L’HOMO en ik

Het aantal L’HOMO’s dat op mijn kamer in Utrecht ligt geeft weer hoe lang ik openlijk gay ben. Vier edities. L’HOMO verschijnt eens per jaar. Vier jaar geleden vertelde ik voor het eerst dat ik niet behoorde tot de standaard van onze samenleving. Elke nieuwe editie betekende een nieuwe ik.

Sinds die vier lentes ben ik gaan nadenken over wie ik ben en in hoeverre mijn seksuele geaardheid het antwoord op deze vraag bepaalt. Het is nooit meer uit mijn hoofd verdwenen. En het antwoord hangt nog steeds in de lucht. Ergens tussen de roze wolken. Zijn wie je bent, vind ik de moeilijkste taak die er bestaat. Zeker als er ook nog een homoseksueel schepje bovenop komt.

Ik dacht al snel dat ik wist wie ik was, maar elk jaar veranderde dit. Al was homoseksualiteit steeds de kern. Ik was de rebelse homo die mascara op zijn gezicht smeerde en te strakke broeken droeg. Ik was de homo die niet meer homo wilde zijn. Ik was de homo die de barricades op wilde gaan, maar het nooit deed.

Vandaag sloeg ik de nieuwste editie open. Ik bladerde er wat doorheen. De een na de andere gladgestreken man keek me indringend aan. Vandaag was ik de homo die het niet zo goed wist. Die niet weet wat van hij van zijn seksuele geaardheid vindt en of hij er überhaupt iets van moet vinden. Die wel weet dat het aan hem trekt. Die het vermoeiend vindt te letten op gedrag, op houding. Niet té gay doen. Ofwel, niet te erg zichzelf zijn.

Vandaag kwamen er tranen bij deze gedachten.

In die tranen zitten herinneringen van mezelf die vast zat. Die altijd moest liegen of om dingen heen moest draaien. Tranen die vertellen dat ik lange tijd niemand had om mee te praten. Dat ik uit een kast moest komen. Ik schaamde me zo, zo erg. Waarom moest ik afwijken van de rest? We zijn vier edities verder en nog steeds verlies ik mezelf af en toe in vragen.

Wat betekent homoseksualiteit voor mij? Ik hoopte dat ik elke editie een stapje dichterbij het antwoord van mijn vraag kwam. Het tegendeel bleek waar te zijn. De zoektocht werd groter, de vragen zwaarder, maar de last werd minder. Gelukkig kan ik ook de rust vinden om verdriet om te draaien in trots.

Ik ben Max, twintig jaar, homoseksueel en ik hoor erbij. Ik ben erbij.

Max de Valck

Max de Valck

 

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

2 thoughts on “L’HOMO en ik

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.