“Kom maar uit de kast hoor, LHBT+`er, dan accepteren we je wel. Jij mag jezelf zijn. Dit kan in ons land.” Coming-outdag, gaat blijkbaar niet over LHBT+`ers, maar over de acceptatie van LHBT+`ers. Onderstreept door vele gemeenten en provincies die de regenboogvlag uithangen, het liefst met een fotomomentje voor volksvertegenwoordigers om te laten zien hoe ruimdenkend ze zijn. Dit doen ze blijkbaar liever dan echt LHBT+-inclusief beleid te maken. De coming out dag gaat over hoe accepterend mensen zijn ten opzichte van LHBT+`ers, het gaat niet over wat coming out daadwerkelijk is.
Coming out is geen vraag om acceptatie, coming out is de belangrijke beslissing van een LHBT+`er om open te zijn, over dit verborgen deel van, zijn/haar/hun leven. Wat een ander er ook van mag vinden. Vaak na jaren, van het ontdekken van je LHBT+ identiteit, zelfveroordeling, eenzaamheid, angst om ontdekt te worden, leren wij LHBT+`ers onszelf omarmen. Pas wanneer we comfortabel zijn met wie we zijn, door al de giftige LHBT+ fobie die we over ons heen hebben gekregen, begint het proces om dit deel niet langer te verbergen.
Coming-out zou in mijn ogen moeten gaan over de vaak duistere weg die een LHBT+`er heeft moeten afleggen. Over de kracht ervoor nodig is en hoe bijzonder het is, dat je eindelijk niet meer hoeft te leven in de schaduw. Maar dat je de rem, die jarenlang op je leven zat, er af kan halen en je een vol leven kan gaan leiden.
“Coming-out zou in mijn ogen moeten gaan over de vaak duistere weg die een LHBT+`er heeft moeten afleggen”
Ik kom ruim 20 jaar lang al uit de kast en meestal krijg je iets te horen met de strekking: ik accepteer je en vaak vragen over hoe mijn ouders reageerden. Reacties waar ik niet om vraag en die geen recht doen aan waar coming out voor staat.
Van alle reacties die ik heb gekregen, is er slechts 1 die ik echt geweldig vond: dat is de reactie van mijn vader. Toen ik mijn vader vertelde dat ik homo ben, keek hij me kort nadenkend aan en zei,, sorry dat ik niet gezien heb.” Hij had het inlevingsvermogen en begrip dat ik, verborgen in de kast, een zware strijd had gevoerd. Het kwam niet bij mijn vader op om me te accepteren of te zeggen hoeveel hij van me hield. Nee, dat zou gek zijn, voor mijn vader was er niets te accepteren en dat LHBT+ iets kon veranderen aan de liefde voor zijn zoon, dat kwam niet bij hem op.
Iedereen moet zichzelf kunnen zijn, aldus de politici, terwijl ze niets doen voor de jongeren in de kast. Wel zijn ze er als de kippen bij om het coming-out feestje mee te vieren, maar lijken geen enkele interesse te hebben in hoeveel bloed zweet en tranen het de jongeren gekost heeft om dit punt te bereiken. Tenenkrommend.
Mijn wens is dat het op coming-outdag gaat over het einde van een vaak moeilijke en eenzame reis die LHBT+`ers afleggen om deze beslissing te kunnen maken. Dat coming out het belangrijke scharnierpunt is tussen de eenzame reis in de kast en nu open je leven kunnen leiden. Dit is belangrijk en het vieren zeker waard.
Ter herinnering aan mijn vader, Oeke Bonthuis 1948 – 2015, harree Pa
Hilbrand Bonthuis
Hilbrand Bonthuis (41, Bolsward) zet zich in voor diversiteit door o.a. LHBT-voorlichting te geven op scholen. Hij spreekt zich uit voor een meer inclusieve samenleving. “In the end we will remember not the words of our enemies but the silence of our friends.” (Martin Luther King)
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Kromme out dag”