Sky’s verjaardag. Een terugblik.

Deze eerste blog is een terugblik. Om een beeld te krijgen van ons leven grijp ik terug op een blog dat ik vorig jaar schreef. Omdat verjaardagen nu eenmaal de neiging tot nostalgie in me omhoog halen en me dat heel mooi geschikt leek als introductie.

Het is een druilerige dag ergens in januari in 2011 als ik op een bed in het ziekenhuis naar de televisie lig te staren. Papa Jurre en zus Lyka staren met me mee. Op het scherm zijn korrelige zwart-wit beelden te zijn van een kleine baby. Vooral mijn tienermeid kijkt ingespannen naar het scherm. Zou ze het kleine zusje krijgen dat ze al zo lang wil? Ik, die op dat moment het geslacht van mijn ongeboren spuit nog belangrijk vind*), twijfel daar een beetje aan. De echografist ook, en zei nog geen minuut later dat we een zoon zouden krijgen. ‘Nee!’, riep Lyka verontwaardigd, ‘Weet u dat echt zeker? Kunt u niet nog een keertje kijken? Het kan zijn dat het niet klopt toch?’ ‘Ach lieverd’, meldde Jurre wat gekscherend, ‘wie weet wordt hij homo, en gek op paardrijden en nagellak, dan heb je toch nog een soort van zusje.’

“Wie weet wordt hij homo, en gek op paardrijden en nagellak, dan heb je toch nog een soort van zusje.”

Jongenshuis

Sky groeit op als jongensjongen. Mijn twee stuiterballen ravotten dat het een lieve lust is. Maar hij heeft, net als zijn broer overigens, soms  zin in ‘meidendingen’. Hij wil gelakte nagels als hij mij de mijne ziet doen, en als ik voor de spiegel zit met oogschaduw krijgen mijn zonen vaak ook wat oogpotlood bij de wenkbrouwen. Wij hebben ondanks dat een jongenshuis. Al wat roze wat er ooit van Lyka was is al lang en breed naar de kringloop en de prullenbak verdwenen, dus er is ook weinig anders om uit te kiezen. De kinderen hebben T-shirts met haaien, ‘I’m not deaf, I’m just ignoring you’, en Cars en we hebben inmiddels een behoorlijke voorraad zwaarden in huis. Van foam wel te verstaan. het enige houten zwaard wat we ooit na een ridderfestival hier in huis hadden werd na een aanvaring met een muur heel vlot verplaatst naar een plek in de berging, en ligt daar nog steeds.

Prinses Skylar

Als Sky drie jaar oud is komt Frozen uit en hij is er wég van, Elsa is zijn grote heldin. In de bibliotheek vindt hij in de verkleedbak een dansjurk. Ik maak een foto van een blij mannetje met glinsters in zijn ogen die als een ballerina door de ruimte danst. Met kerstmis krijgt hij van ons zijn eigen satijnen verkleedjurk. Als hij na de zesde scheur – satijn blijkt nogal kwetsbaar te zijn – opnieuw ontroostbaar op de bank hangt omdat hij hem niet nú aankan ‘want mama moet hem eerst naaien’ koop ik een tweede, van katoen.

Mijn zoon verjaart en wordt een schoolkind. Er komt een periode waarin Sky het moeilijk heeft. Thuis trekt hij nog te pas en te onpas zijn prinsessenjurk aan. Maar als we ermee buiten zijn lijkt het hem ineens op te vallen dat mensen daar wat van kunnen vinden. Hij is als de dood dat men er iets van zegt. Als hij zijn, door mij met moeite aangeschafte**), donkerblauwe Frozen shirt aanheeft komt de vraag ‘Waarom heb jij Elsa aan? Dat is toch voor meisjes?’ door een toevallig passerend speeltuinkindje. Het is een reden om huilend aan te komen rennen. ‘Mama, ze zei dat ik een meisje ben! Ze vind me stom!’, roept mijn zoon dan verontwaardigd. Uitleggen dat dat eigenlijk niet was wat ze zei mocht niet baten. Hij gooide zijn prinsesknuffel door de kamer en riep dat hij nóóit meer iets rokkigs aan wilde. De volgende ochtend kwam hij bij ons in bed liggen. ‘Ik ga een meisje worden’, verkondigde hij. ‘Als ik een meisje ben kan ik altijd een jurk aan.’

‘Ik ga een meisje worden. Als ik een meisje ben kan ik altijd een jurk aan.’

Jurk aan naar school

De zomer ging voorbij en er kwam een nieuwe kleuterklas. Skylar begon gek te worden op tekenen en knutselen (Waarom waren zaken als strijkkralen me nooit eerder opgevallen? Vond ik ze misschien onbewust niet mannelijk genoeg?) Hij keek meer naar prinsessen op tv dan naar Pokémon. De jurk moest aan naar school, maar daar mag je je niet verkleden. ‘Dan wil ik een gewone jurk hebben!’ brieste Sky. Okay. Gewone jurk. Erm.. Waarom ook niet. Gaan we doen. Er kwam een blauwe, met tule en een van zijn favoriete prinsessen erop. Zonder echt na te denken trok ik hem die aan naar school, en eigenlijk liep alles op rolletjes. Ja, het was eventjes een ding, zei de juf, maar daarna hebben we gesproken over voorkeuren en dat iedereen wat anders leuk kan vinden en toen was het klaar. Kleuters kunnen zo makkelijk zijn.

Sky kiest altijd roze

Hij werd ouder en er moest zomerkleding komen. ‘Wat wil je dat ik koop?’, vroeg ik aan Sky. ‘Een nieuwe korte broek, of een zomerjurk?’ Waarom vroeg ik dit eigenlijk? Ik werd steevast platgeknuffeld als ik met iets thuiskwam wat neigde naar roze of glitters had. In het afgelopen jaar is hij een oudste kleuter kreeg een badpak en een meerminnenstaart,  had een kortstondige aanvaring met klasgenoten, maar bleef toch zichzelf. Hij is vooral op ontdekking is gegaan. Niet dat ninja’s hun charme hebben verloren, maar ze zijn gewoon leuker als ze roze zijn.

Taya Aranka van Delft

Lees hier de vorige editie van Rainbow in my Sky: ‘Ik ben Taya’ 

Je hebt heel veel tijd over of wilt uitgebreider lezen hoe het allemaal begon? Kijkhier: www.rainbowinmysky.nl

*) Terwijl ik dit typ vraag ik me af: hoe zit dat nu? Zou ik, als ik vandaag zwanger zou blijken, dat anders zien? Waarschijnlijk wel.
**) Ik heb me het leplazerus gezocht naar unisex Frozen shirts. Kleding die niet roze of wit of turquoise was maar wel met een prinses erop. Uiteindelijk vond ik na heel veel zoeken op een meisjes afdeling een donkerblauw shirt met de hele cast erop. Het is mij een raadsel waarom dat niet voor jongens beschikbaar mag zijn.