Het is bijna Rokjesdag. Mijn beste vriend en ik zitten op een terras in Amsterdam. De zon is net niet warm genoeg om een T-shirt aan te trekken. Toch loopt de hele stad in T-shirts. Volgende week is iedereen weer verkouden.
Tegenover ons zit een vriendengroep. Een van de jongens heeft een hond bij zich. Als de jongen hem aait, rolt het dier op zijn rug. Alsof de hond weet dat hij zijn baasje daarmee uitnodigt voor een knuffelpartij. Mensen lachen harder dan toen het grauw was. De zon kleurt de wereld mooier dan ze is.
“Waar komen opeens al die knappe mensen vandaan?”, vraagt mijn beste vriend argwanend. Hij verwacht geen reactie, maar ik antwoord toch. “Mensen lijken door de zon mooier dan ze zijn.” Zal dat de reden zijn dat nieuwe liefdes vaker ontstaan in de zomer? Misschien.
We bestellen nieuw bier.
“Pep”, zegt hij.
“Vind je nou dat homo’s in een hokje worden gestopt?”
“Ja, maar dat is logisch. Iedere minderheidsgroep wordt door de massa in een hokje gestopt. Ik vind het niet erg. Sterker nog, ik houd er wel van.”
“Waarvan?”
“Het hokje. Ik pas er niet in. Dan is een hokje niet zo erg.”
Hokjesdenken. De homowereld is er goed in. Homo’s creëren hokjes binnen het hokje. In een hokje gestopt worden leidt tot nieuwe hokjes. Ingewikkeld? Vind ik ook.
Mijn beste vriend en ik worden aangekeken door de mensen naast ons. Ze zijn stil en maken dankbaar gebruik van het entertainment een tafel verderop. We glimlachen terug, zij kijken betrapt weg.
“Zijn er ook hokjes binnen de heterowereld?”, vraag ik. Hij vertelt dat hetero’s niet zo denken. Iemand is je type, of niet. Geen hokjesdenken. “Was ik maar hetero…” Mijn beste vriend kijkt op. De serveerster loopt langs. Hij vraagt om nacho’s. Onze buren ook.
“Zou je liever hetero willen zijn?”
“Nee, tuurlijk niet. Homo zijn is hartstikke tof. Samen met je vriend oud worden. Op de porch met een glas wijn kijkend naar de zonsondergang. Nee, ik zou geen hetero willen zijn.”
De jongen met de hond staat op. Hij wordt achtervolgd door zijn vriendin. De rest van de vriendengroep blijft zitten. “Balen”, zeg ik. Mijn beste vriend moet lachen.
Wolken kruipen voor de zon en het terras loopt leeg. De wereld lijkt minder mooi dan ze was. Het was bijna Rokjesdag. Volgende week is iedereen verkouden.
Pepijn schrijft ieder weekend een column voor de Gaykrant. Lees hier zijn column van vorige week:
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
