Musicalster Rolf Koster: de vis wordt duur betaald

In het nieuwe theaterseizoen zal Rolf Koster (50) schitteren in de oer-Hollandse musical ‘Op hoop van zegen’. De productie is gebaseerd op het meest gespeelde Nederlandse toneelstuk ter wereld. Het gaat over het wel en wee van de vissersvrouw Kniertje en andere vrouwen die hun geliefden aan de zee verloren. Een drama dat je bij de strot grijpt. Naast Mariska van Kolck en Bill van Dijk speelt Rolf Koster een belangrijke rol. De Gaykrant zocht hem thuis op.

Tekst: Paul Hofman

Voor Rolf Koster kent de musical- en toneelwereld weinig geheimen meer. Door de jaren heen speelde hij in tal van producties als Titanic, Les Miserables, Cyrano en Jesus Christ Superstar. En wie hem daar niet van kent, kent ongetwijfeld zijn stem. Dagelijks is hij op televisie te horen in veel tekenfilms en series voor onder andere Disney, Dreamworks en Nickelodeon.

Over zijn nieuwe rol vertelt Koster enthousiast: “Ik speel de rol van Kaps die boekhouder is van reder Bos. Kaps is een man die manipulatief is en die zorgt dat zijn baas Bos niet zeewaardige schepen de zee op stuurt zodat verzekeringsgeld geïnd kan worden. Zowel Bos en Kaps zijn bepaald niet zuiver op de graat. De vissersweduwe Kniertje heeft niet alleen haar man aan de golven verloren maar ook twee zonen. Nu worden haar twee overgebleven zonen ook gedwongen de zee op te gaan met een, naar het gerucht gaat, ‘drijvende doodskist’.

Bepaald geen fijne man dus. Wat maakt deze rol zo bijzonder voor je?

“Ik kan hiermee een andere kant van mezelf laten zien. Ik heb in het verleden veel rollen gespeeld waaronder die van prinsen. Maar ja, die tijd is allang voorbij. Juist het feit dat dit een karakterrol is in een serieus drama maakt deze rol voor mij heel interessant.”

“Ik dacht altijd dat ik niet goed genoeg was.”

Je studeerde af aan het Enschedese conservatorium. Droomde je als jongetje al om ooit op het toneel te staan?

“Zeker. Maar ik dacht altijd dat ik niet goed genoeg was. Als kind zong ik al in een kinderkoor en later in een popkoor. Toen ik wat ouder was heb ik mijn eigen close harmony groep opgericht waarmee ik drie theatershows maakte in de stijl van de toentertijd populaire Engelse band The Wall Street Clash. Weet je, als jongen uit de Achterhoek was ik totaal niet op de hoogte dat er een kleinkunstacademie bestond. Toen waren er overigens ook niet zoveel opleidingen zoals nu.”

Lachend: “Dat ik uiteindelijk toch op het toneel ben beland en dat mijn eerste productie meteen ‘Les Miserables’ werd, is eigenlijk een wonder. Typisch een gevalletje van op het juiste moment op de juiste plaats zijn.” Hij is een muzikale duizendpoot die alle takken van sport binnen zijn vakgebied tot in zijn vingertoppen beheerst. Van toneel, zang en musical, hij draait er zijn hand niet voor om. Voor hem heeft elke productie wel iets bijzonders. “Ik heb een jaar lang in de musical Elisabeth gespeeld in het prachtige oude Theater an der Wien. Elisabeth was een monsterproductie qua grootte en techniek. Dat was zeker een van mijn highlights.”

Jaren geleden scoorde je met de band Heidi & die Heino’s een top-tien hit. Is er een hitzanger aan je verloren gegaan?

“Ik ben wel een goede zanger en weet heel goed hoe ik een publiek kan inpakken. Heidi & die Heino’s, waarin Tony Neef en Brigitte Nijman ook speelden, is een act waarin we in een half uur het complete Duitse schlager erfgoed voorbij laten komen. Met een enorme vette knipoog. Onze versie van ‘Ich bin wie Du’ is house-achtig en sloeg direct aan. Maar of ik mezelf zie als popzanger? Nee! Door mijn theaterachtergrond ben ik gewend om vanuit de tekst te denken en daardoor probeer ik een lied altijd naar me toe te trekken. Zo kan ik er iets eigens van maken en wordt het theatraler.”

