Vorige week stapte Helen met bibberende knieën op een zeilboot. Van Nadine kreeg ze haar eerste beproeving op zee: een combinatie van kolkende golven, windkracht 6 en een introductie in een nieuwe sport genaamd: zeilworstelen. Ze doorstond de test en bleek aan de start van de vierde zeildag nog steeds aan boord te zijn. En dus hees ze opnieuw de zeilen op aanwijzingen van schipper Nadine.
Om niet veel later midden op het IJsselmeer rond te dobberen. Van windkracht 6 was niets meer over en we lagen stil. Hard blazen leek nog de enige optie om de zeilen bol te laten staan, maar ook dat had geen zin. Terwijl Helen binnen de levensduur van haar Apple devices aan het testen (spoiler: dit viel nogal tegen), probeerde Nadine buiten heel hard de meters van het absolute nulpunt te denken. 0,2 knopen, 0,3 knopen.. een lichte deining en we leken een kant op te dobberen. Helen nam zich persoonlijk voor de volgende keer dat ze een haven of sluis moest aanroepen over de marifoon, zichzelf aan te kondigen als dobbereend. Het leek een eeuwigheid te duren voor we bij een haven aankwamen; in realiteit was het inderdaad een eeuwigheid.
We legden aan naast een luxe jacht en maakten snel wat te eten. Onze zelf uitgevonden Poké Bowl, met andere woorden rijst met vis en vooral veel verschillende groenten. Terwijl Helen de Poké Bowl verkoopster nadeed (“Wat wilt u als proteïne en u kunt nu uw 5 toppings uitkiezen”), keken we zijdelings naar de luxe jacht. Deze was getransformeerd tot restaurant en er werd decadent gekookt en vooral zeer decadent gesproken. Er stonden zonder twijfel hete aardappels op het menu. Het resultaat maakte totaal geen indruk en wij genoten des te meer van onze down to earth approach en maaltijd. “Wilt u er een glas (lees: beker want glazen en zeilboten gaan niet heel goed samen) wijn bij? Zo ja, dan zal ik de fles even uit de koeling euhhm.. het kanaal vissen”.
Het was duidelijk dat humor verbannen is uit de sferen van decadentie, want de restaurant-jacht-bezoekers kregen meer interesse in onze conversatie dan in die met hun gastheer. Wij probeerden ondertussen uit te zoeken waarom onze kraan aan boord niet werkte. Het antwoord bleek opeens heel simpel. De drinkwatertank die we hadden bijgevuld bleek bij nadere inspectie de naam “waste water” te dragen, wat inhield dat we de versnelde route richting de afvoer hadden genomen. Toen we ons dat realiseerden, rolden we schaterlachend over het dek. De restaurant bezoekers lachten gezellig met ons mee, terwijl de gastheer ons toebeet dat “ons dit nooit wat gebeurd als we een man aan boord hadden gehad”. Huh?
Karma schoot ons direct te hulp, in de vorm van een eend. Deze besloot de rest van de avond de restaurant jacht te bestoken en lieftallig aan het been van de gastheer te knabbelen. Revanche of the Ducks.
Onze volgende zeildag verliep heel voorspoedig, en niet veel later legden we aan in een gezellige haven. Onze boot lag recht voor een restaurant. We overwogen even vlakbij huis uit eten te gaan, er was iets aan het restaurant wat ons triggerde. Niet veel later besloot Nadine spontaan zelf te gaan koken. Ze had namelijk de gastheer van het restaurant gezien. Out of all places, was het ons gelukt aan te leggen recht tegenover het enige restaurant van de-niet-heel-erg-geëmancipeerde gastheer! Bonuspunten voor de prestatie en nog een extra bonuspunt voor het geforceerde gesprek wat we volhielden toen de gastheer semi-enthousiast naar buiten kwam om ons te begroeten (slash het moment aangreep om nog even decadent op te scheppen over zijn fabuleuze leven).
Met nog een weekend zeilen, begon Helen het daadwerkelijk naar haar zin te krijgen aan boord. We deden nog een klein thema uitstapje naar de Gay Pride (ook iets met bootjes) en begonnen daarna rustig aan de terugweg naar de haven van Den Helder. Elke dag begon Helen met een kater, niet zozeer vanwege de wijn, meer gezien haar nieuwe gewoonte om het bed en de boot uit te stappen middels een headbump (tot bloedens toe en met zicht op vele kleine sterretjes ongeacht of het nu dag of nacht was). De weg naar huis was lang en verdrietig. We vonden het jammer dat aan het zeilen een einde kwam… nou, eigenlijk was dat niet zo erg, we werden gewoon vreselijk sacho van de triljoen vliegjes die hadden besloten mee te liften naar Den Helder.
Het kussen kon het niveau van frustratie niet aan en sprong overboord. In een poging hem te redden, keerde Nadine snel het schip en pakte Helen de pikhaak. Het was tijd de drenkeling terug aan boord te hengelen, leave no pillow behind! Helen lag op haar buik over de reling en stak haar hand uit naar het verzuipende kussen. Maar.. ze was niet de enige die haar tentakel uitstak. Van onderen was er een kwal die tevens toenadering zocht tot de drenkeling. Snel redden we het kussen uit de zuigende armen van het gevaar uit de zee en trokken hem druipend aan boord. Om vervolgens om ons heen te kijken en ons te realiseren dat we ernstig in de minderheid waren. Een hele zwerm kwallen zwom om ons heen vlak onder de oppervlakte. Hun kopjes gaven mooi wit en blauw licht en de enige verklaring die we zo snel konden verzinnen was dat hun hersentjes kookten van de hitte.
Na een tijdje om ons heen kijken naar het licht schouwspel, voeren wij door richting de haven (met hier en daar een kwalletje in de schroef, sorry!). Het zeehondje van vorige week stak nog even zijn kopje boven water om te laten zien dat zijn hoofdpijn gezakt was en zwaaide ons vaarwel (toepasselijk woord nu we erover nadenken). Snel gingen we van boord en op naar ons eigen lekkere bedje: een bed waar je niet je hoofd bij stoot als je eruit stapt.
Sweet dreams!
Helen en Nadine
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
