gelijk aan elkaar: wij zijn seksuele wezens maar scheiden ons van elkaar naarmate het leven vordert in hokjes van identiteiten die niet nodig zijn.
“Hij had niet eens vermeld dat hij gay is!
Kan echt niet, zo vond men.”
Dus dan maar niets zeggen? Dat is de overdreven consequentie. Er waren onlangs op Instagram boze reacties van homoseksuele mannen. Er was iemand (ok dan, een man over wie gefluisterd werd dat hij ‘het’ was en op een dag een foto van zijn vriend de wereld in slingerde. Hij had niet eens vermeld dat hij gay is! Kan echt niet, zo vond men. Alleen, zulke rolmodellen, zo’n manier van doen (en ook laten) hebben we nu juist nodig. Als je leven delen de nieuwe manier van uit de kast komen is, dan is dat meer dan gewenst. Want het plaatje op Instagram is gewoon wat het is en: het biedt ieder die liefheeft alle ruimte en zichtbaarheid die niet geforceerd is. Op die manier wil ik iedere dag coming-out dag.
Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.
Lees hier zijn column van vorige week: ‘Brett en Fred’