“Huilend heb ik mijn ouders een brief geschreven”

Je bent geboren in Twente in het dorp Terborg, Hoe is je coming-out gegaan?

“Voor mijzelf was het altijd duidelijk dat ik gay ben. Daar heb ik het zelf gelukkig nooit moeilijk mee gehad. Om het aan mijn ouders te vertellen was echter een heel ander verhaal. Tot mijn 24e was het mijn grootste geheim. Ik ben beschermd opgevoed en wilde mijn ouders geen pijn doen. Zelfs toen ik al een tijdje in Amsterdam woonde waar ik net begonnen was in ‘Les Miserables’ hield ik het geheim omdat ik bang was dat het bij mijn ouders terecht zou komen. Pas nadat ik mijn eerste vriendje tijdens de tournee van ‘Cyrano de musical’ had ontmoet, vond ik dat het tijd werd het ze te vertellen. Hoe dat ging staat me nog op het netvlies gebrand. Ik sliep bij mijn ouders en heb de hele nacht huilend een brief aan hen geschreven. De volgende dag vertrok ik weer om een week lang in het zuiden van het land te spelen. De brief had ik op tafel gelegd. Ik wist dat, als ik die avond zou bellen, ze ‘het’ zouden weten. Verschrikkelijk vond ik dat.”

“Mijn vader vond het vooral erg dat ik er zo lang mee had rondgelopen terwijl het voor mijn moeder meer iets was van ‘wat zou men er wel niet van denken’. Dat heeft best nog een tijd geduurd. Maar inmiddels ben ik alweer achttien jaar samen met mijn man. Het is dus allemaal goed gekomen. Ik denk dat het feit dat familie en vrienden er helemaal geen probleem mee hadden, het een stuk makkelijker voor hen heeft gemaakt.”

Veel LHBT-ers hadden in hun jeugd een rolmodel. Wie was dat voor jou?

“Voor mij was Jos Brink, net zoals voor velen, een voorbeeld. Anderhalf jaar lang heb ik met hem en Frank (Sanders, PH) mogen touren met de musical ‘Zzinderella.’ Bij hem kon je altijd aankloppen als er iets was. Ik heb tijdens die tournee veel gelachen, ook op het toneel tijdens de voorstelling. Jos was me er eentje. Een heel bijzondere man.”

Wat is voor jou de essentie van acteren?

“Als publiek in de zaal wil je mee worden genomen in het verhaal en daarbij is geloofwaardig neerzetten van een karakter of rol natuurlijk essentieel. Het vraagt een goede voorbereiding om juist dat ‘karakter’ te zijn. Bijvoorbeeld hoe die persoon praat, beweegt en denkt. Je kunt je eigen bagage van wat je zoal in het leven hebt meegemaakt als kapstok gebruiken om die rol te vertolken. En weet je, het mooiste compliment dat ja na afloop van een voorstelling kunt krijgen is wanneer iemand tegen je zegt dat hij niet meer naar jou maar het personage zat te kijken.”

“Meedoen aan het Songfestival lijkt mij geweldig”

Het Songfestival ligt inmiddels achter ons. Bijna tien jaar geleden maakte hij samen met zijn collega’s Tony Neef en Brigitte Nijman grote indruk toen ze het nummer ‘Your votes’ zongen. Kunnen we jou in de toekomst ooit als Nederlandse deelnemer zien?

“Het is en blijft natuurlijk een circus maar who cares! Ik hou van het Songfestival en ben blij dat het de laatste jaren meer is gaan leven. Sieneke was natuurlijk erbarmelijk slecht. Een aanfluiting en een blamage voor Nederland. Waylon’s nummer vond ik okay en een keer iets anders qua stijl. Toch denk ik dat hij beter zonder dansers op dat toneel had kunnen staan. Die had hij helemaal niet nodig. En er hadden wat meer close-ups van hem bij moeten zitten. Dat had zeker meer punten opgeleverd. Het lijkt mij geweldig om een keer mee te mogen doen maar met al die stress erbij is het niet te doen. Zeker als je het in je eentje moet doen. Misschien met een mooie ballad en geen poespas.” Maar eerst zal hij in ‘Op hoop van zegen’ de onvergetelijke zin ‘de vis wordt duur betaald’ nog vaak horen.

Voor meer informatie over de musical kijk op www.degraafencornelissen.nl

Hoofdfoto: Robert Veuger
Portretfoto: Roy Beusker

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.