Armen Melkonian: “Een oorlogskind plant niet ver van tevoren”

In ‘Paspoort’ vertellen mensen over hun niet-Nederlandse achtergrond en hun leven in Nederland. Sinds 8 december 2015 woont Armen in Nederland. 

Door: Eduard Hoekstra

Naam: Armen Melkonian
Leeftijd: 27 jaar
Geboorteplaats: Aleppo (Syrië)

Aleppo

Ik ben opgegroeid in een van de twee Armeense wijken van Aleppo. Armenen zijn van oudsher een vervolgd volk; in Aleppo konden we we trots zijn op onze afkomst. Met mijn twee oudere zussen en mijn ouders vormden we een gelukkig gezin. Ik groeide op in een middenstandsgezin. Mijn vader, nu 77 jaar oud, is eigenaar van een winkel in sportartikelen. Mijn ouders zijn lid van de Armeens Orthodoxe gemeenschap en ik was daar als jongetje misdienaar. In de puberteit – ik was een jaar of elf – kwam ik erachter dat ik mannen seksueel aantrekkelijk vond. Ik kende geen andere homo’s en raakte geïsoleerd. Altijd overheerste het gevoel dat ik niet goed genoeg was.

“Jaren heb ik geprobeerd hetero te worden, maar dat lukte niet.”

Binnen de conservatieve gemeenschap waarvan ik deel uit maakte en op de Armeense school waar ik op zat, werd homoseksualiteit niet getolereerd. Jaren heb ik geprobeerd hetero te worden, maar dat lukte niet. Gelukkig zag ik op televisie series waarin het niet erg was homo te zijn. Op mijn negentiende ben ik op Facebook uit de kast gekomen. Mijn moeder werd er ziek van en mijn zus stuurde me naar een psycholoog, dat is ze zelf ook; ik ben niet gegaan. Sommige van mijn vrienden lieten me vallen en een paar homo’s waren bang dat zij ook ge-out zouden worden. Gelukkig had ik een baan in een hotel, waar buitenlanders kwamen. Het was klein, acht kamers, heel gezellig en tolerant. Ik woonde er bijna. In 2011 begon de burgeroorlog en moest het hotel zijn deuren sluiten.

“Toen mijn vader in 2013 ziek werd en ik met hem naar het ziekenhuis in Damascus reisde, besloot ik niet terug te gaan naar Aleppo.”

Mijn vader werd in 2013 ernstig ziek en ik ging met hem naar het ziekenhuis in Damascus. Eenmaal daar, besloot ik niet terug te gaan naar Aleppo. Als homo had ik daar geen enkele toekomst. Nadat mijn vader hersteld was en terugging naar Aleppo, ben ik naar Libanon gereisd. Ik had en heb een heel sterke band met mijn moeder en het was vreselijk haar achter te laten, toch vond ze het goed dat ik ging.

Beiroet

Ik ben naar Beiroet gegaan. Ik kon er logeren bij collega’s uit het hotel in Aleppo. Ook daar voelde ik me niet veilig. Ik was ontheemd en geïsoleerd, maar heb nooit overwogen terug te gaan naar Syrië. Ik ben ook nooit meer terug geweest. Een vriend van Proud Libanon raadde me aan naar de VN te gaan en me aan te melden als asielzoeker. Ik heb ze alles verteld. Ik was toen zes maanden in Libanon. Weer anderhalf jaar later kreeg ik bericht; het land dat mij had gekozen om onderdak te verschaffen – je kiest niet zelf het land maar het land kiest jou -was Nederland. Mijn culturele oriëntatie begon onmiddellijk: in 12 sessies van 9 uur en 40 dagen lang 25 woordjes per dag, werd ik voorbereid op een verblijf hier in Nederland.

“In 12 sessies van 9 uur en 40 dagen lang en 25 woordjes per dag werd ik voorbereid op een verblijf hier in Nederland.”

Zaandam

December 2015 was het zover. Ik landde op Schiphol, het was koud, regenachtig met grijze wolken, alleen aan de regen ben ik nooit gaan wennen. De eerste nacht sliep ik in een Van Der Valk hotel, daarna ging ik naar mijn appartement in Zaandam. De eerste vier maanden heb ik niets gedaan, ik ging de deur niet uit. Een keer per week kreeg ik bezoek van een vluchtelingenwerker. Na verloop van tijd leerde ik door mijn studie Nederlands mensen kennen. Via internet kwam ik in contact met een homokoor Amsterdam Gay Men’s Chorus (AMSGMC). Ook dat leverde vrienden op. Dat waren mijn eerste successen.

Nu ben ik zelf actief in het vluchtelingenwerk. Tijdens de expositie over Aleppo in het Tropenmuseum, werd ik gevraagd bezoekers rond te leiden, dat was heel leuk om te doen. Ik houd van toneelspelen en heb al enkele keren op het podium gestaan. Het gaat goed met me. Sinds een jaar zit ik op de hotelschool in Amsterdam. Eindelijk voel ik me seksueel vrij. Ik heb hier mijn waarde als mens gevonden.

Nederland

Dit is een mooi vrij land. Mensen zijn er direct en er is een grote vrijheid om te zeggen wat je wilt. Dat kan raar zijn voor iemand die dat niet gewend is. Ik heb de afgelopen jaren heel veel gedaan en dat zegt genoeg over mijn gevoel voor eigenwaarde. Ik ben eindelijk vrij! En met mijn moeder skype ik iedere dag.

Foto: © Paul Levitton

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!