Van 7 – 12 augustus staat Reykjavik in het teken van Pride. Dit wordt een week lang gevierd met lezingen, theater, cursussen en andere activiteiten. Met als hoogtepunt de parade op zaterdag. Een snelle blik op het programma maakt gelijk duidelijk dat het deze week niet alleen om feesten draait. Iets wat ik me aan de grachten van Amsterdam tijdens de Canal Parade wel eens afgevraagd heb.
Begrijp me niet verkeerd; ik ben niet van mening dat het vieren van gelijkheid en acceptatie niet groots aangepakt mag worden en ben ook niet vies van een feestje. Wat mij (en mij niet alleen als ik naar de opiniestukken kijk die rondom de Amsterdamse Pride geplaatst worden) dwars zit, is dat we het nut en de insteek van de Canal Parade steeds meer kwijt lijken te raken. Het idee dat de Pride meer en meer het paradepaardje van grote bedrijven lijkt te worden en steeds minder van de LHBTI+ community zelf, lijkt bij velen te spelen.
Pas toen ik de parade van Reykjavik aan me voorbij zag trekken, besefte ik echt wat ik miste in Amsterdam. Hier was tijdens het hoogtepunt van de Pride ruimte voor participatie van iedereen. Met als grootste organisatie Amnesty International en als letterlijk en figuurlijk de kleinste deelnemers: de kinderen van de lokale basisschool. Zij liepen samen met ouders en leraren met zelfgemaakte spandoeken en vlaggen trots en vrolijk mee met de stoet. Er was ruimte voor iedereen die zich onder de groeiende regenboogparaplu schaart om aandacht te vragen voor acceptatie. Zo waren er groepen die specifiek opkwamen voor de rechten van intersekse, transseksuele, biseksuele en pan-mensen.
De grootste organisatie was Amnesty International en de kleinste deelnemers: de kinderen van de lokale basisschool.
In Reykjavik gaat het om participatie en het vieren van al wat bereikt is. Zo was er ruimte voor de lokale roller-derby ploeg, het koor, diplomaten, de universiteit, de BDSM-vereniging en nog veel meer. Naast kinderen/jongeren van basis- en middelbare scholen, liepen veel kinderen mee met hun ouders of werden door hen voortgeduwd in kinderwagens. De vraag of die kinderen echt begaan zijn met het lot van de LHBTI+ community is eigenlijk niet van belang. Je zag ze zichtbaar genieten van de stoet, muziek en aandacht. Nou is dit geen pleidooi om je kinderen in de mix te gooien tijdens de Pride. Maar het is één van de voorbeelden die laat zien hoeveel ruimte er was voor iedereen om op hun eigen manier een steentje bij te dragen aan de parade en daarmee ook aan de belangrijke boodschap van inclusiviteit en gelijkheid. Ik kreeg een brok in mijn keel die de hele parade niet weg te slikken was.
Ik was ook geroerd door de teksten die te lezen waren op borden en spandoeken. Sommige raakten mij persoonlijk, anderen vond ik gewoon simpelweg ontzettend belangrijk en van de rest begreep ik helemaal niets omdat ik geen IJslands ken. “Not a phase”, “Bye, Bye Biphopia”, “Human rights are my pride” en “No YOU’RE confused”. Deze teksten en de mensen die ze trots droegen lieten mij vechten tegen mijn tranen. Dit klinkt misschien overdreven, maar geloof me op dat moment, aan de zijkant van de weg in de hoofdstad van IJsland voelde ik me gehoord en begrepen. En trots op de gehele gemeenschap. Ik hoop dit gevoel ooit weer te vinden aan de Amsterdamse grachten.
Ik kreeg een brok in mijn keel die de hele parade niet weg te slikken was.
Nou is er tijdens tijdens de Pride in Amsterdam ook ruimte voor soortgelijke participatie en exposure tijdens de Pride Walk aan het begin van de Pride week. Maar dit onderdeel krijgt naar mijn mening te weinig aandacht krijgt en al helemaal niet van het grote publiek. De Canal Parade wordt als hoogtepunt gepresenteerd en trekt daarmee ook de meeste mensen. In Reykjavik wisten ze deze twee belangrijke elementen te combineren waardoor het volledig voelde.
Gezien de strijdbaarheid van de parade en de IJslandse LHBTI+ gemeenschap is het geen wonder dat het thema van dit jaar ‘baráttugleði’ (‘the joy of fighting’) is. Niet omdat ze hier zo agressief zijn, maar omdat ze alle jaren van vechten voor hun rechten en acceptatie niet vergeten zijn. En tegelijkertijd beseffen ze dat het gevecht nog niet over is. Iets wat we in Nederland wel steeds meer lijken te doen wanneer we onze pride ‘weggeven’ aan grote bedrijven doordat het te lastig (lees: duur) is om nog deel uit te maken van de parade.
Je kunt zeggen dat de kleinschaligheid van het evenement op IJsland ook te danken is aan het geringe inwoneraantal (zo’n 350.000). Maar dat is te makkelijk. Deze pride biedt iedereen de gelegenheid om zich te laten zien, voor de LHBTI+ community op te komen en/of deze te steunen. En viert tegelijkertijd de successen die al behaald zijn. Deze focus mis ik in Amsterdam. En als je het mij vraagt kunnen we hier nog veel leren van dat andere kleine koude kikkerlandje.
Anne Driessen
Anne Driessen (20 jaar) studeert journalistiek in Utrecht.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Trots op de IJslandse Pride”