Voor me lag de brief, de uitnodiging van de commandant om een dag mee te varen met één van de fregatten van de Koninklijke Marine. En niet zomaar een fregat, namelijk het fregat waar Nadine de afgelopen periode mee heeft gevaren. Natuurlijk liet ik deze uitnodiging niet aan mij voorbijgaan.
Als complete newbie en vrouw van, was een van de eerste vragen die in me opkwam: wat moet ik aan? Nadine wilde me graag het hele schip laten zien en ik vermoedde dat mijn standaard kantoorkleding niet geheel zeewaardig was. Lang leve lesbische relaties en gelijke maten, want niet veel later waren extra werkschoenen uit de kast van Nadine getrokken. Mijn verdere uitrusting bestond met name uit oorbeschermers en een windjack. Beiden zou ik heel hard nodig hebben!
Donderdagochtend was het dan zo ver, veel en veel te vroeg ging de wekker (iets met een 5… auw) en niet veel later doken we de auto in. Met dank aan Alberto Stegeman namen we extra de tijd om de haven op te komen, maar eenmaal aan boord begon het feestje. Trapje op, luik door, deur dicht, sluis door, trapje af, onder een buis door, de bocht naar links en ik was mijn volledige oriëntatie sneller kwijt dan Jos Verstappen kan optrekken. Nadine legde onderwijl van alles over de techniek van het schip uit, terwijl ik strak naar haar lippen keek: liplezen voor gevorderden vanwege een oorverdovend lawaai. En dat terwijl het schip nog niet eens in beweging was.
Op het moment dat mijn privé-rondleiding bij het achterdek afgerond was, werden we welkom geheten door de commandant en vertrokken we uit de haven. Vlak buiten de haven zou het eerste programma element van de dag beginnen en ik liep snel naar voren om het meeste ervan mee te krijgen. Nou ja, snel? De gasturbines begonnen volop te draaien en het leek alsof we elk moment konden gaan opstijgen. Binnen luttele seconden veranderde een 120 meter lang fregat in een heuse speedboot. Vooruit lopen werd steeds lastiger en mijn weg naar voren stagneerde volledig: de wind blies me harder terug dan ik vooruit kon komen. In plaats daarvan keek ik langszij om het bochtenwerk van het schip te kunnen volgen. “The floor is lava”, alleen dan op zee. Fantastisch om te zien en ervaren, al sluit ik niet uit dat sommige opvarenden op dat moment hun ontbijt voor de tweede keer voorbij zagen komen.
Het volgende punt op het programma, vergde de volledige aandacht. Een keer knipperen met de ogen en ze waren voorbij: 3 F16’s die eerst afzonderlijk en daarna gezamenlijk overvlogen. Ik draaide mijn nek 360 graden rond om ze tijdens hun vlucht te blijven volgen. Die nekverrekking was het meer dan waard! Tja, ik werd hongerig naar wat er nog meer voor ons in petto was. Of eerlijk gezegd, ik werd gewoon hongerig. Gelukkig opende het buffet niet veel later en werden de groene gezichten bijgevuld met een blauwe hap, een traditionele Indonesische maaltijd die eens per week bij de Koninklijke Marine wordt geserveerd.
In plaats van even rustig uitbuiken op de bank, ging ik achter Nadine aan naar het seindek. Hier werd het kanon in gereedheid gebracht en ik ging reuze onhandig op de eerste rij zitten. Met andere woorden, ik werd eerst bediend met een gratis douche en op het moment dat het zeewater door mijn kleding begon te sijpelen, werd het kanon afgevuurd. Enige wat ik hierover kwijt wil: je kan maar beter geen ruzie zoeken met de Koninklijke Marine. Het geeft nogal grote gaten.. (het deuntje: “vluchten kan niet meer”, klinkt nu in mijn hoofd op de achtergrond)
Voor wanneer je echt hardleers bent, heeft het schip nog een tweede reminder: een scheetwapen. De Goalkeeper geeft minder grote gaten, maar de snelheid waarmee gevuurd wordt is adembenemend (en met de juiste gehoorbescherming klinkt het als een intense, korte scheet). Leuk en indrukwekkend materiaal, wat hopelijk nooit in het echt gebruikt hoeft te worden (en dan zeker niet met mijn vriendin aan boord)!
Inmiddels waren we terug op weg naar de haven en kon ik niet wachten tot ik iets van boord mee naar huis kon nemen. Dus, beste Nederlandse Marine, als jullie iets missen: die meid in blauw, is thuis bij mij! En jullie krijgen haar pas weer terug als jullie netjes beloven haar altijd weer heelhuids bij mij af te leveren!
Liefs,
Helen
Ps. Deze blog is alleen vanuit Helen geschreven, met haar persoonlijke verslag van de vaardag. Zij heeft (op haar band met Nadine na) geen enkele band met de Koninklijke Marine.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
