Ik ben van nature een nieuwsgierig mens: opzoeken naar de geschiedenis van een gebouw als ik bij de bushalte naar een mooi oud huis sta te kijken met ‘meisjeshuis’ erop; digitaal bladeren om uit te vinden welke van de planeten om ons heen nu eigenlijk de grootste was; alle potjes in zakjes in huis bekijken en uitleggen waarom er toch eigenlijk overal zoveel zout in zit. Google is niet per se mijn beste vriend, maar dan toch zeker een goede bekende. Dus toen mijn jongste zoon met een jurk naar school wilde wendde ik me opnieuw tot het internet op zoek naar verhalen van andere ouders. Ik zou zeker wat op kunnen steken van de tips en gevoelens van andere moeders en vaders omtrent hun rokken dragende kinderen.
Maar wat strekte mijn verbazing, dat viel tegen. Volgens de schoolarts zou zeker tien procent van de mannelijke kleuters experimenteren met crossdressing, maar dat deden ze dan waarschijnlijk in stilte, thuis, achter de gordijnen. Ze deden het in ieder geval niet op plekken bij ons in de buurt, en schreven er niet over op sites die ik makkelijk kon vinden om hun verhalen te lezen. Oude neigingen staken bij mij weer de kop op, het schrijven wat door de jaren heen wat op de achtergrond was geraakt. Kinderen krijgen doet dat met een mens. Vooral de ‘ik heb nú inspiratie’ momenten hebben nogal wat te lijden van luiers verschonen, scholen die starten en kroost die meestal niet zachtzinnig aan je laat weten dat je ze enige vorm van knuffels en aandacht moet geven. Het begon weer wat te kriebelen. Was het niet eens tijd dat ik mijn pen weer eens ter hand nam, en zelf weer eens te gaan bloggen? Dan kon ik al mijn gedachten met de wereld delen, en wie weet had een ander er dan wat aan. Win-win leek me zo.
Maar wie bén ik nu eigenlijk?
Een wat alternatieve rockmoeder in een rijtjeshuis aan de rand van de stad. Behalve bevolkt door mijn lieve man Jurre en onze drie knuffelkatten wonen daar Skylanne en Finnley, onze twee jongste kinderen. Na een paar jaar als twee hardcore mannelijke zwaardvechters viel het ons op dat Sky steeds meer naar roze en jurken ging neigen. We kochten een verkleedjurk en lieten het gaan. Mannen mogen ook jurken dragen tenslotte. Soms wilde ze meisje worden, soms zeemeermin. Altijd stond alles wat glitterde en twinkelde hoog op de agenda. Maar Sky begon steeds meer aan te geven dat ze verder wilde als meisje. Wij vinden dat ze dit zelf mag kiezen en spreken haar sinds een jaar aan met haar nieuwe voornaam en zij en haar. Waar dat naar toe gaat? Ik heb werkelijk geen idee. Misschien komt ze er weer van terug en vindt ze uiteindelijk dat jongetje-met-glitters beter bij haar past. Wijst ze al het roze af en eindigt als bouwvakker in een keet met pin-up kalenders en foute moppen. Of blijft ze zich meisje voelen en gaan we het traject in van puberteitsremmers en hormonen. Mij is het om het even.
Finn heeft in de tussentijd meer de ruimte gegeven aan zijn eigen roze kant. Want hoewel hij zich op en top jongetje voelt, heeft hij wel af en toe zin in mooie nagellak, of een leuke jurk. Er zijn namelijk geen jongens- en meisjeskleren, zo zegt hij, maar alleen gewoon kleren. En zeg nou zelf, soms is zwieren in een jurk toch gewoon heel leuk?
Waar schrijf ik over
Mijn blogs zijn een weergave van ons leven, waar we tegenaan lopen, waar we ons druk over maken of over verwonderen, maar ook over andere gender aanverwante zaken waar ik wat van vind of over nadenk. Gezegend als ik ben met een overactief brein en de overtuiging dat taboes er zijn om over te praten, heb ik altijd een hoop te vertellen. Ik hoop op die manier gender een wat bespreekbaarder onderwerp te maken en te laten zien dat ons gezin heel kleurrijk is, maar verder heel normaal. Jurre en ik lopen met de kinderen door het park, lezen ze voor voor het slapen gaan en maken ons net als alle andere ouders zorgen of we het wel goed doen. Onze kroost moet net als alle andere kinderen op een onzalig tijdstip ’s ochtends hun bed uit voor school, hebben nooit zin in de tafel afruimen en hun scheten zijn net zo stinkend als die van elk ander kind.
Taya is niet mijn echte naam. Niet dat ik mijn naam niet met jullie wil delen, maar omdat veel van mijn verhalen over de kinderen gaan, leek het mij zaak die wat te beschermen tegen de googelende medemens. Ik wil graag dat Sky als ze zestien is zelf kan kiezen of ze aan haar nieuwe baas wil vertellen dat ze transgender is, en dat dat niet als haar naam online wordt ingetypt, dat overal al komt bovendrijven.
Je hebt heel veel tijd over of wilt uitgebreider lezen hoe het allemaal begon? Kijk hier: www.rainbowinmysky.nl
Taya Aranka van Delft
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
