Door de wereld gaat een woord

Door de wereld gaat een woord…
en het drijft de mensen voort…
breek uw tent op, ga op reis…
naar het land dat ik u wijs…

Ze moet een jaar of vijftien zijn geweest. Ikzelf was elf en zat in het tweede jaar van de leering. Het heet eigenlijk lering, maar ik maakte er leering van, omdat het zo langgerekt was. Twee jaar lang elke zondag braaf naar de kerk, een stempel halend van Bambi, om later mijn communie te mogen doen. Het rook er naar donker vocht en wierook. Ik vond het er saai. Gelukkig was mijn nicht er ook, naast me, soms zittend, dan weer staand, subtiel gekke bekken trekkend en mensen nabootsend die stonden te wankelen van het lange stilstaan. Dan kreeg ik de slappe lach en een strenge blik van desuisse, die danig indruk maakte met zijn rode bandelier, waarop vooraan ‘orde’ en achteraan ‘eerbied’ in gouden letters stond geborduurd. Hij droeg een staf met een scherpe pin die glom als de tanden van valsaards in tekenfilms. Soms fantaseerde ik dat hij daadwerkelijk stoute kinderen op die pin zou spiesen. Gelukkig had ik niets te vrezen, want de man was de grootvader van mijn nicht.

Here God wij zijn vervreemden
door te luis’tren naar uw stem…

Ja… háár stem. De stem van het meisje dat wekelijks met haar kompaan goddelijke liedjes kwam spelen in de kerk. Die stem was heel zacht en fragiel. Ik vond het de mooiste stem die ik tot dan toe in mijn jonge leven had gehoord. Het meisje was mijn referentiepunt in die kerk vol saaiheid. Ze maakte de kerk lichter, warmer en dromeriger. Ze had een rond gezicht, lichte ogen die soms schuchter opkeken en leken te schrikken van de vele mensen in de kerk. Ze had blond haar, altijd in een vlecht, die ze nonchalant van onder de draagband van haar gitaar trok en op haar rug gooide voor ze een liedje begon te spelen. Uren heb ik naar haar gekeken.

Thuis neuriede ik de hele tijd ‘door de wereld gaat een woord…’ tot grote vreugde van mijn ouders die dachten dat ik bijna een volleerd communicantje was geworden. Maar ik zong het omdat ik dan dichter bij haar leek te zijn. Ik nam de gitaar van mijn beste vriendin vast en zong alweer. Helaas kon ik geenszins gitaar spelen en leek mijn probeersel slechts op een belachelijk afkooksel van wat ik had willen kunnen. Gênant.

Eén keer durfde ik het aan te blijven kijken tot het meisje mij had gezien. Haar lichte, schuchtere ogen bleven even aan mijn blik hangen. Deze keer schrok ze niet van de vele mensen, maar van de iets te toegewijde aandacht die ik haar glimlachend schonk. Ze sloeg de ogen neer, zong haar liedje verder. Volgens mijn herinnering bloosde ze een beetje en keek toen nooit meer mijn richting uit.

Breng ons saam met uw ontheemden
naar het land Jeruzalem…

Terug naar de realiteit. Jeruzalem. Ga en vermenigvuldigt u. Ik verklaar u nu man en vrouw. Niet dat daar iets mis mee is, maar hoe moet dat met meisjes die graag naar meisjes kijken?

Ik was elf en had niet eens goed door wat me was overkomen en wat er zo fout was aan het kijken naar pure schoonheid. Meisje, jongen, mens… gewoon mooi. Maar ik voelde daar en ik wist daar dat het niet hoorde. Dat ik er maar moest mee stoppen, met dat staren. Ik stopte met kijken en richtte mijn blik, zoals alle andere meisjes van mijn leeftijd, naar de jongens. Die ook best mooi konden zijn.

Op mijn communiefeest heb ik bijna ononderbroken gedanst. Met mijn vader, zoals de traditie dat wil. Ook met anderen, met vrienden van mijn ouders, met vriendinnetjes en met mijn nicht. Moet ik er nog bij vertellen dat ik verstijfde van onbegrip toen mijn moeder niet met mij wilde dansen? Meisjes dansen niet met elkaar, meid.

Achttien jaren later kreeg ik een dochter, samen met de man van wie ik dacht dat hij de ware was. Een schat van een man. En toen gebeurde er iets waardoor ik terug in het verleden, terug naar mijn diep weggestopte ik zou beginnen graven. Een vrouw zette mijn wereld op zijn kop. En ik zette de wereld van mijn man op zijn kop …