“Ik wil de kwetsbaarheid van jongens vastleggen”

“Vroeger werd ik enorm religieus opgevoed en heb ik mijn seksualiteit altijd weggedrukt. Daarna ging ik werken bij Defensie, wat ook niet bepaald een goede plek is om uit de kast te komen. Momenteel werk ik nog steeds als officier bij de Landmacht. Het is er een enorme machocultuur. Twee jaar geleden ben ik pas officieel uit de kast gekomen. Mijn seksualiteit is niet meteen te zien bij mij en mijn omgeving verwachtte het ook niet. Ik word soms zelfs door homo’s gediscrimineerd omdat ze denken dat ik hetero ben. Uiterlijk vertoon is wel een dingetje wat ik heb aangeleerd bij Defensie. Ik herken het bij jonge militairen als zij heel erg provoceren op een bepaalde manier, maar dan weet ik dat ze wat verbergen met dat gedrag.

Ik werk nog steeds fulltime als beroepsmilitair, maar daarnaast heb ik een fotoboek gemaakt over homoseksualiteit en hoe dit voor mij was. Het boek heet ‘Boys Like Me’. De naam heeft twee betekenissen, ‘jongens vinden me leuk’ en ‘jongens zoals ik’. De beelden die ik heb gemaakt voor het boek geven mijn jeugd en mijn problemen met homoseksualiteit weer. Ik wil de kwetsbaarheid van de gefotografeerde jongens vastleggen. Ik heb altijd al gefotografeerd. In 2012 ben ik naar Afghanistan uitgezonden geweest voor mijn werk als militair. Toen ik terugkwam werd mijn eenheid opgeheven en zat ik zonder werk thuis. Toen ging ik fotocursussen doen en kwam ik uiteindelijk bij de Fotoacademie terecht, waar ik na vijf jaar ben afgestudeerd. Destijds wilde ik gewoon doen wat ik leuk vond. Ik wilde wel zien waar het me zou brengen.

Er staan jongens in het boek die er heel sterk uitzien, maar ook jongens die heel eenzaam lijken. Als je met niemand over je seksualiteit kunt praten, is je wereld heel klein. Dat is precies hoe ik me vroeger heb gevoeld. Toen ik opgroeide heb ik dingen meegemaakt waarna ik me afvroeg of ik er nog mocht zijn als mens, zo diep ging dat. Mijn eerste seksuele ervaringen waren namelijk niet zoals ze zouden horen. Die ervaringen gebeurden destijds zonder mijn toestemming. Daarom ben ik toen gaan twijfelen waarom ik homoseksueel ben. Komt dat door die slechte ervaringen of omdat het gewoon aangeboren is? Dat heb ik me heel lang afgevraagd. Het heeft ook lang geduurd voordat ik mezelf heb geaccepteerd. Het fotograferen ging steeds makkelijker toen ik mezelf ging accepteren. Ik begreep de jongens die ik vastlegde steeds beter en kon me goed inleven in hun situatie toen ik mezelf begon te accepteren. Met de camera kan ik de wereld ontdekken, waaronder mijn seksualiteit. Hoe had ik mijn jeugd, ondanks dat het nog steeds niet perfect was, graag willen zien? Met dat gevoel probeerde ik het boek vorm te geven. Het boek eindigt met beelden dat de jongens hun seksuele identiteit herkennen, maar ze kunnen er nog steeds niet over praten met iemand. Die kwetsbaarheid is een rode draad door alle bladzijden. Of ik alleen jongens fotografeer? Zeker niet. Vrouwen fotograferen zal ik altijd blijven doen, maar ik heb daar een minder goed oog voor. Wat ik zie in een jongen, zie ik niet in meisjes. Ik kan me heel makkelijk verplaatsen in hoe een jongen zich voelt, dat is een gevoelsding. Ik herken mezelf heel vaak ik die jongens die ik vastleg. Ik maak eigenlijk continu zelfportretten, ik fotografeer wat ik van mezelf in de ander herken. De zwart-wit beelden die ik maak hebben meer kracht en diepgang dan kleurenfoto’s Ook doe ik sinds kort aan fetish fotografie. Daarmee ben ik vorig jaar genomineerd voor de Fetish Awards 2017. In mijn beeld zat een diepere gevoelslaag volgens de jury. Leer, rubber: er zijn allerlei variaties waarmee je kunt fotograferen met dat onderwerp. Ik probeer er dezelfde gevoelslaag in te leggen als ik in mijn andere foto’s doe. Ik weet nog niet wat ik ermee wil, met die fetishwereld. Ik vind het wel heel interessant, het intrigeert me. Daarom vind ik het leuk om, naast mijn seksualiteit, ook dat met mijn camera te onderzoeken.”