In de eerste week van de brugklas was er een klasgenoot die zonder veroordeling, maar meer als observatie zei: “Je loopt wat vrouwelijk, want je neemt van die kleine stappen.”
“De paniek gierde door mijn lichaam. Mijn kast was af, maar het gemene was: hij kon niet op slot en ik zat daar eenzaam in het duister met zweterige handen en witte knokkels van het stevig de deurkruk vasthouden. En nu probeerde iemand de deur te openen. ‘LHBT’ stond blijkbaar op mijn voorhoofd. Ik werd ontdekt, mijn leven was voorbij!
Gelukkig trok mijn klasgenoot geen conclusies uit mijn ‘vrouwelijke’ loopje, maar ik besefte dat als hij het zag ,anderen het ook zagen. Spoedig zou er iemand komen die wel conclusies zou trekken. Mijn kast was niet veilig genoeg. Wat kon ik doen? Hoe moest ik me verbergen?
“Mijn kast was niet veilig genoeg. Wat kon ik doen? Hoe moest ik me verbergen?”
De middelbare school was een fusieproduct en we hadden in twee gebouwen les. We moesten elke dag zo`n drie keer – dus zo`n vijftien keer per week – van gebouw naar gebouw lopen, ongeveer 150 meter per keer. Vanaf dat moment zorgde ik ervoor dat ik drie per dag, die zelfde 150 meter aflegde met maar één gedachte: zorg ervoor dat tussen elke stap die je zet minimaal een stoeptegel zit. Als je dat niet doet hebben ze je door!
Ik heb een vorm van autisme en ik hou van cijfertjes, ik heb het uitgerekend: het is 360 km in vier jaar, die ik zo heb afgelegd: van Bolsward naar Luxemburg. En het lukte: tot op de dag van vandaag heb ik nooit te horen gekregen dat ik vrouwelijk loop.
Ik ben nu 41, en mag graag wandelen en betrap me er regelmatig op, bij het lopen over de stoep, dat ik naar beneden kijk. En dan lach ik inwendig naar mijn twaalfjarige ik, en zeg hardop: “Die fucking stoeptegel zit er nog steeds tussen!”
Ik besefte dat mijn gevoelens nooit ‘over’ zouden gaan. Ik werd moe: moe van het vechten tegen mijn gevoelens, moe van het vechten tegen de haat, moe van het mezelf verbergen, moe van de angst die altijd aanwezig was.
Zo kwam er een moment in de tweede klas, dat ik niet meer kon. Er waren avonden dat ik op bed lag en huilde van eenzaamheid. Ik had een knoop in mijn maag van de zenuwen, omdat ik niet wist waar ik de energie vandaag moest halen om me morgen weer te verbergen en rustig over te komen terwijl de paniek door mijn lijf gierde. Ik was kapot. Alle schaamte, walging, veroordeling, grappen en schelden: het werd te zwaar En ik zag nog maar een oplossing, een oplossing waar ik in de afgelopen anderhalf jaar steeds vaker aan was gaan denken.
“Alle schaamte, walging, veroordeling, grappen en schelden: het werd te zwaar.”
Ik liep naar de douche, pakte een scheermes en ging naar mijn slaapkamer. Daar heb ik de deur gebarricadeerd, ben op mijn bed gaan zitten en ben bijna vier uur blijven zitten. Huilend in stilte. En als ik niet stil kon huilen, verborg ik mijn hoofd in een kussen zodat mijn ouders me niet konden horen. Want als ze me hoorden dan zouden ze me vragen wat er was en dat kon ik niet zeggen. Al die uren zat ik te piekeren, ik wil zo niet leven…. maar ik wil niet dood…… ik mag zo niet leven….. maar ik wil niet dood….. ik kan zo niet leven…. maar ik wil niet dood….ik voel alleen maar haat, eenzaamheid, angst, zelfhaat en walging….. ik wil niets meer voelen….
Hoe mijn veertienjarige ik het deed, is voor mij nog steeds een raadsel, maar na vier uur smeet hij het scheermes in de hoek van z’n slaapkamer. “Ik wil niet dood,” fluisterde hij tegen zichzelf.
You with the sad eyes
Don’t be discouraged
Oh I realize
It`s hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness inside you
Can make you feel so small
But I see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that’s why I love you
So don’t be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful
Like a rainbow
Cindy Lauper, True colors
Ik ben nu eenenveertig jaar, dat is in homojaren vijfenzestig, ik heb een hekel aan mijn verjaardag en sla die het liefst over. Maar ik heb zeker geen hekel aan ouder worden. Als je mijn veertienjarige ik zou zeggen, dat ik eenenveertig ben, zou hij nuchter zeggen: “Dat zijn dan zevenentwintig bonusjaren.”
Ging het hierna beter? Nee, het ging minder slecht. In dat duistere moment lag op de bodem van de put een sprankje hoop of een onsje vechtlust. Ik ben zo trots op de wijsheid en kracht, die in mijn kleine superman, mijn kleine terminator zit: dood gaan kon altijd nog. Doodgaan is niets. Dit betekende dat hij voorlopig voor het leven koos, met een ‘over-mijn-lijk-mentaliteit’: buigen of barsten? Dan maar barsten!”
Dit is de tweede aflevering van een bewerking van de voorstelling Tegelwijsheden van Hilbrand Bonthuis. De voorstelling is opgedeeld in vijf afleveringen. Elke dag verschijnt een nieuw deel. Morgen aflevering 3: ‘Oscarwaardig’
De voorstelling Tegelwijsheden heb ik gemaakt, om het verborgen leed van jongeren met LHBT+ gevoelens zichtbaar te maken. Dit doe ik door iedereen mee te nemen in mijn eigen kast.
De voorstelling heb ik om 3 redenen de naam ‘Tegelwijsheden’ gegeven:
- Mijn jonge ik, die een stoeptegel tussen elke stap liet, om mijn ‘vrouwelijke’ lopen te verbergen.
- Stoeptegels staan symbool voor de enorme last die LHBT jongeren met zich meedragen.
- De ervaringen die ik heb opgedaan op deze duistere reis hebben me veel wijsheden gegeven, die stuk voor stuk op een tegeltje kunnen.
Hilbrand Bonthuis (41, Bolsward) zet zich in voor diversiteit door o.a. LHBT-voorlichting te geven op scholen. Hij spreekt zich uit voor een meer inclusieve samenleving. “In the end we will remember not the words of our enemies but the silence of our friends.” (Martin Luther King)
Volg Hilbrand op:
Twitter, Instagram of Facebook
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
