De positie van minderheden is kwetsbaar. Voor seksuele minderheden komt daarbij dat seksualiteit de primaire roerselen van een mens betreft. Dit geldt zowel voor anderen als voor betrokkene zelf. Vergeet bovendien niet dat jonge homo’s veelal een eenzame start in het leven maken doordat ze zich op dit gebied zelden met hun ouders kunnen identificeren. Dit in tegenstelling tot raciale en religieuze minderheden.
Te vaak vreest de jonge homo zelfs de liefde van zijn ouders te verliezen als hij zegt dat hij homo is. Het is geen uitzondering dat hij zichzelf via zijn ouderlijk huis of schoolmaatjes het negatieve beeld van homo ‘s al eigen had gemaakt, voordat hij zich ervan bewust werd dat hij zelf tot deze groep behoort (Homo Politicus blz 72 e.v.)
De heteronorm is overal, thuis en in de samenleving, 24 uur per dag dominant aanwezig, zelfs in het supermoderne Nederland van 2018. Ook degene die in een verlicht milieu opgroeit, ervaart dit dagelijks. Deep down voldoet hij eigenlijk niet. Sluipenderwijs heeft hij dit negatieve oordeel over zichzelf verinnerlijkt. Bij heel veel jonge homo’s en lesbo’s leidt dit tot een basale onzekerheid en fundamentele onvrede met zichzelf. Zoiets heeft gevolgen.
Ondanks alle vooruitgang op het gebied van de homo-emancipatie via wetgeving steken veel homo’s en lesbo’s zeker nog niet lekker in hun vel.
Ondanks alle vooruitgang op het gebied van de homo-emancipatie via de wetgeving zoals de openstelling van het huwelijk en anti-discriminatiewetgeving steken veel homo’s en lesbo’s zeker nog niet lekker in hun vel. Michel Hobbes wijst hierop in een behoorlijk dramatisch artikel in The Huffington Post, (2 mrt 2017) over psychische problemen bij homo’s zoals eenzaamheid, drugsgebruik etc.
Fundamenteler was het uiterst interessante boek The Velvet Rage (Da Capo Books, 2012) van de psychotherapeut Alan Downs. Hij behandelt de problematiek aan de hand van zijn homoseksuele cliënten èn zijn eigen bevindingen. Treffend wordt de invalshoek van het boek weergegeven in de ondertitel: ‘overcoming the pain of growing up in a straight man’s world’
Joost, een jonge homo die recent bij ons logeerde en het boek las, vond dat het hem zelfinzicht opleverde en dat hij de problemen van zijn vrienden er beter door begreep. Het is ook belangrijk dat we nog meer inzicht gaan krijgen in wat het betekent om zo op te groeien. Er is nog veel strijd nodig en die vraagt extra verdieping. De LHBT-emancipatie is nog geen gelopen race.
Het is waar dat veel LHBT’ers zich op een indrukwekkende manier hebben geëmancipeerd. Maar misschien willen we te krampachtig helemaal ‘gewoon’ zijn. Het lijkt me zinnig dat we, zonder zelfmedelijden te cultiveren, meer oog gaan hebben voor de wonden die er geslagen zijn. Soms zal het ook minder dramatisch uitvallen en betreft het eerder de krassen die mensen hebben opgelopen, maar die kunnen ook verdomd schrijnend zijn.
Zo zijn er de mensen die zich met gedempte stem wel gay noemen, maar daarom nog niet echt blij zijn met zichzelf. Dat kan iemand zijn die de volstrekt onnodige opmerking maakt dat hij ‘niet met zijn homoseksualiteit te koop wil lopen’, of dat hij homo is, ‘maar verder natuurlijk net zoals iedereen’. Ik zie dit als een bevestiging van het dreigende conformisme onder homo’s, dat de dichter/schrijver Gerrit Komrij in 2008 verfoeide.
“Toch zullen we die straat wel weer moeten terugveroveren!”
Het kan ook een zanger zijn die geen liedje over de liefde met een jongen durft te zingen. Het gaat om gekwetste mensen, die daar niet voor niets te timide in het leven staan en zich bijvoorbeeld ook door agressieve homohaters op straat te snel laten imponeren. Toch zullen we die straat wel weer moeten terugveroveren! Die luidere stemmen van enkele gays die zich wel laten horen, zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen.
Deze timide identiteit van de homo’s en lesbo’s kan de reden zijn dat het COC, een zeer nuttige club, relatief toch weinig leden heeft. En ze zijn wel nodig! Hetzelfde geldt voor Het Blauwe Fonds, het fonds ten dienste van de LHBT-emancipatie. Het Blauwe Fonds in je testament opnemen veronderstelt dat je zo zelfbewust in het leven staat dat je over je graf heen solidair bent met de emancipatie. Ook het aantal homo’s en lesbo’s dat hierin al zo ver is, is nog behoorlijk bescheiden.
Coos Huijsen
https://www.hetblauwefonds.nl/
Coos Huijsen (1939) is historicus, publicist en oud-politicus. In 2012 promoveerde hij aan de Universiteit van Amsterdam op het proefschrift Nederland en het verhaal van Oranje (genomineerd voor de Libris Geschiedenisprijs 2012). In maart 2016 verscheen zijn autobiografie Homo Politicus. De eerste parlementariër ter wereld die uit de kast kwam (Balans, Amsterdam).
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
