De zon brandt op mijn huid. Mijn benen hebben maandenlang geen zon gevoeld, ze lijken even wit als het hotel waar ik verblijf. Gehuld in enkel een zwembroek tuur ik voor me uit. Kijkend naar de golven vraagt mijn zus die naast me ligt, of ik wel weet dat mijn seksualiteit niet echt geaccepteerd wordt in het land waar we verblijven.
Deze week ben ik op vakantie in een land waar liefde tussen hetzelfde geslacht toegestaan is voor de wet, maar alleen achter gesloten deuren. De pracht van Turkije staat in schril contrast met hoe vreselijk het er voor bepaalde bevolkingsgroepen kan zijn. Met zand tussen mijn tenen en een walm van zonnebrandcrème in mijn neus kijk ik haar beduusd aan. ‘Daar heb ik wel verhalen over gehoord, ja’, antwoord ik teleurgesteld. Op het strandbedje droom ik weg in gedachten. In gedachten over mannen en vrouwen die hier niet zichzelf kunnen zijn. De kans om opgepakt te worden voor het tonen van je liefde in het openbaar maakt me misselijk.
Dat er landen zijn waar je opgepakt kunt worden voor je seksualiteit wist ik. Dat er landen zijn waar het geaccepteerd en getolereerd wordt ook. Maar dat je seksualiteit hier alleen achter gesloten deuren geaccepteerd wordt niet. Het lijkt daarom alsof de LHBT+-gemeenschap hier niet bestaat. Een onzichtbare groep, klem tussen hun gevoelens en de wet. Snel verwijder ik de rode datingapp die ik in mijn telefoon heb staan. Uit onbegrip en angst neem ik het maar voor lief. Ik denk na over hoe het zou zijn als ik hier mijn levensjaren had versleten. De gedachte dat iemand zijn ware leven niet in het openbaar mag leiden omdat hoge pieken van een land bepalen dat dit verboden is, vind ik triest. Ik adem de ziltige zeelucht met een diepe teug in. Daarna vraag ik mijn zus wat ze van het gedachtegoed vindt. ‘Je kunt er toch niets aan veranderen. Sommige landen lopen nog achter met de tijd. Prijs jezelf gelukkig dat je in Nederland jezelf mag zijn.’
Weer staar ik naar de helderblauwe zee. Het blauw lijkt oneindig, net als de vragen die in mijn hoofd blijven spoken. Ik ben hier op vakantie, zal waarschijnlijk ook een paar keer terug blijven komen, maar altijd met een dubbel gevoel. Ik besluit mijn zegeningen te tellen en mijn warme hoofd weer op het strandbedje te laten rusten. Ook al ben ik nog hier, de gedachte dat ik in het openbaar mag samenzijn met wie ik wil in mijn thuisland, is ultiem geluk. Dat geluk moet voor iedereen hetzelfde zijn.
Stijn de Vries
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Verborgen geluk”