In deze rubriek vertellen mensen over hun niet Nederlandse achtergrond en hun leven in Nederland.
Naam: Gabriël Moncada
Leeftijd: 28 jaar
Geboorteland: Venezuela
Sinds augustus 2014 woonachtig in Amsterdam
Over zichzelf
Ik voel me een wereldburger. Ik ben geen vreemdeling. Ik ben een deel van Amsterdam, deze stad inspireert me, biedt me kansen en iedereen kan er zijn plaats vinden: Volg je eigen excitement.
Venezuela
Ik ben geboren in Mérida, maar daar weet ik niets meer van. Ik groeide op in Caracas de hoofdstad van Venezuela. Caracas is een heel grote stad op aan de voet van de El Avila. Dat is een grote berg die de kust en dus de Caribische Zee van de stad scheidt. Vanaf het balkon van het appartement waar ik opgroeide, keek ik tegen de berg aan. Een imposant uitzicht. Ik kom een gezin met twee ouders en een veel oudere broer, Sergio en zus Ysabel, zij waren al getrouwd en het huis uit, toen ik tien jaar oud was. Zij ontvluchtten Venezuela vanwege de politieke en sociaal economische omstandigheden
“Als je niet rijk bent in Venezuela, ben je je leven niet zeker.”
In 1998 kwam president Chavez aan de macht, in 2013 opgevolgd door dictator Maduro, die nog steeds aan de macht is. Hun regeringsperiode wordt gekenmerkt door corruptie en economisch falen. In de straten van Caracas heerst geweld en honger. Als je niet rijk bent in Venezuela, ben je je leven niet zeker. Ik kom uit een middenklasse gezin. Mijn vader en moeder zijn academici, mijn vader is bioloog en mijn moeder historica, maar mijn moeder werkte niet en mijn vader had een baan bij een verzekeringmaatschappij,
Nu woont geen van de leden van ons gezin meer in Venezuela. Omdat mijn moeder van Spaanse komaf is, kunnen we ons in Europa vestigen. Mijn ouders wonen op Tenerife. Mijn vader zit in de makelaardij en mijn moeder zorgt voor haar 88-jarige moeder, die mee emigreerde en doet vrijwilligerswerk. Sergio woont in Londen en Ysabel in Spanje.
Milaan
Als jongetje in Caracas was ik al met muziek bezig en op mijn zevende ging ik naar de muziekschool en twee later begon ik viool te spelen. Het was dan ook een logische stap naar het conservatorium te gaan. Die keus bood de mogelijkheid het land te verlaten in navolging van mijn broer en zus. Aangezien mijn broer in Milaan woonde, besloot ik me daar in te schrijven. Eenmaal in Milaan verhuisde mijn broer voor zijn werk naar Colombia. Voor mij begon een spannende tijd. Ik moest onderdak vinden, ik kreeg een plek in een studentenhuis en mijn eigen leven opbouwen. In die periode begon mijn leven als homoseksuele man. In Milaan kwam ik er echt achter dat ik homo was, natuurlijk waren er eerder wel signalen. Ik besloot de knop om te zetten en een leven als homo te leiden. Ik zei tegen mezelf: “Gabriel dit is wat je bent, accepteer het en wees er blij mee.”
“Gabriel. dit is wat je bent, accepteer het en wees er blij mee.”
Ik vertelde het aan mijn vrienden in Milaan en later aan mijn ouders toen die naar Tenerife emigreerden waar mijn zus al woonde. Mijn vader was bezorgd, maar vertelde me dat ik de beste zoon was die hij ooit kon hebben. Voor mijn moeder was het een schok, ze is bang voor het onbekende en wist niets van de gay world. Later raakte ze geïnformeerd en maakte het niet meer uit. Mijn zus heeft altijd achter me gestaan en mijn broers karakter is wat afstandelijk dus dat is hij ook naar mij toe. In Milaan heb ik mijn homoseksualiteit vormgegeven, ik voelde me er goed bij, ik ging er uit en kreeg een relatie die acht maanden duurde. Milaan is een jonge energieke Italiaanse stad. Ik heb het er leuk gehad, maar ook heel hard gestudeerd, het was een intensieve periode. Na het behalen van mijn diploma in de moderne muziek, wilde ik door in de oude muziek. Daarvoor was het nodig dat ik naar een ander conservatorium ging en dat werd Amsterdam. Ik was een paar keer in de stad geweest en schreef me in.
“Amsterdam heeft charme, een vonk die me heeft geraakt.”
Amsterdam
Vier jaar gelden kwam ik hier wonen. Ik studeer nog aan het conservatorium maar ben inmiddels ook professioneel violist. Daarnaast werk ik in een winkel. Met mijn vriend Sebastian, van oorsprong een Duitser die al elf jaar hier woont, ben ik nu twee jaar samen. Ik woon hier voor langere tijd, denk ik. Ik ben hier gegroeid als mens en muzikant. Amsterdam heeft charme, een vonk die me heeft geraakt. Het is een super internationale stad, de mensen komen overal vandaan. Dat geldt ook voor de gay-community. Ik voel me nooit onveilig, natuurlijk weet ik dat er homo-onvriendelijke dingen gebeuren en daar maak ik me zorgen over, maar ik merk er niets van. Het weer is een nadeel; het tekort aan zon, door wind en regen op de fiets. Maar het went
Ik heb een leuke simpele jeugd gehad. Ik had mijn vrienden, de bioscoop en de zee waarvan ik houd, in Caracas. Ik mis het leven daar, maar zoals eerder gezegd: Ik ben een wereldburger geworden.
Tekst: Eduard Hoekstra
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
