De lente proberen Lank en ik, als het maar enigszins kan, in april in Zuid-Frankrijk te starten. Ook dit jaar weer. In 1980 kochten we er een deels gerestaureerde achttiende eeuwse boerderij. Er lagen meteen twee uitdagingen: de voltooiing van de restauratie en onze omgang met de bevolking.
Onze coming-out in Nederland lag nog niet zo lang achter ons. We waren niet van plan hierop in te leveren. Bij emancipatie was medemenselijkheid het uitgangspunt, dat wil zeggen dat mensen zich in elkaars situatie kunnen en willen verplaatsen. Maar ja, het was wel La France profonde, rurale en deels nog katholiek, dus behoorlijk conservatief. Hoe zouden ze op twee homo’s reageren?
Geheel volgens de etiquette gingen we ons voorstellen bij de meest nabij wonende buren. We nodigden ze uit voor de borrel. De uitnodiging werd aanvaard. Tijdens de gesprekken hadden we het over Nederland en Frankrijk, de charme van de streek, het eten en de wijn natuurlijk, het werk enz. We spraken nog niet expliciet over homoseksualiteit, maar vertelden wel hoelang we elkaar kenden. Dat we in Amsterdam samenwoonden en het huis in Frankrijk samen hadden gekocht. Als zij niet te onnozel waren, moest het wel duidelijk zijn.
Er vloeiden enkele uitnodigingen voor etentjes over en weer uit voort en er ontstonden in de loop van de jaren intieme vriendschappen uit. Onze relatie, inclusief de homoseksualiteit kon een normaal gespreksonderwerp zijn. Dat hing af van de contacten en de situatie. Werklui, konden het wat ongemakkelijk hebben over votre collègue, waarmee ze overigens niets negatiefs hoefden te bedoelen.
Christian, een knappe midden dertiger, gescheiden en een zeer succesvol rokkenjager, werd een heel dierbare vriend. Hij is ons met zijn toenmalige vriendin ook enkele keren in Amsterdam komen bezoeken. De charme van Amsterdammers vond hij hun openhartigheid. Van anderen hoorden we dat Christian een kennis, die zich grof had uitgelaten over onze homoseksualiteit, de deur had gewezen.
Veel Franse homo’s zaten nog in de kast. In de grote steden was er een levendig uitgaansleven, maar op de campagne hielden ze zich nog heel erg gedeisd. Onze kapper – een ‘nicht als een kathedraal’- zouden we vroeger hebben gezegd, wilde met gedempte stem en schichtig om zich heen kijkend er nog wel eens iets over zeggen. Toen we in 1998 een groot feest in De Rode Hoed gaven, waren er ook 10 Franse vrienden. Christian, die speechte, schertste dat wij de streek een eeuw vooruit hadden gebracht. Maar serieuzer had hij op termijn wel hoop voor de Franse homo’s.
Gelijk had hij. Vorig jaar gaven de dochter van Franse vrienden met haar vriendin een geweldig huwelijksfeest in Bayonne. Twee stralende meiden, uitdagend helemaal in het lange wit. Met tweehonderd gasten, van wie sommigen misschien nog wat moesten wennen, maar deze zelfbewuste, meiden vergemakkelijkten dat wel. De vader zei in zijn speech dat hij niet schrok van de coming out van zijn dochter. Want via zijn Amsterdamse vrienden had hij kunnen ervaren hoe gelukkig homorelaties kunnen zijn.
Komende zomer gaan in ons dorp een jonge wijnboer en zijn vriend trouwen. Hij is een gewaardeerd gemeenteraadslid voor de conservatieven. Het is het tweede huwelijk van partners van gelijk geslacht in een dorp van 360 inwoners. Enigszins blasé zeggen de dorpsgenoten dat het al gewoon gaat worden. Ach, de geest van Le Pen c.s. is ook hier natuurlijk nooit geheel afwezig. Maar daar staat tegenover dat we vaker horen dat de jonge wijnboer en zijn lover zo’n super aardig en charmant koppel vormen.
Coos Huijsen
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
2 thoughts on “Emanciperen over de grens”