Iedereen heeft een identiteitsbewijs. In deze rubriek vertellen mensen over hun niet-Nederlandse achtergrond en hun leven in Nederland.
Naam: Rachael Teo
Leeftijd: 33 jaar
Geboorteland: Singapore.
Over zichzelf: Sinds augustus 2013 woon ik in Amsterdam. In Nederland groeide ik op, hier werd ik volwassen
Singapore
Singapore is een land dat bestaat uit een stad. Alles is groot, hoog en het is heel dik bevolkt. De welvaart is slecht verdeeld. Een kleine groep is exorbitant rijk en een veel grotere minder bedeeld of arm. Ik kom uit een middenklasse gezin. Mijn vader werkte voor een transportmaatschappij, hij is twee jaar geleden overleden en mijn moeder werkt in een kinderopvang en als schoonmaakster. Mijn jongere zus werkt voor een galerie. Wij woonden in een appartement van de overheid. Mensen zoals mijn ouders, werken hun hele leven. Er bestaat een heel geringe financiële voorziening voor ouderen geen speciale woonvoorziening. Ik woonde bij mijn ouders tot vier jaar geleden.
Mijn hele leven weet ik al dat ik lesbisch ben, maar voor die gevoelens was geen plaats in ons gezin en Singapore. Ik kom uit een protestants gezin en identificeerde me daarmee. Er heerste in ons milieu omtrent seksualiteit een verstikkende sfeer en als gay kom je niet in de hemel. Daarmee is alles wel gezegd. Niet alleen mijn familie, maar Singapore is erg conservatief. Er is weinig acceptatie van homoseksualiteit. Er bestaat een heel stereotiep beeld van homo’s en lesbo’s. Ik verkeerde niet in lesbische kringen. Ik studeerde bedrijfskunde, deed mijn werk en ging af en toe uit, en leidde een voorbeeldig leven. Er bestonden in mijn jeugd ook geen ‘gay-icons’, ik kan me die althans niet herinneren.
Amsterdam
Ik ging op mijn achtentwintigste weg uit Singapore. Ik had gelezen over Amsterdam en daar wilde ik heen. Ik was voor het eerst in Europa en alles was nieuw. Het was winter toen ik aankwam en het was erg koud. Ik rende, toen ik Schiphol uit kwam, door de sneeuw en voelde me heerlijk: vrij en ongebonden. Na drie heerlijke maanden moest ik terug. Ik werkte weer in Singapore om mijn reis terug te kunnen bekostigen en na een maand in de zomer in Nederland, kreeg in de winter 2014 een baan bij Boom Chicago in Amsterdam. Eindelijk kon ik blijven en zat er een lijn in mijn leven. Ik voelde me goed als openlijk lesbienne. Religie heb ik in Singapore achter me gelaten, ze bidden er vast voor me, maar ik heb het licht hier gezien. Mijn moeder weet inmiddels dat ik lesbisch ben; we hebben dagelijks contact en het gaat goed met haar en mij. Ik heb een nieuwe relatie en dat voelt goed.
Nederland
Nederlanders zijn individualistisch, weten wat ze willen en handelen daarna. Voor mij is dat prettig, iedereen is vrij om haar leven te leiden en ik voel me gesteund om dat ook te doen. De open- en directheid van Nederlanders is heel anders dan in mijn cultuur, maar ik vind het prettig. Ook over seks wordt heel open gesproken; heel anders dan ik gewend ben. Ik heb nu een fulltime baan bij Hungry Birds. Een bedrijf met als doel het exploreren met toeristen van de straat- en eetcultuur in Amsterdam. Het is een dynamische en jonge organisatie waar ik me thuis voel. Zelf houd ik van allerlei soorten keukens, maar zeker ook van de Hollandse pot. Mijn favoriete buurt in Amsterdam is de Jordaan met z’n bruine cafeetjes, historie en aardige mensen.
Toekomst
Ik wil hier blijven wonen zolang ik kan. Mensen groeten me op straat, ik ken ze en zij mij. Mijn leven is hier in Amsterdam: ik hoor erbij!
Tekst: Eduard Hoekstra
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
